Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1889, Blaðsíða 85

hafði aldrei sjeð slíkan raann fyrr. það sem eptir var afleiðinni
barði hann aldrei að dyrum þar sem hann stansaði, heldur gekk
raldeiðis inní eldhús, til þess að sjá hvort potturinn stæði á
hlóðum eða hjengi í hófbandi.
Eptir allt það er hann hafði unnið um æfina, sem ekki var
lítið, var svo mikið þrek eptir i honum, að á áttræðasta afmælis-
degi sínum gekk hann á skíðum frá Skipalóni til Akureyrar og
heim aptur um kveldið. J>að er meira en míla vegar áleiðis.
»Jeg var ekkert lúinn, þegar jeg kom heim, nú geta þeir reynt að
gjöra þetta eptir mjer« sagði hann. En það er svo margt fleira,
sem menn geta ekki gjört eftir honum. það getur hver skilið, að
tilgangurinn með línum þessum er ekki sá, að skrifa æfiminning
þessa merkismanns, heldur smá viðburði úr lífi hans, sem ein-
kenna hann_ og það sem í honum bjó.
Ætti Island þó ekki væri nema einn mann í sýslu hverri
honum líkan að framúrskarandi dugnaði og áhuga fyrir vellíðan
annara, þá væri það ríkara að mönnum og fjármunum en það nú er.
Um leið og jeg skil við þennan einkennilega mann get jeg
ekki látið vera að minnast á annan, á annan hátt einkennilegan
mann; það er Páll Ólafsson á Hallfreðarstöðum, hann er að margra
áliti sá orðhagasti og orðheppnasti maður af núlifandi íslend-
ingum. Hann er jaf'n þjóðhagur að smella saman orðum og
hugsunum, sem hinn var að fella saman trje og járn. J>ar sem
hann er á meðal vor ennþá, á það ekki við að segja atriði úr lífi
hans, en mjer kom til hugar vísur eptir hann, sem jeg vona
fyrir vináttu sakir, að slarkist af, þó jeg setji þær hjer með
»bessaleyfi«.
• Heim er jeg kominn og halla undir flatt« eru efalanst þær
bezt kveðnu drykkjuvísur sem til eru á íslenzku máli, en þær
kunna menn um land allt, og koma þær því ekki hjer, en nýlega
eru komnar á gang aðrar vísur, sem ekki er jafnkunnar; þæreru
langt frá af því bezta af kveðskap hans, en fullar af fjöri og
hnytni einsog flest eptir hann; það er ætíð auðfundið, að vísur
hans fæðast ekki með sótt og harmkvælum. — Vísurnar eru svona:
Jeg drekk til þess að finna fró,
en farga með því hjartans ró.
Jeg drekk til að svæfa syndirnar
en svo vek jeg með því girndirnar.
Eg drekk, og finn mitt æsku vor,
en eldist þó við hvert drykkjuspor.
En hvað verður ef eg ekki drekk?
ofan eg hrapa í neðsta bekk,
aldrei með láði útskrifast
»ergó« hlýt eg að drekka fast;
drekka uns lífsins dagur þver
og deyja með bezta »Karakter«.