Vera - 01.03.1985, Blaðsíða 9

Bréf til
fiskverkunar-
kvenna:
Þar sem enn á ný er fyrirsjáanleg vinnslustöðvun hjá fyrirtækinu um sinn, vegna
hráefnisskorts, mun fyrirtækið neyta réttar samkvæmt heimild 3. gr. laga nr. 19
frá 1979, og segja yður upp kauptryggingu frá og með 19. janúar n.k.
Þess er að sjálfsögðu vænst, að þetta ástand vari ekki lengi, þannig að vinnsla geti
hafist sem allra fyrst.
Virðingarfyll8t, Magnús Flygenring
Svona líta þau út uppsagnarbréfin sem Guðrun og stallsystur hennarfa oft á ári
frá vinnuveitandanum.
Ég hitti Guðrúnu á heimili
hennar í Hafnarfirði og rœddi
við hana brot úr kvöldstund
um starffiskverkunarkonunn-
ar ogpau kjör sem hún býr við.
Guðrún Guðmundsdóttir
byrjaði að vinna í íshúsi Hafn-
arfjarðar árið 1975 og hefur
unnið þar við snyrtingu og
pökkun síðastliðin 10 ár. Hún
er í Verkakvennafélaginu
Framtíðin ogásœti í trúnaðar-
ráði félagsins.
En gefum henni orðið:
Ljósmynd: Gyða
Fyrirtækið selt. . . og við með
„Ég fór að vinna úti þegar yngsta
dóttir mín byrjaði í skóla og vann þá
hálfan daginn svo ég gæti verið heima
þegar hún kæmi heim úr skólanum.
Vinnudagurinn er þannig að við byrj-
um fimm mínútur fyrir átta á morgnana,
fáum hálftíma kaffi klukkan hálf tíu og
förum svo heim í mat klukkan tólf. Dag-
vinnan er til fimm, en undanfarin ár hef-
ur lítið verið um eftirvinnu, það var
miklu meiraumeftirvinnufyrir u.þ.b. 10
árum.
En núna höfum við ekki einu sinni
dagvinnuna! Við fengum uppsagnar-
bréf í september í fyrrahaust þar sem
okkur var tilkynnt að uppsagnir
kæmu til framkvæmda þann 1. okt-
óber. Okkur er sem sagt upp kaup-
tryggingu og við teknar út af launaskrá
með viku fyrirvara, það er nú uppsagn-
arfresturinn! Tvö síðastliðin ár, höfum
við hvað eftir annað verið að fá svona
uppsagnarbréf. Við erum bara sendar
heim með viku fyrirvara. Það er voöa-
legt að þetta skuli tíðkast, verkafólk er
alveg réttindalaust.
En ástandið verður svona á meðan
skipin geta siglt með aflann og fengið
meira fyrir hann utanlands en innan.
Svo eru það launin, þau eru óskaplega
lág hjá okkur verkakonunum, það er
ekki hægt að lifa af þeim.
Við fengum nýja kauptaxta þann 1.
janúar 1985 og samkvæmt þeim er
tímakaupið nú kr. 81,20. Mánaðar-
kaupið verður þá 14.075.00 kr. Það sjá
allir að þetta eru hlægileg laun. Verka-
konur hafa heldur aldrei verið ánægðar
með launin. Við erum alltaf á botninum,
alltaf á lægstu töxtunum.
Þegar ASÍ semur veröur fiskverk-
unarfólk alltaf undir. Það eru gefnar
yfirlýsingar um að þeir lægstlaunuðu
skuli fá mesta kauphækkun, en við fá-
um alltaf minnst!
Ég hef sama og ekkert unnið við bón-
us, hann fengum við ekki fyrr en í
janúar í fyrra, sem betur fer, því ég er
ekki hrifin af honum. Bónus slítur fólki
bæði andlega og líkamlega. Þetta er
alltof mikið álag á fullorðnar konur.
Bónus er þrældómur og ætti ekki að
vera til. Atvinnurekendur halda að
hann komi sér vel fyrir þá, skapi þeim
meiri vinnuafköst, en það er rangt.
Hvaða atvinnurekandi sér hag í því að
þræla sínu fólki út?
Þetta er samstilltur hópur sem ég hef
unnið með, við erum einsog ein stór
fjölskylda og við vinnum vel saman, við
þurfum ekki bónus til þess að reka á
eftir okkur. Hins vegar viljum við góð
laun án þess að þurfa að leggja á okkur
bónusvinnu til þess að ná þeim upp!“
En hvernig verður með áframhald-
andi vinnu hjá fyrirtækinu?
„Já það er nú það“, segir Guðrún, „í
janúar síðastliðnum lásum við í blöð-
unum að búið væri að selja íshús Hafn-
arfjarðar! Svo hringir nýi vinnuveitandi
í okkur og spyr hvort ekki sé hægt að fá
okkur í vinnu hjá nýja fyrirtækinu þegar
hún býðst!
Fyrst segjast þessir menn ekki segja
okkur upp vinnunni, heldur bara kaup-
tryggingu, með það erum við sendar
heim en á meðan er fyrirtækið selt og
við meö. . . þetta eru furðuleg vinnu-
brögð svo ekki sé meira sagt. Svo fram-
tíðin er alveg óráðin."
gyða
9