Vera - 01.09.1989, Blaðsíða 20

ÞETTA ER
Ragna Steinunn Eyjólfsdóttir œtlar aö þessu sinni aö
gefa lesendum Veru innsýn í líf sitt.
Líf hennar hefur ekki alltaf veriö dans ó rósum, en
hún er full œöruleysis. „Þaö sem skipfir mesfu í þessu
lífi er þaö sem er undir yfirboröinu. Ég hef alltaf haft
áhuga á dulrœnum hlutum, spádómum og ööru sem
erfitt er aö festa hendur á. Þaö gerir mig bjartsýna aö
frétta aö viö séum aö fœrast inn í öid Vatnsberans. Þá
mun kvenleg orka ná stjóm á heiminum/' segir hún og
glottir.
Hún er skáld, hefur gefiö út tvœr Ijóöabœkur, smá-
sagnasafn og þrjár barnabœkur. Fyrir síöustu jói kom
svo út draumaráðningabók eftir hana, en það er
fyrsta draumaráöningabókin sem er öli skrifuö á ís-
lensku og byggir ekki á þýðingum. Hún byrjaöi að
skálda þegar hún var lítil og sagöi sjálfri sér sögur í
sveitinni. En tíminn til skrifta hefur því miöur ekki verið
mikill. Ragna Steinunn á átta börn og hefur oftast þurft
aö vinna úti, viö fiskvinnslu eöa á sjúkrahúsum. Auk
þess hefur hún veriö bóndakona á þrem stöðum á
landinu, en þá finnst henni tilheyra aö eiga börn í takt
við náttúruna.
Hún hefur búiö víöa um land, en segir landshorna-
flakkiö ekki œskilegt. „Maðurinn minn er fœddur
flakkari og ég hef auðvitað kynnst mörgu fólki og
vinnustööum, en ég vona aö f lakktímabiliö sé á enda.
Viö búum núna á Akranesi. Þaö er nokkurs konar inn-
flytjendabœr og ágœtt aö vera þar, nema hvaö at-
vinnuástandiö er hrœöilegt fyrir konur um þessar
mundir. Þaö hlýtur aö fara aö lagast. Kapitalíska kerf-
iö býöur upp á sveiflur, þaö er ekki við öðru aö búast,“
segir hún hin rólegasta.
,,Ég átti góð bernskuár. Það gerir
mann sterkan að hafa aiist upp í kyrrð
og öryggi. Það má ganga fjandi mikið
á hjá manni, ef maður býr að slíku úr
bernskunni.
Ég fæddist 1936 og ólst upp á Gilla-
stöðum í Reykhólasveit í Austur-
Barðastrandarsýslu. Við erum fimm
systkin, en það er langt á milli okkar
svo maður var næstum eins og einka-
barn. Ég er næstyngst. Mamma var
svo sniðug að eiga alltaf barnapíur
fyrir yngsta barnið því á milli okkar
eru fimm til átta ár.
Foreldrar mínir hétu Hermfna
Ingvarsdóttir úr Húnavatnssýslu og
Eyjólfur Sveinsson frá Gillastöðum.
Ég kynntist snemma togstreitu milli
ólíkra sjónarmiða hjá foreldrum mín-
um og hefur alltaf fundist sjálfsagt að
fólk sé ekki sammála, en þyki samt
vænt hvoru um annað. Þau rifust oft
og voru virkilega reið. Mér finnst
skrýtið þegar fólk slítur hjónabönd-
um þó því verði sundurorða. Ég tók
yfirleitt afstöðu með mömmu. Við
vorum tengdari og Iíkari, og ég skildi
hana betur. Pabbi var lokuð persóna
en okkur kom ekki illa saman og ég
met hann stöðugt meira eftir því sem
árin líða.
Bærinn sem við bjuggum í þar til ég
fermdist var gamall baðstofubær með
torfi við gafla. Ég man eftir hlóðaeld-
húsi þar sem slátrið var soðið og ullin
var þvegin í stórum potti úti við á.
Síðan byggði pabbi steinhús um
1950. Eftir stríðið var mikill upp-
gangur í sveitum og bjartsýni. Menn
flæmdu tún út um alla móa, afurðir
hækkuðu í verði og bændur vélvædd-
ust. Gamalt fólk varð andagtugt yfir
þessu bílífi.
Móðuramma mín bjó hjá okkur og
ég var hænd að henni í bernsku en
gerðist óþekkari við hana þegar ég
eltist, því miður. Hún var mikil friðar-
amma, brá aldrei skapi og sagði að
börn ættu ekki að lesa íslendingasög-
ur því þær væru um eintóm illmenni.
Ég var ekki sammála henni þá. Ég var
mjög hrifin af Egilssögu og svaf með
hana undir koddanum fyrst eftir að
ég varð læs. Egill var hetjan mín.
Hann lét ekki foreldrana segja sér fyr-
ir verkum, lúffaði ekki fyrir neinum,
hvorki konungum né öðrum, var bar-
dagamaður og ekki minnkaði álit
mitt á honum við það að hann var
skáld. Seinna hef ég metið það mest
við Egil að hann lét dóttur sína sjálf-
ráða um giftingu sína, sagði á einskis
manns færi að fá hennar án hennar
vilja. Ég var hrifin af Borgarfólkinu
og tárfelldi á unglingsárunum yfir ör-
lögum Helgu fögru. Annars eru þess-
ar sögur aðallega um karla.
Skólaganga mín fór fram í farskóla,
einn til tvo mánuði á vetri, fram að
fermingu. Skólinn fluttist á milli bæj-
anna í sveitinni og við sváfum á þeim
bæ sem hýsti skólann í það skipti og
fórum heim um helgar ef vegalengdin
var ekki of mikil.
Árið áður en ég fermdist var kom-
inn skóli á Reykhólum en ég var þar
ekki því pabbi sendi mig til systur
minnar í Hafnarfirði. Þar var ég einn
vetur x skóla hjá nunnunum. Honum
fannst skólinn á Reykhólum alltof ný-
tískulegur því kennarinn sem réðst
þangað var kommi. Það var frændi
okkar Jens Guðmundsson, sem
kenndi þar í áratugi og kenndi mér
reyndar einn vetur í farskólanum.
Aumingja pabbi vildi mér vel, en ekki
tókst betur til en svo að ég er eina
barnið hans sem varð kommi. Nú er
ég hins vegar húsnæðislaus í pólitík.
Enginn stjórnmálaflokkanna höfðar
til mín eins og þeir eru í dag.
Það var ágætt að vera hjá nunnun-
um. Þær voru ólíkar því sem ég hafði
vanist. Ég held enn sambandi við
systur Líóbu sem nú býr á elliheimili
kaþólskra í Garðabæ og hef vissa sam-
úð með kaþólskunni eftir kynni mín
af þeim.
17 ára gömul fór ég til Reykjavíkur
og gerðist vinnukona. Ég var hús-
hjálp hálfan daginn hjá ungri konu,
Björgu Einarsdóttur, sem seinna varð
bókaútgefandi. Við höfum verið vin-
konur síðan. Þó við séum ósammála
20