Húsfreyjan - 01.04.1965, Blaðsíða 18

Mátfur
málsins
Það eru níu börn í smábarnabekknum,
auk litlu telpunnar, dóttur yfirkennarans,
sem er aðeins fimm vetra gömul. Börnin
eru ekki mörg, en enginn hefir áhyggjur
af því, ekki einu sinni kennslukonan.
Þetta er eins og ofurlítil veröld útaf fyrir
sig, og allir hafa um nóg að hugsa. Bekk-
irnir standa í þremur reglulegum röðum,
þrjú börn í hverri röð. I glugganum eru
blómsturpottar með rauðum og hvítum
pelargóníum, og svo er þar einn kaktus,
sem vex svo óskaplega hægt og seint.
A hverjum morgni eru blómin vökvuð
með óþarflega miklu vatni. Það síast
niður í skálarnar, sem pottarnir standa
á og drýpur að lokum niður á gólfið. Og
áður en kennslukonan hefir lokið við að
lesa morgunbænina, opnast dyrnar fram
í anddyrið og krakkarnir í öðrum bekk
segja frá því, sem við hefir borið kvöldið
áður. Það eru aðeins fjórtán dagar síðan
skólinn byrjaði. Börnin sitja stillt og
hljóð, teygja úr hálsunum líkt og fugls-
ungar og hlusta — nema litla telpan
yfirkennarans auðvitað, sem þekkir allt út
og inn, og svo hann Valdi, sem finnur
enga ástæðu til að vera hræddur eða feim-
inn.
Á meðan kennslukonan lagar til og
sýslar sitthvað við kennaraborðið sitt
stóra, segja börnin ýmislegt, hvert á fætur
öðru, en orðin koma hægt og slitrótt með
löngu millibili. Stundum er þó eins og
þau fari að herða á sér og koma þá ótt
og títt, og við og við kinkar kennslukonan
kolli og segir: — Já, einmitt það! Og ein-
stöku sinnum brosir hún eða jafnvel hlær
og horfir eitt augnablik á þann, sem er
að segja frá, og þessi augnablik eru há-
tíðis- og gleðistundir.
— I gærkvöldi komust þrír elgir inn á
akurinn okkar, segir Emma, lítil starfsöm
telpa með freknur á nefinu. Hún er mjög
ákveðin á svip og dálítið drýldin.
— En hjá okkur komust fjórtán hirtir
inn á jarðarberjalandið, bætir þá önnur
telpa við.
— Kennari. Á sunnudaginn var kom
ókunnugur maður úr borginni til okkar,
segir Emma ,án þess að skipta sér nokkuð
af því sem hin sagði um hirtina. — Og
hann gat skrifað undarlega bókstafi, sem
enginn gat lesið, og hann er frá útlandinu,
segir hún að lokum sigri hrósandi.
— Já, segir Valdi og ákefðin skín út
úr honum, og hann er rjóður í andliti.
Hann talar ótt og hátt, enda þótt Emma
líti til hans aðvörunaraugum. — Hann
kom líka til okkar, og hann hefir gengið
í skóla í borginni, og svo hefir hann aldrei
séð elgsdýr.
Kennslukonan brosir, er hún heyrir um
þennan mann úr borginni, sem hefir aldrei
séð elg. En Emma snýr sér að Valda og
horfir á haxm með mestu fyrirlitningu.
En hann skeytir því engu, því að hann
er viss um, að kennslukonunni hefir fallið
frásögn hans vel í geð. Hann heldur áfram
að hugsa um unglinginn þýzka, sem kom
frá borginni. Og eftir skamma stund bætir
hann við töluvert hreykinn eftir velgengn-
ina.
— Pabbi skaut héra í gærkvöldi.
— Það var ekki amalegt, segir kennslu-
konan.
— Og mamma steikti hann seint í gær-
kvöldi. En ég var svo syfjaður.
Þá snýr Emma sér að honum eldfljótt.
— Þið eigið ekkert veiðiland til þess að
veiða á, segir hún og horfir nærri því
illilega á hann.
— Lokið dyrunum, segir kennslukonan.
HÚSPREYJ/.N
16