Vera - 01.11.1982, Qupperneq 28

En krakkinn þarf aö fá að anda að sér hreinu lofti, eins og
krakkarnir í alvöruvögnunum, og konan verður að fara út til að
kaupa, — ein, því ef hún væri trúlofuð, eða kannski gift, mundi
kærastinn hennar ekki vilja standa hjá vagninum, þó að hún þyrfti
að skreppa inn í búð til að spyrja hvað eitthvað kostaði.-
Og vinkonur hennar mundu ekki vilja hjálpa henni að keyra og
heldur ekki ganga með nema stutt af því vagninn er svona. Eins og
það er þó nauðsynlegt, að hafa einhvern að passa svona vagn, þegar
maður þarf að skáka sér eitthvað frá, svo hann leggi ekki af stað eöa
krakkinn detti ekki út. Allt getur svosem komið fyrir. — Oftast er
engin bremsa á þessum vögnum, og ef þeir eru á hlaupahjólum eða
hjólaskautum, eru þeir í meira lagi óþjálir viðureignar.
Eg held maður muni, þegar maður var á hjólaskautum sjálfur,
það er ekki svo ýkjalangt síðan. Ef maður á annað borð er kominn af
stað, er næstum ógerningur að stanza eða ráða nokkuð hvar maður
lendir, — þeir geta anað með mann út á götu, einmitt þegar bíll
kemur á fleygiferð, — og maður getur ekki snúið viö og ekki stanzað
nema kannski fyrir tilviljun, — stundum dettur maður rétt fyrir
framan bílinn. Og bíllinn snarbremsar og heflar malbikið, maður
fær óbótaskammir og kannski flengingu hjá bílstjóranum. — Samt
gat maður ekki hætt, heldur gerði þetta aftur og aftur, — af því það
var svo gaman, svo spennandi að geta ekki stöðvað sig, þegar mest
reið á.-----
En hjólaskautarnir breyta ekki um innræti, þó að einhver klambri
ofan á þá körfugarmi og kalli það barnavagn.
Þarna eiga þeir til að draga konurnar á eftir sér niður allt Banka-
stræti, svo þær geta enga rönd við reist, heldur hlaupa á eftir,
útblásnar af gremju og sprengmóðar, þangað til hjólaskautarnir
stanza loksins við einhverja mishæð. Þá skorða þær vagnana við
tröppur og þora ekki að skilja við þá fyrr en þær eru búnar að láta
steina við hjólin, eins þó að vagninn standi á jafnsléttu.
Þær strjúka svitann af enninu með handarbakinu og reyna að
muna, hvort þær eiga nóg fyrir kjötbita í kvöldmatinn. Maður bíður
á meðan og miðar á vagninn eins og köttur á mús, þangaö til konan
er komin inn í búðina.-----
Maður hefur svosem aldrei átt vagn sjálfur, en það er ekki hægt
annað en taka eftir þessu, þegar maður hringsólar kringum alla
þessa vagna og stelst til að kíkja í þá meðan mæðurnar cru fjarver-
andi. Þess vegna passar maður að koma ekki við Ijótu vagnana, —
þeir gætu ætt á stað og runnið eitthvað í vitleysu.
Það er ekki alltaf, að maður finni stein til að setja við hjólin.
Stundum grenja krakkarnir bæði í Silver-Cross-vögnunum og
öðrum vögnum, og þá hefur maður góða og gilda ástæðu til að
gægjast undir skyggnið og segja fallegt við krakkann, — jafnvel þó
að pabbarnir séu viðstaddir, — því karlmenn eru svo dæmalaust
klaufskir aö hugga krakka, þó að þeir séu allir af vilja gerðir. Og
enginn getur tekið það illa upp fyrir manni að vilja hugga krakka,
sem grenjar, hvort sem maður er stelpugopi eða virðuleg frú.
Ef það er krakki í Silver-Cross-vagni eða einhverjum alvöru-
vagni, þá hristir maöur hringluna í bandinu oggerir sigsætan framan
í krakkann. En ef það er krakki í hinsegin vagni, þá smellir maður í
góm og gerir sprell með fingrunum, því þar er engin hringla.
Ef enginn er nálægt, seilist maður í pelann og lætur túttuna upp í
litla munninn, en það þorir maður ekki, ef foreldrarnir eru nálægt,
því það er frekt að láta túttu upp í krakka annars fólks.
Þegar mömmurnar standa mann að verki, er ekki um annaö að
gera en víkja sem skjótast og horfa lotningarfullum aðdáunaraugum
á krakkann. —
Konurnar með ljótu vagnana verða ennþá blárri í íraman og
sumar verða á svipinn eins og eitthvert misendi hafi komizt upp um
þær. Svo rykkja þær í vagnana, svo glamrar við og hriktir í öllu
hrófatildrinu. Vagnólánið dregur þær með sér og þær reyna að
spyrna hælunum í kantsteinana, eins umkomulausar og doríur aftan
í dráttarbát.
Fínu frúrnar gjóa til manns hornauga með góðlegri fyrirlitningu
og skoða krakkann vandlega, cins og til aö ganga úr skugga um, að
maður hafi ekki eyðilagt hann. Svo svífa þær af stað, eins og lysti-
snekkjur í óskabyr, og senda manni blendið Maríubros.
Og maður reynir að berja því inn í hausinn á sér, að maður eigi
engan krakka lengur, — enda var þetta ekki svarthærður strákur,
heldur Ijóshærð telpuhnyðra, með alltöðruvísi hár og alltöðruvísi
augu og munn--------og manni kemur það víst ekkert við. Þetta var
krakki annarrar konu. Þó verður manni illt við, — maður spennir
greipar fyrir aftan bak til að stilla sig um aö grípa þennan krakka og
sleppa honum aldrei aftur — víst kemur manni það við, — ojú!
Hefur maður kannski aldrei eignazt krakka?
Jú. Maðurhefurfættsinn krakka, — maðurhefurengzt ogöskrað
af kvölum, eins og villidýr í skógareldi, — og verið næstum dáinn,
bara heyrt lækninn segja langt í burtu:
— Það er drengur, fröken!
Og maður hefur fundið óljóst, eins og í draumi, að lítill, heitur
böggull var lagður í handarkrikann á manni. Var það kannski bara
draumur að velta til höfðinu og sjá þessi perlubláu augu og svarta,
hrokkna hárið þarna við hliðina á sér?
Var það bara draumur, þegar manni fannst brjóstin vera að
springa og maður hlakkaði svo til að Iáta hann sjúga? Kannski var
það bara, því um morguninn var hann farinn, og mjólkin seytlaði út í
fötin og storknaði þar eins og blóð. — En það var ekki draumur,
þegar maður grét og leitaði alls staðar og bað guð að láta þessa
ókunnu konu skila honum aftur, koma með hann til móður sinnar,
sem elskaði hann svo mikið, — því maður var þó móðir hans, —
kannski bara lauslát stelpa, sem hafði verið með kana og ekki getað
stoppað, frekar en í gamla daga — en móðir samt, — móðir þessa
drengs.------
Það er heldur enginn draumur, þegar maður óskar og biður að
guð láti hann vera í einhverjum af öllum þessum vögnum, — láti
mann finna hann — láti litla drenginn þekkja mömmu sína og brosa
til hennar.
Nei, þaö er ekki bara forvitni og erindisleysa, þegar maður er að
leita og kíkja þetta inn í alla barnavagna, því manni kemur þetta við,
— kemur það svo sannarlega við, hvað sem hver segir. Kannski á
maður ekki lengur strákinn sinn, en enginn getur komið í veg l'yrir
að móðir hans elski hann og leiti að honum í öllum vögnum.
Vonandi er hann í alvöruvagni, en það er ekki vísara en víst,
maður verður að gá allsstaðar, — í einhverjum vagninum er þessi
yndislegi hnokki, með perlubláu augun sín, spékoppinn í vinstri
kinninni og tinnusvarta hrokkna kollinn, — en í hvaða vagni?