Íslenskt mál og almenn málfræði - 01.01.1982, Page 266

264
Margrét Jónsdóttir
participate in the Great Vowel-Shift (beam<ME bem<OE béam\
bee<ME bq<OE béo), while the reflexes of short ea, eo do not (hard-
<ME hard<OE heard', earl<ME erl<OE eorl).
Assumption. Therefore the reflexes were different in Middle English,
the long digraph entities giving long vowels and the short ones short
vowels.
Assumption. Therefore the long and short digraphs must have repre-
sented entities of respectively the long and short vowel type in OE.
Meta-assumption. Since sound change is irreversible, the two above
assumptions are borne out by the facts.
Ennfremur (sama rit 81):
Once we drop the irreversibility requirement, it seems reasonable at least
to suggest that the two classes of sounds were spelt the same because
(in surface phonetic representation) they were the same, and were both
diphthongal.
Af þessu má ráöa, að þeir aðhyllast einnig hina hefðbundnu skoðun,
a. m. k. að því er varðar túlkun forma í yfirborðsgerð. Hér verður
hins vegar ekki tekin afstaða til tilsvarandi baklægra forma.
1.2
1.2.1
Daunt taldi, að löngu tvítáknin merktu raunveruleg tvíhljóð; þau
stuttu hins vegar einhljóð, allófóna af /i, e, æ/. Síðari hluti tví-
táknsins væri þá skilyrtur af samhljóðinu, sem á eftir færi. Væri þar
um írsk ritáhrif að ræða (Daunt 1940:109, 112, 134; 1953:48-51).
Skoðanir Mossé (1945:30-31) eru þessu líkar. Brunner dregur þessa
röksemdafærslu hins vegar í efa og kýs fremur að túlka stuttu tvítáknin
sem raunveruleg tvíhljóð (Brunner 1953:248-249).
1.2.2
Skoðanir Stockwells og Barritts eru ekki ólíkar skoðunum Daunt
og Mossé, þ. e. tvítákn geta haft tvíhljóðsgildi. Meðal þeirra er lengd
hins vegar ekki aðgreinandi kerfisþáttur. Þetta eru hin svokölluðu
löngu tvítákn. Stuttu tvítáknin tákna hins vegar á elsta stigi upp-
mælt einhljóð, allófóna af frammæltu sérhljóði. Þessir allófónar urðu
síðar að fónemum; ekki þó allófónninn ea (Stockwell & Barritt
1951:3-7, 1955:375, 1961:75). Reszkiewicz (1953:179) tók undir þessa