Akranes - 01.07.1951, Qupperneq 2

Til fróðleiks og skemmtunar
í Ijóðum og lausu máli
Fagurt er á f jöllum.
Sigurði Jónssyni á Þaravöllum fannst heldur
ómerkilegt að vera þar og lifði í heimi islenzkrar
fjallafegurðar. Minntist þess er hann var refa-
skytta um fleiri ár og var annálaður fyrir störf
sin á því sviði. Hann var hagorður og þessar tvær
stökur hér sina vel hug hans til fjallanna.
Þangað leggur ástaryl
sem á ég björtust sporin
oft mig fýsir fjalla til
þá fer að hlýna á vorin.
Þó hér skyggi útsýn á
oft ég sárt til finni.
Mín er fögur fagna að sjá
fjöll, í eilifðinni.
Vísa eftir Jón á Vindhæli.
Það er langt siðan ég vissi, að Jón á Vindhæli
væri greindur og allvel lesinn. Hitt vissi ég ekki
fyrr en fyrir skömmu, að hann væri hagmæltur.
Einn daginn, er ég kom til hans, lá þessi vísa
á hefilbekknum:
Hrært hef sement sand og möl
sagað, heflað málað,
borið við að beita þjöl,
við bakkus lítið skálað.
Eg sagði við Jón, að hann hefði getað bætt
annarri vísu við um það, sem hann hefur borið
við. Hann hafi þarna aðeins nefnt það grófasta.
Hann liélt nú, að þetta væri nægilegt.
Sóknarlýsing.
I sóknarlýsingu sr. Hannesar 1 des. 1839, seg-
ir að:
Geirmundarbær sé byggður 1802.
Nýlenda 1795.
Melshúsi8oi
Grund 1834 og
Garðasel 1800.
Kauptún er ekkert i sókninni né heldur stein-
eða timburhús .
Kálrækt er þar allvíða vel stunduð, en jarð-
epli hafa þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir mislukk-
ast nema á Innra-Hólmi.
Bæir reisulegastir munu vera á Ytra-Hólmi,
þá í Görðum, þá Innra-Hólmi, þá Miðteig, Grund
og Háu-hjáleigu.
Hljóðfæri eru þar engin leikin nema langspil,
og 'menn þó ekki fleiri en g eða 6 temja sér þá
iþrótt.
Til skemmtunar eru höfð, spil, töfl, rímur sög-
ur og samsöngvar.
„AKRANES“.
Sem betur fer á Akranes miklum vinsældum
að fagna og vaxandi meðal lesenda sinna. Margir
af þeim sem gerast nýir kaupendur vilja eignast
ritið frá upphafi, og enn er hægt að uppfylla óskir
fólks i þeim efnum.
Það er mikið gefið út af blöðum og timaritum
með þjóð okkar nú, en ekki er það allt jafn mikils
virði eins og það er að vöxtunum. Það er þá
heldur ekki von að fólk komist yfir að lesa það
allt og kaupa, enda bættur skaðinn þótt ekki væri
þar hvert orð lesið.
Akranes hefur reynt að bera það efni eitt á
borð fyrir lesendur sína, sem fremur væri til
uppbyggingar. Til að glæða ættjarðar- og átt-
hagaást og vekja athygli á þeim menningarverð-
mætum er þjóðin á i fórum sinum og standa þarf
vörð um.
Fyrir skömmu barst ritstjóra blaðsins bréf frá
gagnmerkum rresti utan af landsbyggðinni. Hann
sendir blaðinu visu, og segir svo í bréfinu:
„Eg þakka þér kærlega fyrir „Akranes“. Eg
og konan mín lesum það alltaf, okkur til mikillar
ánægju. I fyrrakvöld var hún niðursokkin í að
lesa síðustu blöðin. Þá datt mér þessi visa í hug:
Konan mín, sem lítið les
— leiðist blaðaskrifin. —
Alltaf les samt „AKRANES"
ákaflega hrifin".
Skemmtileg staðfesting.
Eftirfarandi bréf hefur ritstjóra blaðsins borizt
frá Gísla J. Johnsen, stórkaupmanni i Reykjavík:
Eg var að lesa með mikilli ánægju „Akranes“
m. a. grein þina um Reykjavikur Apótek i tveim
siðustu blöðum. Af þessu tilefni get ég ekki stilll
mig um að segja þér og lesendum blaðsins frá
reynslu minni af apótekaranum, sem á skemmti-
legan hátt staðfestir það sem þú ritaðir um núver-
andi eiganda þessa eldgamla fyrirtækis.
Mörg siðustu æviár fyrri konu minnar, varð
hún alltaf að hafa við hendina viss meðul. Það var
einhverju sinni fyrri part nætur, að meðalið var
þrotið. Fór ég því sjálfur ofan i Reykjavikur
Apótek til þess að fá þetta meðal. Sá sem þar hafði
næturvörzlu taldi sig ekki geta afgreitt meðalið
út á þennan lyfseðil, — sem hann hefur líklega
talið fallinn úr gildi. — Milli hans og mín urðu
allhörð orðaskipti út af þessu, en ekkert dugði.
Þótt mér þætti miklu miður að gera apótekaran-
um ónæði, afréð ég að hringja til hans og segja
lionum hvernig komið var. Hann tók máli minu
mjög vel og sagðist mundi kippa þessu i lag.
Eftir nokkra stund var dyrabjöllunni hringt og
Þorsteinn Scheving stóð sjálfur við dyrnar. Harm
fór sem sagt sjálfur ó fætur um hánótt, afgreiddi
meðalið, og kom með það heim að minum eigin
dyrum.
Svona verzlunarþjónusta mun vera fátið nú i
seinni tíð, og þvi þess verð að á lofti sé haldið.
Þvi vildi ég ekki láta þetta ósagt, því þennan
þjónustu-anda mó ekki gera með öllu útlægan úr
verzlunar- eða mannheimi, allra sízt nú.
Að svo mæltu þakka ég þér enn og aftur fyrir
þetta framúrskarandi rit \)'M„Akranes“ sem alltaf
er að batna, og flytja meiri og fjölþættari fróðleik,
sem er og verður ætið mikils virði fyrir samtið og
sögu. Þinn einl. vin
Gisli J. Johnsen."
Eg er þakklátur vini minum Gísla J. Johnsen
fyrir þetta skemmtilega bréf og raunhæfu stað-
festingu á viðhorfi Þorsteins Schevings til sins
ábyrgðarmikla lifsstarfs. Um leið og það staðfestir
þetta, er það þvi almenn eggjan til manna um að
vera sannir í starfi og þjónustuviljugir, svo sem
frekast er hægt. Það er mikilva!gt mcðal til þess
að gera mennina betri og heiminn byggilegri.
Mun flestum nú finnast þess mikil þörf.
Einnig er ég þakklótur fyrir lofið um AKRA-
NES, þótt oflof sé. Öl. B. Björnsson.
Hárrætur.
1 Landsspítalanum var nýlega skorinn heljar-
mikill hárvöndull út úr maga ungrar stúlku.
Hann var rúmlega mannshandarstór, í laginu
eins og afsteypa af maganum og virðist hafa fyllt
alveg út í maga stúlkunnar. Þetta var ekkert
annað en hár, samanlimd af slími úr maganum.
Stúlkan hefur tekið upp ó þeim ósið að eta af
sér hárið og gert það í svo stórum stíl að það hefur
safnazt fyrir unz það fyllti á henni magann.
Þessi stúlka var ekkert geðbiluð, en annars sést
þetta helzt hjá brjáluðum konum. Kindur eta
iðulega ullina af sjólfum sér og hver af annarri,
þegar þær lenda í svelti. En konur með lökkuðum
nöglum geta etið af sér hárið, ón þess að vera
svangar. Liklega þyrfti að lita ó þeim hárið með
beizkum lit.
ÚR EINU RÍKINU I ANNAÐ.
Hann Jón átti erindi i rikið,
svo oft, að það furðaði mig.
Svo raskaðist áfengisrútan,
því rikið það flutti sig.
Þá ók hann i Austurriki
og æfði þar gitarspil.
Söng undir á svartadauða,
sem þar var nógur til.
Svo hækkaði verðið á víni,
vindlum og tóbaki.
Þá drógst hann i Dýrarikið
og drakk meir en úlfaldi.
Af fjárþröng i fylliríi,
hann fargaði sínum bil.
Fór svo í Rándýrarýkið,
riðandi ó krókódil.
(ísl. Gislason).
Gaman og alvara
Kona grafarans er stödd hjá önnu gömlu,
vinkonu sinni, sem liggur fyrir dauðanum. Sjúkl-
ingurinn kvartar yfir fátæktinni, kaffilcysinu og
sjúkdóininum, sem engan enda taki.
Til þess að hugga hana, segir grafarakonan,
með þeirri samúð og viðkvæmni i röddinni, sem
við átti, eftir því, sem á stóð: — Jó, það er satt,
fátt er til að gleðja fátæklingana. Þeir verða að
láta sér nægja með litið. Nú verður þú, Anna min
fyrsta likið, sem maðurinn minn hefur fengið
i hálfan mánuð.
A: — Þú glápir ó mig eins og þú ætlir að éta
mig.
Gyðingurinn: — Vertu óhræddur, eftir minum
trúarbrögðum má ég ekki éta svín.
Hann (á skemmtisiglingu): — Hverju mynduð
þér svara, ef ég bæði yður að sigla með mér
eins lengi og við lifum bæði?
Hún: — Jó — ef ég má alltaf sitja við stýrið.
Bóndi: — Sælar verið þér jómfrú góð. Nú er
langt síðan við höfum sézt.
Hún (hrokafull): — Eg er ekki jómfrú, ég er
fröken.
Jón litli: — Hvemig stendur á ]>vi, pabbi, að
mennirnir verða ekki eins gamlir nú og á dögum
Abrahams?
Faðirinn: — Þá var fæði og annað svo ódýrt,
en nú er allt orðið svo dýrt, að fæstir hafa ráð
á að lifa svo lengi.
74
A K R A N E S