Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 25

Greifafrú Rhondda:
Þetta var minn heimur
Frh.
FORSTÖÐUKONA SKÓLANS.
Fyrir löngu síðan, þegar skólinn var
nýstofnaður, hafði ungfrú Sandys fengið
hraðskeyti þess efnis að taka við for-
stöðu skólans. Hún lofaði að hjálpa um
stundarsakir, en það urðu 20 ár.
Rauða liárið hennar var farið að grána,
en augabrýrnar, sem slúttu yfir skær og
glettnisleg, blá augu, voru næstum því
eins og appelsínur á litinn. Allur skól-
inn var upp með sér yfir óvenjulegum
kostum bennar og sérkennum. Ungfrú
Sandys var að öllu leyti sönn liefðar-
kona. Hún var frjálslynd og bar skyn
á þessa lieims gæði. Fötin hennar voru
svo falleg, og fóru svo vel, að sú saga
gekk, að liún fengi þau frá Vínarborg,
sem í þá daga var ennþá fínna en París.
En það var áreiðanlega ekki satt, heldur
var það smekkvísi hennar, sem orsak-
aði þá ágizkun. Hún liafði yndi af að
ferðast og fór venjulega til meginlands-
ins, þegar skólinn var úti. Hún var mik-
ill göngugarpur og trúði á ferskt loft
til líkams- og sálarheilla. Hún var í
fyllsta máta lieilbrigð, andlega og lík-
amlega og virtist alltaf vera í góðu skapi.
Enda hafði liún til að bera grundvallar-
skilyrði allrar liamingju: Djörfung, sjálf-
stjórn og fórnarlund. Þar að auki brenn-
andi mannkærleika og aðdáun á öllu
fögru. Smekkvísi liennar á fagra liluti,
sem gefa lífinu gildi var frábær, en öllu
öðru fremur var þó liinn djúpi skilning-
ur liennar og umburðarlyndi gagnvart
mannlegu eðli, sem þó var laus við veik-
leika og undanlátssemi þegar um rétt
og rangt var að tefla. Það gat fokið í
liana, og þegar þörf gerðist, kom hún inn
til okkar, oftast að loknum kvöldverði
og las yfir liausamótunum á okkur. Fyrst
byrjaði liún ósköp rólega að segja okk-
ur til syndanna, og bláu augun hennar
leiftruðu af kýmniblandinni vandlætingu
yfir misgjörðum okkar og vanköntum,
en svo lileypti liún sér á hástig umvönd-
unar og liellti úr skálum reiði sinnar
yfir okkur. Mér skildist, að hún gerði
það viljandi, að lileypa sér svona upp,
það hafi reynst áhrifaríkara. 1 raun og
veru ætti hún örðugt með að taka mis-
gjörðir okkar svona liátíðlega. Þetta var
samt hressandi reiðilestur, fyrir alla aðra
en þá, sem gáfu tilefnið í það og það
sinn. „Ég vildi að ég gæti sett svolitla
skerpu og þrautseigju í ykkur“, var liún
vön að segja við þau tækifæri. Það er
engiim vafi á því, að þessi ósk hennar
hefur átt drjúgan þátt í að stappa í okk-
ur stálinu þegar á móti blés, seinna á
lífsleiðinni.
Skólaárin vom á enda, dýrmætur þátt-
ur lífsins var liðirm. Sumar stúlkumar
báru kvíðboga fyrir framtíðinni.i Það
var eins og þær óraði fyrir inuilokaðri
stofutilveru. Ég kveið engu, ég var bjart-
sýn og mér er eðlilegt að taka á móti
því ókomna eins og ævintýri, sem bíður
mín. Þó hefði mér átt að vera ljóst, að
skuggar liins ókomna vom í nánd. Fyrir
nokkrn síðan, þegar móðir mín kom í
heimsókn, ákvað hún, að nú þyrfti ég
að fara að ganga í lífstykki. Ég grét sár-
an, en án þess að ég ætlaði mér að gera
uppreisn gegn þessu. Þetta var hlutskipti
okkar allra. Stúlkurnar, sem vom grann-
HÚSFREYJAN 25