Vera - 01.02.1991, Blaðsíða 28

“ í LÍFI
V
Klukkan er að verða tíu og börnin
að tínast í salinn til að sjá Prin-
sessuna í Skýjaborgum. Hallveig
býður þau velkomin. En hún
finnur ekki aðalpersónu leikrits-
ins, Leónóru prinsessu, í vösum
bláu sögusvuntunnar sem hún
ber. Þar finnur hún bara lítinn
fugl. Hún fer því inn í leikhúsið
að leita prinsessunnar og biður
einn áhorfenda að hringja fyrir
sig bjöllunni svo að hún komist
inn. Nú er Hallveig komin á sinn
stað og byrjar að stjórna brúð-
unum og samstarfið við áhorf-
endur er hafið. Börnin hafa áhrif á
gang mála og þeim finnst þau
ákaflega mikilvæg. Þau hringja
bjöllum, syngja og nota ýmis
blæbrigði raddarinnar.
- Kunnið þið að hnerra eins og
kónguló, spyr Hallveig og börnin
breytast samstundis í kóngulær
sem hnerra. A sviðinu birtast
persónur sem ekki vita hvað gerst
hefur í leikritinu og þá þurfa
áhorfendur að rifja upp atburða-
rásina í stuttu máli, þannig að
engin hætta er á að þau gleymi
söguþræðinum. Og þau verða að
leggja á minnið mörg atriði sem
hafa áhrif á gang mála. Sýningin
er krefjandi en athyglisgáfan
svíkur ekki þessa ungu áhorf-
endur.
Litli fuglinn reynist vera
Leónóra prinsessa í álögum og
það eina sem getur bjargað henni
er að einhver elski hana nógu
mikið, „því sá sem enginn elskar
er alltaf í álögum". Leikurinn
snýst síðan um það að börnin
hjálpa brúðunum að aflétta álög-
um prinsessunnar. Margir koma
við sögu, m.a. konungurinn sem
skipar landsmönnum að senda
dóttur sinni gjafir til að sýna hve
heitt þeir elski hana, hjartalaus
galdranorn sem hneppti hana í
álög og álfur sem skilur hvernig í
öllu liggur og greiðir úr sögu-
flækjunni með hjálp áhorfenda.
Leiksýningin er skipulagður
spuni. Hallveig reynir að notfæra
sér athugasemdir áhorfenda án
þess að raska formi sýningar-
innar.
Það er mikið þrekvirki að halda
athygli svona lítilla leikhúsgesta í
rúman klukkutíma. I hléinu er
farið í lítinn leik sem kemur efni
sýningarinnar við. Börnin leita að
lykli að búrinu þar sem litli fugl-
inn er læstur inni. Hallveig leyfir
einu og einu að leita í vösum sín-
um og þau finna ýmislegt annað
en lykilinn. Jóna Hildur finnur
t.d. lítið skrín í einum vasanum.
- Ætli sé demantshringur í
því, spyr Hallveig.
En í skríninu reynast vera
tvær rúsínur.
- Er það ekki betra en dem-
antshringur, spyr Hallveig og
Jóna Hildur segir um leið og hún
stingur þeim upp í sig:
- Jú, af því það er hægt að
borða rúsínur!
En það er Jónas sem finnur
lykilinn. Hann virðist vaxa um
helming þar sem hann stendur
með lykilinn í höndunum og glóð
í augunum. Fóstrurnar segja að
hann muni lifa á þessu næstu
mánuði. Þegar sýningin byrjar
aftur eftir hlé minnir Jónas gjarn-
an á, að það hafi verið hann sem
fann lykilinn.
Hin börnin fá líka að vinna
frægðarverk áður en leikritinu
lýkur. Hjarta galdranornarinnar
finnst, en einhver verður að taka
það að sér að koma því á réttan
stað.
- Elskar einhver prinsessuna
nógu mikið til að fórna lífi sínu,
spyr Hallveig og börnin svara
einróma Jáááá! Kristjana fóstra
velur þrjú börn í þessa háskaför,
en öll hin verða að hjálpa til í
huganum. Ætlunarverkið tekst,
hjartað kemst á sinn stað og börn-
in hafa unnið mikið afrek. Þau
hafa leyst prinsessuna úr álögum
með því að elska hana nógu
mikið. Og þá er náttúrulega kátt í
höllinni. Það stendur heima að
þegar hátíðahöldin byrja í Skýja-
borgum er komið að hádegisverði
barnanna og Hallveig lokar að sér
meðan hún rífur niður leikhúsið.
Hún vill ekki eyðileggja ævin-
týrið í hugum barnanna með því
að leyfa þeim að sjá líflausar
28