Vera - 01.12.1988, Blaðsíða 20

Þær létta
okkur lund
Eina kvöldstund í nóvember áttum við Veru-
konur ánægjulegt stefnumót í gömlu góðu
koníaksstofunni í veitingahúsinu ,,Við Tjörn-
ina". Stefnumótið var við tvær mektar konur
sem margar góðar sögur hafa farið af, en
þær eru Ingibjörg Hjartardóttir og Sigrún
Oskarsdóttir. Þessar konur eiga það sam-
eiginlegt að létta okkur borgarbúum lund
með skemmtilegum skrifum, gáska og húm-
or. Þær eru meðal aðal hvatamanna að
stofnun félagsins Hugleiks og blómlegu
starfi þess. En hvað er Hugleikur — myndi
kannski einhver spyrja? Þær voru fúsar til að
láta gamminn geysa:
Spjallað við Ingibjörgu
Hjartardóttur og Sigrúnu
Óskarsdóttur um Hugleik
20
— Hugleikur er áhugamannaleikfélag í Reykjavík, fyrsta sinnar
tegundar í höfuðborginni þegar þaö byrjaöi. Öll þekkjum viö slík
fyrirbæri úti á landi, — engin sveit er almennileg sveit nema aö
áhugamannaleikhús sé starfandi. En semsagt, félagiö var stofn-
aö í febrúar 1984, það voru eitthvað um 20 manns á stofnfundin-
um, flestir vinir og kunningjar, aö ógleymdum Jóni fööurbróöur.
Félagið hlaut nafniö Hugleikur. Fyrsta verkið sem viö æföum var
,,Bónorðsförin“ eftir Magnús Grímsson sem hann skrifaði árið
1852. Þetta er háalvarlegt leikrit um bindindismál og siðgæði. í
fyrstu æföum viö hér og þar í borginni en aö lokum fengum viö aö
laumupokast í skemmtisal Austurbæjarskólans. Viö sýndum aö-
eins einu sinni í Félagsstofnun stúdenta, og var sýningin aöeins
fyrir vini og velunnara. Eiginlega var þetta kvöldvaka meö göml-
um og góöum ungmennafélagsbrag, því þarna var einnig söngur
og upplestur, og aö ólgeymdu kaffi og meöðí.
— En þið hafið ekki látið þessa sýningu nægja?
— Nei nú voru fyrstu sporin á fjalirnar stigin og ekki hægt aö
hætta aö svo komnu máli. Hópurinn hélt áfram aö hittast og hug-
myndin að Skugga-Björgu varð til — harmsögu ógæfukvenna —.
GamligóöiSkuggasveinn varfyrirmyndin, stytturog stílfæröur, og
útilegumennirnir uröu aö útilegukonum. Bjarni Ingvarsson kom til
liðs við okkur og leikstýrði hópnum. Þetta verk var einnig hugsaö
til sýningar aöeins einu sinni, og fengum viö inni í Hjáleigunni í
Kópavoginum. En aösókn og undirtektir voru þaö góðar að viö
sýndum þrjár sýningar þetta vor (1985) og ákveðið var að taka aft-
ur upp sýningar um haustið. Viö fengum inni í Hlaðvarpanum og
ætluöum einungis aö sýna í örfá skipti. En raunin varð önnur, þær
uröu alls 10 og fyrir fullu húsi.
Og enn hafið þið haldið ótrauð áfram?
— Já nú var boltinn kominn af staö og viö farin aö líta á okkur
sem alvöru leikhús, því öllu gamni fylgir einhver alvara. Okkur