Vera - 01.09.1985, Blaðsíða 33

Hún: (fer og sækir fleiri servíéttur)
Svona og kláraðu svo kökuna þína.
(við Hann) Já, hvað ætlaðirðu að spyrja?
Hann: Já bíddu hvar var ég nú aftur. . .
Hún: Þú varst að tala um Kvennaathvarf og Kvenna-
framboðið.
Hann: Já og öllu þessu kvenna. . . það eru komin sér-
stök Kvennahús. Er þetta ekki orðið of mikið hjá
ykkur?
Hún: En þetta er nú bara 3 hús af öllum húsum í borg-
inni.
Hann: Nei ég er nú ekki bara að tala um þau, heldur það
eroröiðsvomikiðumþettakvenna. . .séraðfólk
erorðið ansi þreytt á þessu sífellda kvennatali að
þetta getur bara spillt fyrir. . .
Hún: (kallar) Halldór, viltu fara niður af stólnum!
Viltu fara niður strax, annars verður mamma
reið!
(snýr sér að honum) Já?
Hann: Þið eyðileggið bara fyrir ykkur með þessu.
Hún: Já eruð þið að verða þreyttir á þessu kvennatali.
Hann: Já voða margir sem ég hef talað viö. Margir sem
voru hlynntir ykkur í upphafi finnst þetta orðið of
mikið.
Hún: Hvað meigum við þá segja?
Hann: Þið?
Hún: JÁ? HELDURÐU AÐ VIÐ SÉUM EKKI orðnar
þreyttar á þessu sífellda karlatali.
Hann: Hvað meinarðu?
Hún: Nú það er alveg sama hvert þú lítur, t.d. dagblöð-
in allir ritstjórar eru karlmenn. . .
Barnið: (kallar) Mamma, ég þarf að pissa!
Hún: Fyrirgeföu, ég þarf aðeins að skreppa meö hann
á klósettið.
(tekur barnið með sér)
Komdu þá!
Hann: (stendur upp og fer og sækir ábót á kaffið)
Hún: (kemur aftur að borðinu)
Já nú eða í leikhúsinu. Flest leikrit eru skrifuð af
körlum, 4 hlutverk af hverjum 5 eru karlhlut-
verk. . .
Hann: Já en þetta er nú mikið að breytast.
Hún: Finnst þér það?
Hann: Já, allar þessar kvennasýningar, það er orðið
voða mikið af þeim.
Hún: (kallar) Halldór! Ég var búin að biðja þig að fara
niður af stólnum. Það endar með því aö þú dett-
ur.
(við hann)
Já það voru reyndar nokkrar síðasta vetur. Al-
þýðuleikhúsið var með Klassapíur, sem fjallaði
reyndar um konu sem varð að fórna barninu sínu
fyrir frama í karlasamfélagi. Sástu þá sýningu?
Hann: Nei.
Hún: Og Petra von Kant, sú sýning sýndi okkur að kon-
ur kúga aðrar konur líkt og karlar ef þannig stend-
ur á. Sásu hana?
Hann; Nei reyndar ekki.
Hún: Nú Þjóðleikhúsið sýndi í vetur Gertrud Stein,
sem reyndar er skrifað af karlmanni og var leik-
stýrt af karlmanni.
Hann: Gertrud Stein. Gertrud Stein var kona, var það
ekki?
Hún: Jú jú og leikin af konu. En það hefur sjálfsagt ver-
iö tilviljun.
Hann: (hissa) Tilviljun!
Hún: Já (hlær)
Hann: (hlær ekki)
Hún: Hvernig fannst þér sýningin?
Hann: Nei ég sá hana ekki.
(DYNKUR HEYRIST)
Hún: ALMÁTTUGURI!!!
Barnið: (Grætur kröftuglega)
Hún: (rýkur á fætur og hleypur til barnsins)
Það kom að því. Ég sagði þér aö þú myndir detta!
(huggar barnið I fanginu)
Hann: Meiddi hann sig mikið?
Hún: Nei nei en hann fær sjálfsagt kúlu á enniö.
(viö barnið) Svona, svona.
(Við Hann)
Svo þú ferð ekki mikið í leikhús?
Hann: Nei ég fer alltof sjaldan. Maður ætlar alltaf að
drífa sig. Konan var einmitt að tala um hvort viö
ættum ekki að kaupa okkur kort í vetur til þess að
maður færi nú örugglega.
Hún: Já. En þú tekur samt aö þér að skrifa um konur
og leikhús?
(dálítið reið)
Hann: Já nei sko sá sem átti að taka þetta að sér er ekki
kominn úr fríi svo ég var sendur I þetta. Ég skrifa
nú aðallega um íþróttir.
Hún: (stendur upp, byrjar að klæða organdi barnið íúlp-
una)
Heyrðu vinur, viltu ekki skila til þeirra á ritstjórn-
inni að ég verði voða upptekin á næstunni.
(Hún rýkur út með organdi barnið í fanginu)
Hann: (sigur eftir smá stund, hristir höfuðið)
Þetta kvenfólk!
(tekur saman dótið sitt og fer)
Eldri konurnar tvær eru farnar. Eftir sitja á sviðinu útgerðar-
mennirnir enn aö ræða vanda útgeröarinnar.
T J A L D I Ð
EKKIVERA