Vera - 01.12.1986, Qupperneq 6

,, Eg held þú sért ekki með öllu mjalla Gríma mín", gall við inn-
an úr stofu! Gríma var að taka sjóðheita plötuna út úr ofninu, þá síð-
ustu þennan daginn, og við þessi orð missti hún allan mátt úr hönd-
unum og platan datt í gólfið með tilheyrandi hávaða. Það mátti heyra
saumnál detta sem snöggvast, síðan langt andvarp og svo þung-
lamalegt fótatak hennar, sem auðheyrilega bar vott um, að hún
neytti síðustu krafta sinna til að safna saman smákökunum. Þær
höfðu dreifst um allt gólf og flestar brotnað.
„Ætlarðu ekki að koma að sofa‘7 — Hún svaraði ekki, enda þurfti
hún þess ekki, fannst henni. Hann gat látið það vera að koma mér
úr jafnvægi, þrjóturinn, hugsaði hún bálreið áttaði sig þó og svar-
aði: „Jú, ég er alveg að koma" Hún leit stolt á eldhúsborðin. Þarna
voru þær — allar smákökurnar — 11 sortir íjafnmörgum blikkdósum
og smám saman jafnaði hún sig. Hún hellti sér kaffi I bolla, og
hlammaði sér niður á eina stólinn, sem auður var, teygði sig eftir
sígarettupakkanum, og nældi sér f eina — þá síðustu I pakkanum
— kveikti sér ítitrandi höndum, og sogaði aðsér reykinn. „Mikið var
þetta dásamlegt. Smákökurnar frá!“
Hana svimaði og hún reyndi að fá fram skýra mynd, sem hún
starði á blikkdósirnar en allt kom fyrirekki. Þær dönsuðu fyrir augum
hennar og andartak hélt hún, að það væri að líða yfir sig. ,,Ég verð
að fá hreint loft", fannst henni hún hrópa. „Ha" heyrðist innan úr
herbergi, „hvað ertu að umla'? „Hreint loft“ — stundi hún — og
staulaðist á fætur til að opna gluggann. „Þetta lagast, þetta hlýtur
að lagast'j sagði hún — hún var búin að upplifa þetta svo oft, en
gerði svosem aldrei neitt með það, því köstin liðu hjá, ef hún bara
andaði að sér fersku lofti.
Hún var ekki nema 43 ára, samt hefði maður ekki trúað því, við að
virða hana fyrir sér — svona tekin var hún og grá.
Allt í einu var eins og maginn snerist við f henni og í fáti sfnu greip
hún f næsta ílát og kúgaðist. Ekki kastaði hún upp frekar en fyrri
daginn en um hana fór kaldur hrollur og hún féll fram á borðið með
þungum ekka. „Líklega er ég ekki með öllu mjalla", hugsaði hún svo,
eftir að hún fór að róast aftur. „Ég hefði átt að æla ofanísmákökudós-
ina og hvað er ég að hugsa, ofninn galopinn á fullum straum enn!"
Hún þerraði tár úr augum sér, snýtti sér í svuntuna og stóð upp til
að slökkva. Svo fór hún inn til að hátta.
Þarna lá hann, virtist steinsofandi — en ekki alveg samt, því um
leið og hún lagðist uppí, rumskaði hann og rétti henn hendina. Það
leið löng stund i þögn — þetta hafði verið viðburðaríkur dagur, og
nú komu þau, atvikin, hvert eftir annað upp í huga hennar — öll á
fleygiferð — „það er einkennilegt" sagði hún hálf hátt, „maður
skyldi nú ætla, að það ætti að vera hægt að slappa af uppi í sínu
eigin rúmi, en þá fyrst ætlar allt um koll að keyra". „Ha, hvað mein-
arðu kona“, umlaði Mundi. . .
M undi var rólegheitar maður, ákaflega jarðbundinn, það kom
skýrast fram, þegar Grfma sagði svona eina og eina setningu upp-
hátt, ,,ha“ — var þá ævinlega viðkvæðið. Hann átti svolítið erfitt með
að átta sig á henni. Og Grfma hélt áfram....Jú, ef það er ekki allt
á fleygiferð í kringum mig, þá er ég sjálf á þeytingi og svo, þá sjaldan
friður er, koma þessar hugsanir æðandi og ætla mig lifandi að
drepa." „Hættu þá að hugsa" — umlaði hann. „Ég vildi bara, að ég
gæti það," sagði hún ofurlágt. Hún fann, að hún ætlaði að verða
andvaka — enn eina nóttina. Hún sá fyrir sér dagatalið á eldhús-
veggnum, enn voru rúmar þrjár vikur til jóla, 22 dagar nánar tiltekið.
Grfma var nákvæm kona. Á minnistöflunni í eldhúsinu var langur
J