Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1880, Blaðsíða 41

iini dauðans og færði þá heila og haldna til vinanna, sem stóði
á ströndinni og tóku þeim tveim höndnm.
„þar sjáumst við aptur, Guðrún!“ voru fyrstu orðin hans,
Þegar hann stökk í land.
„þakka þér fyrir, Bjarni“, sagði hún. Meira gat hún
ekki sagt.
„Eigum við að fylgjast heim, Guðrún?“ spurði Magnús hana.
„Nei, í dag skiljast vegir okkar", sagði hún. Hún sagði
Það seint og horfði niður fyrir sig á meðan; svo sneri hún sér
frá honum og gekk upp eptir á leið til túnsins.
Veturinn kom og leið; vorið kom með fuglasöng og smá-
Þlómin gulu. Hjá móður Bjarna var allt málað og prýtt. Og
Þegar allt var búið, fluttist Guðrún þangað sem kona Bjarna.
Móðir hans felldi gleðitár hrosandi, þegar hún sá ánægjuna
skína út úr andliti sonar síns. „það er sönn ánægja, Guðrún
litla, að sjá, að þú hefur fundið þann mann, sem þú áttir að
finna“, sagði hún.
„Viltu svo renna þér með mér, Guðrún?“ spurði Bjarni
hana. „þú veizt að ég fer varlega og læt ekki sleðann velta.“
„Já, það vil ég“, sagði hún, og lét hann hera sig á armi
sínum inn í stofuna.
(íslenzkað af G.)
UM TUNGLIÐ.
í góðum sjónpípum hafa menn rannsakað yfirborð tunglsins
og séð hvernig því er háttað á þeirri hlið, er að oss snýr. þar
er að flestu mjög ólíkt landslag því sem er á vorri jörð; þar
eru ótal hrúgur og garðar af geysimiklum hring-eða gíg-fjöllum,
stórar hrufur og glufur og sléttur á milli; eigi hafa menn séð
þar vatn eða sjó, en allt er líkast hrufóttri hraunhellu með
miklum grúa af útbrunnum eldgígum. þessir eldkatlar eru
samtvinnaðir af stórskornum hraunreipum, með óteljandi hrufum
og hellrum, kryppum og kúpum, og ægilegir á að líta; af því
máninn hefur ekkert gufuhvolf, að minnsta kosti ekki annað
eins og jörðin, þá eru ljósa- og litaskipti þar allt öðru vísi,
skuggarnir dimmri og hrikalegri og apturkast ljóssins óvið-
kunnanlegt og birtan sker í auga manns, sólarlag eða sólar-
uppkoma liafa eigi þá fegurð sem á jörðinni, og rökkrið eða
réttara sagt svartnættið dettur á allt í einu. í tunglinu er
víst mjög úvistlegt og dauflegt, þar heyrist ekkert hljóð, því
(39)