Vera - 01.02.1991, Síða 14

DRAUMURINN
UM HINN FULLKOMNA SKÓLA
Guöbjörg Þorisdotfir hefur veriö skólastjóri Grunnskólans í
Austur-Eyjafjallahreppi s.l. fjögur ór en er nú í órsleyfi. Hún
hefur auk þess kennt víða í Reykjavík og hefur margra óra
kennslureynslu úrstórum skólum og smóum, barnaskólum,
gagnfrceöaskólum, framhaldsskólum, Fósturskólanum og
Kennarahóskólanum. VERA bað Guöbjörgu aö tjó sig um
skólamól:
Hvernig er draumaskólinn?
Skólastarf er mjög flókið og þess
vegna vil ég ekki reyna að lýsa
draumaskólanum í stuttu viðtali.
Til þess að geta skoðað skóla
framtíðarinnar þarf að horfast í
augu við skólann eins og hann er
í dag. Þeir sem rýna í skólastarf
vita að stór hluti grunnskóla-
nemenda kemur dag hvern í
skólann sér að gagnslausu. Um
leið og vitað er að margir nem-
endur koma sér að gagnslausu í
skólann liggur í augum uppi að
þeir nemendur væru betur settir
utan skólans. Þeir sem gera fjár-
14
hagsáætlanir skólanna, virðast
hins vegar ekki vilja vita það og
það sem verra er, þeir komast
upp með það.
Einhverra hluta vegna treystir
almenningur skólunum fyrir
börnum sínum, en hefur í mörg-
um tilvikum enga ástæðu til þess.
Stór hópur barna nýtur þess að
fara í skólann og dafnar vel. Þó
svo að hægt væri að búa þennan
hóp mun betur undir líf og starf í
lýðræðisþjóðfélagi er ekki ástæða
til að óttast um þennan hóp. Hinn
hópurinn er einnig stór, huldu-
börnin, óhreinu börnin hennar
„Einhverra hluta
vegna treystir
almenningur
skólunum tyrir
börnum sínum, en
hefur í mörgum
tilvikum enga
ástœöu til þess.“
„Menntastefnan
breytir ekki þeirri
staöreynd aö
mennta- og
menningarmál eru
í fjársvelti, sem
á eftir aö reynast
þjóöinni dýrkeypt."
Evu, börnin sem enginn vill vita
af. Þessi hópur kemur nær ólæs
út úr grunnskólanum og er
tilfinningalega illa á sig kominn.
Hann gengur út í lífið með brotið
sjálfstraust í veganesti eftir
margra ára andlegt ofbeldi af
hálfu skólans. Hvernig ætli barni
líði sem er mjög illa læst á
móðurmál sitt þegar það situr í
skólanum og á að lesa á ensku og
dönsku?
Það eru nú liðin 20 ár síðan ég
tók við mínum fyrsta nemenda-
hópi, þá 18 ára gömul og rétt-
indalaus. Þá fylltist ég reiði fyrir
hönd íslenskra barna. Reiðin hef-
ur vaxið jafnt og þétt eftir því
sem ég hef kynnst innra starfi
skóla betur. Hins vegar langar
mig til þess að fagna þeirri
breytingu sem orðið hefur á
vinnubrögðum Menntamála-
ráðuneytisins í tíð Svavars Gests-
sonar. Menntastefna með fram-
tíðarsýn hlýtur að vera forsenda