Ljósmæðrablaðið - 15.12.2009, Page 29

ekki fyrr en ég hringi í þau og segi þeim
að konan sé búin með útvíkkun. Sumar
ljósmæðumar voru reyndar mun meira
viðstaddar og sinntu sínum konum mjög
vel. Það skal tekið fram að ég vann nánast
bara á næturvöktum og þá em læknar og
ljósmæður ekki í húsi en koma bara ef á
þarf að halda. Á daginn er þetta fólk hins
vegar í húsi og er þá meira viðstatt.
Yfirsetan og þetta sífellda mat sem er
svo stór j?artur af ljósmóðurlistinni er sem
sagt í höndum hjúkmnarfræðinga sem
margar hverjar em mjög klárar og hafa
mikla reynslu á deildinni. Það er hins
vegar þannig að menningin í kringum
fæðingaferlið er almennt svolítið öðruvísi
heldur en við eigum að venjast hér á
Islandi og þar er það forræðishyggjan
sem litar allt þetta ferli. Það skrítna er að
langflestum konum iíkar þetta bara mjög
vel, konumar vilja fá að vera „sjúklingar“
þegar þær koma inn á spítalann og ætlast
til þess að fá þjónustu eins og þær séu
sjúklingar. Þetta er eitthvað sem hefur
verið alið upp í þeim í því umhverfi sem
þær koma úr. Ég hugsaði alltaf með mér
„ þær vita bara ekki betur“
Að vinna á móti sinni eigin
sannfæringu
Margt fannst mér gott í því starfi sem
þama fór fram og upp til hópa vann
þarna mjög fært fólk, en margt átti ég
mjög erfitt að sætta mig við. Laga- og
regluumhverfið sem þetta fólk vinnur í
er það stíft og ógnandi, að þau eiga oft
ekki annara kosta völ en að gera hluti í
starfi sínu sem þau í rauninni vita að er
ekki endilega það besta fyrir „sjúkling-
inn“ heldur það besta til þess að verja sig
lögsóknum.
Almennt, fannst mér ég mjög mikið
verða að vinna á móti minni eigin sann-
færingu og það var þetta sem mér fannst
erfiðast við þessa vinnu, til dæmis var
mjög mikið um gangsetningar út af
„stóru bami“, „lítilli grind móður“ og
„postdates“ sem þykir réttlætanlegt þegar
konan er komin 40 vikur og 1 dag. Þegar
konur em deyfðar fá þær svokallaðan
„non-walking epidural" þar sem konumar
eru klossdofnar og geta varla hreyft
fæturnar, þegar ég spurði hvers vegna það
væri, þá var svar svæfrngalæknisins á þá
leið, að þeir vildu ekki að konumar fæm
fram úr til þess að þær myndu nú ekki
detta og meiða sig, því þá væri hægt að
lögsækja lækninn sem lagði deyfinguna!
Deyfingatíðnin er mjög há (ég gæti trúað
hátt í 70% þó ég hafi nú ekki nákvæma
tölu) og allar þær konur em því algerlega
óhreyfanlegar í fæðingunni. Hins vegar
er eitt mjög sniðugt sem þeir gera og það
er að hafa deyfinguna í pumpu og halda
þannig styrk hennar samfelldum allan
tímann.
Keisaratíðnin þama er mjög há, u.þ.b.
35-40%, það er mikið um valkeisara að ósk
konunnar og einnig mikið af bráðakeis-
umm vegna þess að ekki er notast við
sogklukku og bara sumir læknanna lögðu
tangir.
Dýrmæt reynsla
Ég gæti lengi haldið áfram að telja upp
hluti sem stinga í stúf við það sem við
eigum að venjast hér á Islandi en margt
var líka virkilega gaman að upplifa og að
sjá að það er hægt að gera hlutina á annan
hátt en við gemm hér á litla Islandi. Mér
fannst til dæmis mjög skemmtilegt að
fá tækifæri til að vinna með skjólstæð-
ingum frá ýmsum heimshornum og með
mismunandi trú, sem dæmi þá var gaman
að kynnast siðum gyðinga og múslima
varðandi fæðingaferlið og að sjá hvemig
tjáning og hegðun fólks frá Suður-Am-
eriku í fæðingaferlinu er öðmvísi því sem
maður þekkir almennt.
Þó svo að ég myndi ekki ráða mig í
vinnu á þessari deild aftur, þá var þetta
dýrmæt reynsla sem ég hefði ekki viljað
missa af. Ég lærði margt, endumppgötv-
aði hvað við íslenskar ljósmæður emm
vel menntaðar og kom auga á mörg ný
sjónarhom sem ekki em í boði hér á
okkar litla einsleita landi, sem mér finnst
þó alltaf best!
Ljósmæðrablaðið - Desember 2009 29