Húsfreyjan - 01.12.1951, Blaðsíða 12

láta til skarar skríða og ákveða,
livað gera skyldi í framtíðinni. —
Bæði voru þau staðráðin í því að
lifa lífinu saman og einnig voru þau á
einu máli með það, að vilja búa í sveit
— helzt í dalnum sínum. Þeim þótti
vænt um jörðina og treystu íslenzku mold-
inni bezt til að veita þeim björg í bú.
En hvert var hægt að snúa sér? Engin
jörð í sveitinni virtist vera föl. —1 Sig-
urður hafði leitað sér upplýsinga um
nýbýlin og byggðahverfin, sem víða var
farið að undirbúa. Honum liafði verið
sagt, að liverju býli mundi vera ætlaðir
40—60 lia. lands í byggðahverfunum. Yrði
landið ræst fram, girt og fullræktað,
allt að 5 ha. Þá yrði lögð sameiginleg
vatnsleiðsla fyrir hverfið áður en landið
yrði afhent til ábúðar. Býlið yrði svo
leigt í erfðaábúð fyrir 3% af matsverði.
Lán úr byggingasjóði fengist fyrir íbúð-
arbúsi á býlinu, er næmi kr. 45 þús.
Væri það lán veitt til 42 ára með 2%
vöxtum. Ræktunarsjóðslán fengjust veitt
fyrir peningsliúsum, allt að 30—60% af
matsverði bygginga, með 2^% vöxtum
til 15—25 ára.
Guðrún gat ekki áttað sig á þessum
tölum. 1 fljótu bragði fannst henni jarð-
næðið lítið, aðeins 40—60 ba. 1 Hlíð var
mikið landrými, því þótt túnið væri ekki
mjög stórt, var víðáttumikið land uppi
á hálsinum fyrir ofan bæinn. Hún stakk
upp á því við Sigurð, hvort hann gæti
ekki fengið til eignar kvíabólstúnið á
Hóli og ef til vill eitthvað af móunum
í kring, og svo væru grundimar niður
við ána svo skemmitlegar. Eitt sinn bafði
Sigurður liugsað sér að byggja bæ á
kvíabólstúninu heima, þó aldrei liefði
verið minnzt á það. Gaman var, að Guð-
rún skyldi sjálf stinga upp á því. En
hvernig var það — fékkst- nokkur styrk-
ur til að byggja á annarra landi? Það
varð bann að athuga.
Sigurði höfði borizt uppdrættir af hús-
um í sveit frá teiknistofu landbúnaðar-
ins. Mikið var í húfi, að vel tækist með
íbúðarliúsið, að það yrði traust og hent-
ugt til íbúðar. Fylgir hér uppdráttur af
liúsi því, er þeim leizt bezt á í svipinn.
Þó ákváðu þau að athuga betur upp-
dráttinn og gera tillögur til úrbóta, ef
með þyrfti.
Fróðlegt væri að lieyra álit þeirra er
lesa þessa grein, livað þeim finnst um
þennan uppdrátt, hvort þeir sjá nokk-
uð, er betur mætti fara, og hvað lielzt
þeim finnst á vanta.
Teiknistofa landbúnaðarins liefur sýnt okkur
þá velvild uð leyfa okkur uð hirtu meiVfylgjundi
uppdrátt að húsi og veita okkur ýmsar góiVar
upplýsingar.
MUNURINN Á HIMNARÍKI OG HELVlTI.
Til er persnesk sögn uin tnunn, sem eftir and-
látið kom í harla undarlegt umhverfi. Fyrst urðu
fyrir honum tvennar dyr. Yfir öðrunt þeirra var
letrað: Rústaður Drottins útvöldu. Yfir hinuni:
Bústaður hinna fordæmdu.
Þangað gekk hann fyrst, til þcss að sjá hvernig
umhorfs væri hjá þeim, vesalingunum. Hann
kom í stóran sal. Sá hann þar fjölda manns
sitja við horð, hlaðið dýrindis krásum. En svipur
þeirra allra har vitni um sára angist og kvöl.
Þá varð hoiium litið á, að olnbogar þeirra vorn
bundnir þannig, að hver maður gat rétl út hand-
legginn og náð' í allt, sem hann girntist, en
hafði svo ekki svigrúm til þcss að bera hend-
ina upp að munninum. LiiVu þeir því hinar
verstu hungurskvalir.
Því næst gekk hann inn í hústað hinna ut-
völdu. Þar sátu menn líka við ríkulegt veizln-
horð, og voru hundnir á saina hátt og liinir,
en gleði og fögnuður lýsti sér í svip þeirra allra.
Mataði hver maður þann, sem næstur hon-
urn sat.
SÍNUM AUGUM LlTUR IIVER Á SÆLUNA.
Það var í ganda daga, þegar menn kyrjuðu
Grallarann og lásu Jónsliók. Það var verið að
lesa lcsturinn og einhversstaðar var á það minnzt,
að i himnariki væri eilíft suinar. Kvað þá vi‘'|
karl úti i horni: ^E, — ekki held ég vild*
missa af blessaðri sláturtíðinni“.
12 HÚSFREYJAN