Reykvíkingur - 16.05.1928, Síða 21

REYKVÍKINGUR
21
Hann reyndi ekki að gá að
hvort kvenmaðurinn í Jegubekkn-
um var dauður eða ILFandi, hafði
ekki kjark til þess. Hann hafði
svo mikinn hjartsiátt að honnnn
fanst hann vanla geta náð andan-
um, en eina hugsun lianis var að
'ná í dr. Kumberiy, og hann þaut
út, og upp á loft, og skildi and-
dyrahurðina eftir opna upp á
gátt.
Hefði einhver athugað kven-
manninn, sem iá í legubekknum,
hefði mátt sjá sifkilin og knip-
linga koma fram undan loðfeld-
inum, og kvenmaður hefði unddr
eins getað séð að þaö var nátt-
kjólfl, er þar kom í ljós.
Kfukkuna vantaði 30 sekúndur í
það að sólarhringnum væri lokið.
Ailt í einu fór annar hnefi kven-
mannsins að opnast og iokast,
og brjóst hennar tók að rísa og
hníga ótt.
Það kom kyrkingshljóð frá
konunni, og hún reis upp með
harmkvælum, en í því losmaði
um hár hennar og það félil nið-
ur um heríarnar.
Hún t ik nú með annari hend-
inni um loðkápuna, til þess að
halda henni að sér, en hinini hólt
hún fram fyrir sig, er hún tók að
staulast að skrifborðinu. Auga-
steinarnir í henni voru nú ekki
nema' eins og tituprjónshausar;
það fór krampakendur skjálfti.uni
hana, og andlitið var blautt af
svita; andardrátturinn líktist sár-
um stunum.
„Almáttugur guð!“ stundi hún
u,pp, „ég-----er------að deyja,
og get ekki sagt honum — —
þetta,."
Hún lók pennahaldið, studdi
með annari hendinni á borðið, en
skrifaði með hinni á blaðið, sem
Leroux hafði verið að skrifa sðg-
una á, jregar hún hringdi. Hún
var búin að skrifa tvær eða þrjár
skakkar línur á það, þegar Big
Ben fór að slá tólf, en þessi
fræga klukka var skamt frá hús-
inu, sem Leroux bjó í.
Kvenmanninum varð hverft við,
þegar klukkan fór að slá; hún
hætti að skrifa, og það hraut stór
klessa úr pennanum hjá henni
niður á blaðið. En svo rankaði
hún við sér og hélt áfram að
skrifa skilaboðin tiK Leroux.
Klukkan sló: Eitt! — Tvö! —
-----Þrjú! — — — F-jögur! Raf-
Ijósið í anddyrinu var slökt!
Fimm!-------— Sex!---------Sjö!
Inn úr myrkrinu i anddyrinu var
teygð gulhvít krumla, er líktist
kló, og fylgdi henni sinaber liand-
‘leggur. Krumlan fálmaði eftir
Ijóssnerlinum. Klukkan sló átt-
unda slagið og í því var ljósið
slökt
Kvenmaðurinn gaf irá sér and-
varp; það var ekki hátt, en það