Vera - 01.11.1990, Blaðsíða 30

EG ER MEISTARINN
Leikfélag Reykjavíkur.
Borgarleikhúsið, Litla sviöið.
Höfundur: Hrafnhildur Hagalín Guðmundsdóttir..
Leikstjóri: Kjartan Ragnarsson. c
Leikendur: Elva Ósk Olafsdóttir,
Ingvar E. Sigurðsson,
Þorsteinn Gunnarsson,
Leikmynd og búningar: Hlín Gunnarsdóttir.
Gítarleikari: Pétur Jónasson.
Lýsing: Lórus Björnsson
Það er gaman að fara í leik-
hús þegar hvert kvennaverkið
eftir annað er sett á svið í
Reykjavík. Síðastliðið vor
komu fram verkin Hjarta-
trompet eftir Kristínu Omars-
dóttur og Eldhestur á ís eftir
Elísabetu Jökulsdóttur en um
það var fjallað í síðustu VERU.
Bæði verkin báru þess merki
að vera hrá byrjendaverk og
voru meira í ætt við Ijóðrænar
orðræður en leikhúsverk. í
haust voru svo frumsýnd leik-
ritin Ég er meistarinn sem hér
verður rætt um og Ég er hætt-
ur! Farinn! (Er ekki með í
svona asnalegu leikriti) eftir
Guðrúnu Kristínu Magnús-
dóttur. Það er óhætt að segja að
þessi tvö beri af hinum og í
raun megninu af því íslenska
efni sem hefur verið frumsýnt
á sviði og í sjónvarpi síðasta
árið.
Ég er meistarinn er harm-
rænt leikrit blandað kímni og
er mjög athyglisvert verk, sér-
staklega ef haft er í huga að
það er eftir óþekktan höfund
sem þar að auki hefur stundað
gítarnám en ekki skáldskap.
Persónurnar eru þrjár og allar
gítarleikarar: Hildur er aðal-
persónan, ung stúlka sem hef-
30
ur nýlega lokið námi erlendis
og vinnur fyrir sér með gítar-
kennslu. Þór er sambýlis-
maður hennar og hefur einnig
nýlokið námi en hann situr
heima og æfir sig og reynir að
koma sér á framfæri. Þriðja
persónan er Meistarinn sem
kenndi Hildi þar til hún fór
utan til náms. Hér höfum við
dæmigerðan þríhyrning bók-
menntanna en hvort hann er
ástarþríhyrningur er okkur
látið eftir að grufla í og ber sú
spenna leikinn uppi að stórum
hluta.
Efnið sem komið er inn á er
margþætt. Fyrir utan tilfinn-
ingalegt samband tónlistar-
fólksins eru mest áberandi
áhugaverðar umræður og
krufning á listinni í sjálfri sér.
Þar er spurt stórra spurninga
eins og hver sé tilgangurinn
með listinni og hver séu tengsl
hennar við guðdóminn. A
heillandi hátt er þessu ofið inn
í tilfinningasamband persón-
anna þannig að spurningin er
hvort listin sé ekki frekar óað-
skiljanlegur hluti tilvistarinnar
og eins konar framlenging á
listamanninum en afmarkað
fyrirbæri. Tónlistin sem er
leikin í verkinu gefur enn betri
mynd af þessu. Hún er svo
falleg og svo tilfinningaleg að
áhorfandinn eiginlega dregst
inn í þennan heim og upplifir
fremur en skilur andrúms-
loftið sem andar frá sér þeim
skilaboðum að listin sé lífs-
spursmál.
Til þess að koma auga á
þriðja meginviðfangsefni leik-
ritsins þarf að fara undir
yfirborðið. Þar er verið að
fjalla um sígilt og dæmigert
fyrirbæri í kvennaverkum,
nefnilega baráttu konunnar
við að vera hún sjálf en ekki
strengjabrúða karlmannanna
sem ráðskast með hana undir
formerkjum ástar og um-
hyggju. Þar að auki er komið
inn á mismunandi stöðu
kynjanna þegar listafólk reynir
að koma sér á framfæri.
Á köflum ber bygging
verksins mjög vel uppi hið
kraftmikla viðfangsefni. Fyrir
hlé er það geysilega grípandi
og dramatísk spenna hverfist í
atriðum eins og því þegar
Meistarinn er nýkominn inn.
Áhorfendur hafa þá komist að
því að samband hans og
Hildar er flókið og á sér fortíð
en þá kemur Þór inn sem upp-
málað sakleysið og einlægnin.
Fyrir hlé eru þagnir líka not-
aðar á áhrifaríkan hátt, sér-
staklega þegar Þór er farið að
gruna að ekki sé allt með
felldu.
Eftir hlé er eins og allt verði
flatara. Leikritið verður lang-
dregið, þagnirnar verða of
langar og of margar og of
mikið er um endurtekningar.
í heildina er sú hugmynd að
flétta minningar úr fortíðinni
inn í átökin mjög góð og virkar
oft vel en minningarnar koma
of oft og eru of keimlíkar.
Mestum vonbrigðum veldur
þó Iokaatriðið. Það er allt of
langt, allt of mikið er sagt og
hið táknræna gildi þess týnist
og það verður banalt. Hér
verður ekki komist hjá því að
kenna leikstjórninni um og því
að ekki hefur verið klippt nóg
og snurfusað.
Aftur á móti hefur sam-
vinna leikstjórans og leikar-
anna tekist mjög vel. Elva Osk,
Ingvar og Þorsteinn eru öll
afbragðsgóðir leikarar og gera
mjög vel í sýningunni. Leikur
þeirra er svo sterkur og þolir
svo vel nálægðina á Litla svið-
inu að hann breiðir mjúklega
yfir margar brotalamir í
handritinu.