Vera - 01.11.1990, Blaðsíða 21

Vera - 01.11.1990, Blaðsíða 21
hún kæmi úr barneignafríinu. Fékk hún þau svör að þetta væri ekkert mál, allt átti að verða eins og um var rætt. Rúmum hálfum mánuði síðar, eða þann 28. maí, kallaði þessi sami yfirmaður hana á sinn fund. Anna Sigríður: „A þessum fundi tilkynnti hann mér að því miður væri ekkert fyrir mig að gera í fyrirtækinu. Það væri búið að þrengja þann fjárhagsramma sem hann hefði og hann gæti ekki ráðið mig í þá aðstoðarmannsstöðu sem um var rætt. Hann sagði reyndar að þeir gætu reynt að finna eitthvað fyrir mig á skrifstofunni. Þegar ég spurði hvað það væri sagði hann að í raun og veru væri ekkert starf laust en það væri verið að athuga það. Síðan talaði hann um að það myndi losna starf á skrifstofunni við að reikna saman einhverjar nótur. Eg hafnaði því þar sem ég hef ekki verið að mennta mig og vinna mig upp í fyrirtækinu til þess að fara í slíkt starf. Enda er þetta starf sem þeir gera sér alveg grein fyrir að maður þiggur ekki. Þetta var bara fyrirsláttur. Þá bauð hann mér líka að Hagkaup gæti reynt að útvega mér vinnu hjá öðru fyrirtæki. Ég sagði honum þá að ég væri fullfær um að tala fyrir mig sjálf og þyrfti ekki á aðstoð Elagkaups að halda til að fá vinnu hjá öðrum. Síðan spurði ég hann hvort hann væri ekki í raun og veru að segja mér upp en hann vildi alls ekki fallast á það og í framhaldi af því kom einhver runa um að það væri svo mikið álag í fyrirtækinu að ég vissi það sjálf að ég gæti ekkert verið í mínu gamla starfi. Ég sagði honum þá að hann hefði sjálfur boðið mér hlutastarf og það vildi ég gjarnan. Ef það stæði hins vegar ekki til boða yrði ég bara að endurskoða afstöðu mína með tilliti til þess að fara í fullt starf. En þá kom auðvitað í ljós að það stóð ekkert til boða. Þegar þetta var orðið ljóst féllst ég á að segja sjálf upp störfum - sem ég hefði auðvitað aldrei átt að gera en sagði honum jafnframt að ég kæmi og ynni uppsagnarfrestinn í minni stöðu sem innkaupamaður. Það var þá ekki meiningin heldur átti ég að koma og vinna á skrifstofunni í þessa þrjá mánuði. Þegar ég hafnaði því var mér boðið til sam- komulags að ég þyrfti ekki að mæta oftar og Hagkaup greiddi mér laun í 2 rnánuði. Ég sagði auðvitað að það kæmi ekki til greina heldur ætlaðist ég til að þeir borguðu mér þriggja mánaða upp- sagnarfrest eins og kjarasamn- ingar gera ráð fyrir. Það var þá samþykkt og við gengum frá uppsagnarbréfinu, en eins og sést á bréfinu þá skrifaði yfirmaður minn það og lét mig skrifa undir." Hertha byrjaði í barneigna- fríi um áramótin síðustu og eignaðist barn þann 6. janúar. Aður en hún fór í fríið þjálfaði hún karlmann í sitt starf í þeirri góðu trú að hann ætti að leysa hana af fram til 1. ágúst en þá myndi hún ganga inn í starfið aftur. En það var ekki svo gott. Hertha: „Laugardaginn 30. júní var ég beðin að koma á fund yfirmanns míns, Jóhann- esar Rúnars Jóhannessonar, og það var greinilegt að mikið lá við því laugardagar eru frídagar á sumrin. Þegar ég kom á fundinn tilkynnti hann mér að það hefði verið ákveðið að flytja mig til í starfi þar sem aðstæður mínar væru breyttar. Ég væri komin með barn og þeir teldu mig þ.a.l. ekki geta valdið starfinu sem skyldi. Bauð hann mér starf á skrifstofunni við að leggja saman nótur en það er sama starfið og Önnu Sigríði var boðið skömmu áður. Ég afþakkaði það og þá var ég beðin um að segja sjálf upp starfi hjá fyrirtækinu. Ég sagðist ekki hafa hugsað mér að gera það, ég væri tilbúin til að fara aftur í mitt gamla starf og ætlaði ég ekki að fara að skerða réttindi mín með því að segja upp sjálf. í framhaldi af þessu var ákveðið að segja mér upp starfi með þriggja mánaða fyrirvara en jafnframt farið fram á það við mig að ég ynni á skrifstofunni í þá þrjá mánuði. Ég neitaði því enda vissi ég að mér bar engin skylda til að vinna í lægra metnu starfi í uppsagnarfresti. Þá voru mér boðin laun í tvo mánuði og þyrfti ég ekki að mæta aftur í vinnu en því hafnaði ég líka." Það var ekki fyrr en í lok júlí sem Hagkaup sendu Herthu uppsagnarbréf og í því var henni tilkynnt að hún ætti að vinna uppsagnar- frestinn. Hún mætti því til vinnu þann 1. ágúst s.I. Þar sem nýr maður var kominn í hennar starf lá ekkert fyrir um hvað hún ætti að gera og yfir- maður hennar var ekki á stað- num til að setja hana í neitt verkefni. Hún fór heim en mætti aftur næsta dag og allt fór á sama veg. Þá var henni sagt að yfirmaðurinn væri í fríi fram yfir verslunarmanna- helgi og hún skyldi ekki mæta aftur fyrr en hann væri kominn. Þann 6. ágúst mætti hún enn til vinnu og þá til- kynnti yfirmaðurinn henni að hún þyrfti ekki að koma oftar, þeir hefðu ákveðið að greiða henni uppsagnarfrestinn. Hertha: „Ég held að mér hafi sjaldan verið eins misboðið. Það var hringlað fram og aftur með þetta mál og ég látin standa þarna verklaus eins og glópur í tvo daga til þess eins að segja mér svo að ég þyrfti ekki að koma aftur. Ég var auðvitað búin að gera mínar ráðstafanir varðandi vinnuna og m.a. fá mér dagmömmu fyrir barnið. En það var ekki allt búið enn. Þann 7. ágúst frétti ég að þessi yfirmaður minn væri að leita að mér út um allan bæ og þegar hann náði sambandi við mig þá segist hann endilega þurfa að hitta mig og við ákveðum að ég komi til hans daginn eftir. Þegar ég kom til hans þá tilkynnti hann mér skyndilega að ástæðan fyrir uppsögn minni væri sú að hann teldi að ég hefði ekki staðið mig sem skyldi í starfi. Honum hefði fundist tímabært að ég skipti um starf. Þetta var nánast hlægilegt því þetta hafði aldrei konúð upp áður í okkar samtölum og ég spurði hann auðvitað hvað hann hefði verið að meina 5 vikum áður þegar hann sagði að aðstæður hjá mér væru breyttar og þ.a.l. teldi hann mig ekki geta sinnt starfinu. En þá margendurtók hann bara að þetta væri ástæðan fyrir uppsögn minni þ.e. honum fyndist ég ekki hafa staðið mig sem skyldi. Svo bætti hann því við að yfir- mönnum og eigendum væri mjög annt um mig og spurði hvað hann mætti bjóða mér. Ég sagði honum að ef ég væri talin vanhæf þá væri óneitan- lega undarlegt að vera að bjóða mér eitthvað. Hvort þeir gætu ekki bara gengið frá þessari uppsögn skammlaust. Þá bauð hann mér aftur að segja upp sjálf en ég neitaði því eins og í fyrra skiptið og sagðist bara vilja fá nýtt uppsagnarbréf þar sem fram kæmi að ég þyrfti ekki að vinna uppsagnarfrestinn. Þá rétti hann mér nýtt uppsagn- arbréf en sagðist ekki geta gefið mér meðmælabréf. Það lá í orðunum að ég fengi það ef ég segði upp sjálf. Hálfum mánuði síðar átti ég svo fund með Jóni Asbergssyni og stuttu síðar fékk ég meðmæla- bréfið í pósti." Hertha er nú komin í annað starf sem henni líkar mjög vel og Anna Sigríður er að leita fyrir sér og segist ætla að taka sér tíma í það. Báðar leggja þær áherslu á að þær séu ekkert illa staddar og mun betur en margar aðrar konur sem lendi í uppsögnum. Þeim hafi hins vegar ofboðið hversu jákvæða mynd yfirmenn Hagkaupa gáfu af fyrirtækinu í síðasta tbl. VERU og því ákveðið að segja sögu sína. Fólk sjái Hagkaup í rósrauð- um bjarma og það sé tímabært áð það átti sig á því að þar er ekki allt sem sýnist. Þá haldi fólk gjarnan að konur í ábyrgðarstöðum séu ekki látnar gjalda þess í starfi þó þær eignist börn. Þannig sé það bara alls ekki. Hertha: „Ég fæ ekki betur séð en að Hagkaupsmenn líti þannig á að þegar við erum komnar með lítil börn séum við annars flokks verur sem þeir geti ekki notast við leng- ur. Við fáum ekki einu sinni að láta á það reyna hvort við séum eitthvað vanhæfari til að 21

x

Vera

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vera
https://timarit.is/publication/858

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.