Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1880, Blaðsíða 38

þessvegna var það heldur ekki neitt undarlegt, að ungu
stúlkurnar tækju Magnús fram yfir Bjarna. þarna stóð nú stór
flokkur af þeim; þær horfðu á skemmtunina og vildu hjartans
fegnar fara með; þær vissu það, að það mundi vera undurgam-
an, að renna niður hólinn, skjótara en fuglinu fljúgandi.
„Viltu renna þér með mér. Guðrún?“, sagði Bjarni, „ég læt
ekki sleðann velta, því að ég fer svo varlega.“
„Nei, það vil ég ekki“, sagði Guðrún; Bjarni renndi sér þá
einn niður hólinn, og var aptur seinastur allra, en ungu stúlk-
urnar hlógu að. —
Hún var ofur-lagleg, hún Guðrún litla; skotthúfan með
græna skottinu og silfurhólknum fór litla höfðinu afbragðsvel;
en það, sem menn strax tóku eptir, var síða hárið hennar, gult
á litinn og silkimjúkt; hún var stóreygð og augun gáfuleg;
neflð var lítið. Hún var í dökkri prjónpeisu og dökku vað-
máls-pilsi, sem fór henni svo, að þau voru alveg sniðin eptir
hinn afhragðsfagra, þýðlega vaxtarlagi hennar; hún hafði
sílkiklút um hálsinn og hnýtt knýti á að framan, og skein
sólin á marglita blómsauminn á endunum. Hún gekk líka
strax Magnúsi í angu,- og þegar hann var kominn upp á hólinn,
spurði hann hana:
„Viltu renna þér með mér, Guðrún? ég fer hart á fleygi-
ferð
Hún hugsaði sig um, og hafði einn fingurinn uppi í sér á
meðan, en hinar ungu stúlkurnar hnipptu í hana; þær vildu
láta hana byrja, og ætluðu sér svo að koma á eptir — og svo
settist hún i sleðann hjá Magnúsi. þau runnu niður hólinn, og
svo hart, að þau voru nærri búin að renna Bjarna um koll,
þogar hann mætti þeim; hann dró sleðann á eptir sér, og var
að klifrast upp liólum.
„Hann fer nú ætíð svo hvatlega, bara að þolgæðin sje eptir
því“, sagði Bjarni. — —
Árin liðu og börnin urðu fulltíða. Guðrún var orðin gjaf-
vaxta mey, hrein eins og norðanvindurinn, og björt eins og; —
en sleppum samlíkingum. það er nóg að segja, að hún var
fegurst mey í sýslunni og þó víðar væri leitað. Magnús og
Bjarni voru báðir efnilegustu menn; báðir voru þeir formenn
fyrir bátum sínum heima á vetrum, en á sumrum voru þeir í
kaupavinnu og höfðu bezta kaup. Skrafskjóðurnar í kaupstaðn-
um voru að hvísla því að vinkonum sinum, að þeim litist
báðum vel á Guðrúnu.
Að svo væri umMagnús, það vissi Guðrún vel; hann hafði
mörgum sinnum sagt henni, hvað hún væri falleg, og henni
þótti ekkert að því að heyra það; hann var æði-mun skemmti-
legri heldur en þverhöfðinn hann Bjarni, sem aldrei talaði orð
af munni. Bjarni hafði aldrei sagt henni á leiðinni frá kirkj-
unni, hvað vel henni færi íslenzka skrauttreyjan með silfur-
baldýringunum; hann hafði aldrei hjálpað henni yfir mýrarnar
á leiðinni og aídrei látið hana á hestbak. En það stóð henni
líka alveg á sama — hvað kærði hún sig um hann Bjarna? —
(36)