Ritmennt - 01.01.2001, Blaðsíða 41

Sigmundur Long hélt dagbækur árin 1861-1924 (Lbs 2141-42 8vo|. Hann átti vingott við ýmsar konur og lá ætíð
gott orð til þeirra svo sem sjá má dæmi urn á þeirri síðu úr dagbókum hans sem hér er birt og skrifuð er 1873. Hinn
2. janúar strikar hann undir þennan póst: Nú er svo komið, að mér er orðið mjög vel við G(uðrúnu) Þ(orsteins)d(ótt-
ur) og henni eins við mig, já líklega allt of vel eftir kringumstæðonum. Guð hjálpi okkur. V(ar) h(já) h(enni) þ(essa)
n(ótt). Guð launi henni allt gott.
Vorið 1866 vék Sigmundur sér aftur í
Gilsárteigshjáleigu þar sem hann gat verið í
návist Bínu litlu. Unnustan Vilborg á
Brennistöðum fæddi sveinbarn 20. septem-
ber, og var drengurinn skírður Jón. Hann
andaðist 16. desember sama ár. Þau Vilborg
og Sigmundur héldu áfrarn að hittast við og
við þangað til það gerðist við samfundi
þeirra 9. mars 1870 að Vilborg bað Sigmund
að gefa sér eftir heitorðið við sig. (13/17).
Hún hafði þá fengið efnilegan biðil sem þó
brást henni árið eftir. Sigmundur skráir það
í dagbók sína 16. mars 1871 og bætir við:
„og þykir mér það illa farið. Guð hjálpi oklc-
ur, ó vesælings B(orga) m(ín) g(óða). Guð
annist þig." (14/16). Og enn héldu þau
áfram að hittast, og Sigmundur ritaði angur-
vær um samfundi þeirra í dagbók sína.
Hann yrlcir um ástir þeirra og aðskilnað og
ber þungan hug til Árna bónda á Brenni-
stöðum árið 1866 eins og þessi vísa ber með
sér:
37