Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1882, Síða 30

utn. Ói hún á því eínatt, ab aidrei yrfeí neitt úr Íærdómi
fyrir honum, og þdtti ráblegast ab koma honum í skiprúm
og láta verba sjómann dr honum. — þab er eftirtektavert,
hve afbrag&smönnum vorra tíma fer oft í uppvexti svipab
afreksmönnum fornaldarinnar, er sögurnar segja um aí> '
þeir hafi í æsku »lagzt í öskustó« og verib »ú-dælir«.
Dm þetta mund var uppi einn gamall skúlamabr, sem i
túk afe sér pilta til kensiu, einkum þá, er nokkur vand-^,
kvæbi voru á ab kenna; var hús hans kallað »stúdenta-
verksmiðjann, og lúk þab orb á, ab hann gæti gjört stúdent
úr hverjum slúba; þangab var B. komib, og voru þeir
þrír samtíba á »verksmií>junni«: Bjornson, Henrik
Ibsen, sem nú er annað mest skáld Norbmanna, og As-
mundr heitinn Ólafsson Vinje, sem mest skáld hefir ,
verib á ný-norska tungu og kaliaðr var »Dolen« eftir
blafei, sem hann gaf út (— þeir Bj. og Ibsen rita eigi á j
ný-norsku, heldr á norsku-blendinni dönsku —). Allir I
áttu þeir sammerkt í því, að þeim lét ekki námib; urðu
suniir þeirra ab ganga oftari en einu sinni undir prúf, j
á&r þeim tækist afe standast það. Loks túkst þú B. a& I
ná stúdents-nafni, en fékk hraklegasta vitnisburb. Embættis- 'i
nám átti hann aldrei vife, en gjörðist nú þegar rithöfundr; )
samdi fyrst leikrit (»Valborg«), er hann únýtti þó aftr
sjálfr, ábr þab yrbi leikife. Nú gjörfeist hann ritdúmari,
en þú einkum sjúnleika-dúmari; barbist hann mjög móti ,
þeirri úþjúfelegu stefnu, er þá ríkti á leiksvifei Norðmanna,
og vakti hann þá hneyksli og mætti inegnri mútspyrnu.
Ilaf&i hann uin þessar mundir hætt afe hugsa til aö veröa
sjálfr skáld.
1856 var hann meö í stúdenta-förinni til Uppsala;
vöknuöu þá allar þær langanir, er honum höföu í brjústi
sofiB; fann hann þaö þá, ab hann gæti eigi heitna þrifizt;
var hann og oröinn þreyttr á ofsúknum þeim, mútspyrnu |
og smámunasemi, er hann átti þar aö mæta. Fúr hann J
þá til Hafnar; drúgust þar aö honum ýmsir inna yngri^
manna, og þúttust finna a& mikiö byggi í honum; er þaö
og sagt ab hann væri úlíkr í allri framkomu því, er
öðrum var þar þá títt. — í Höfn skrifaöi hann leikritife
»MelIem Slagene« og nokkuÖ af »IIalte Hulda«, einnig .
kafla úr sögunni »Synnove Solbakken«, og hugsaöi súr '
(»«) |