Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1889, Blaðsíða 30

hermönnunum, tókst honum þab mæta vel. En þah vorti
ekki hermennirnir einir sem voru honum óþjálir. Hann
átti einnig í brösum vih stjórn Kínverja sjálfa, því hón
gjör&i allt sem hún gat til þess aí) svíkjast undan því a&
borga hermönnunum mála, en þa& var náttúrlega fyrsta
skilyr&ib fyrir því a& hermennirnir ekki rændu, a& þeir
fengju þau laun, sem þeim bar. Og nærri má geta a&
gripdeildir hermanna hans hafa svi&i& honum sáran, því
ney& alþý&u var sumsta&ar svo mikil, a& menn grófu upp
búka fallinna manna og lög&u þá sjer til munns, enda
var&i hann öllum launum sínum til bjálpar þeim sem á
þurftu a& halda. Auk þess tók stjórnin stundum fram
fyrir hendurnar á honum, svo hann var& svikari a& þeim
lofor&um er hann haf&i gefi&. þa& kom fyrir optar enn
einusinni, a& Gordon haf&i lofab foringjum Taipinga gri&um,
ef þeir vildu gefast upp, og þeir höf&u þegi& gri&in og
gengi& á hans vald; en svo þegar kom til kasta stjórn-
arinnar, Ijet hún tafarlaust rá&a þá af dögum, enda er sá
þjó&arlöstur Kínverja alkunnur, a& halda illa or& og ei&a.
Eins og nærri má geta, líka&i Gordon þetta stórilla, og
einu sinni var& hann svo rei&ur vi& Li-Hung-Tschang, af
því hann haf&i láti& drepa nokkra menn, er hann haf&i
gri&um lofa&, a& hann leita&i a& honum í marga daga, meö
hla&inni skammbyssu, og ætla&i a& drepa hann ef hann
gæti ekki gjört þá grein fyrir málavöxtum, sem honum
líka&i. En Li-Hung-Tschang for&a&i sjer úr hættunni,
svo ekki var& a& slysi. Seinna ur&u þeir Gordon og hann
aldavinir, og hjeldu bá&ir vel þá vináttu.
Gordon sýndi Kínverjum þegar, afe hann var ágætur
hershöf&ingi, og báru herforingjar þeirra mikla vir&ingu
fyrir honum, því hann reyndist þeim í öllum hlutum fremri,
en ennþá meiri vir&ingu báru dátarnir fyrir honum. Sjálfur
var hann þar jafnan, sem hættan var mest, og haf&i ekki
annafe a& vopni en staf sinn í hendi; þó hermennirnir
fjellu hrönnum saman í kringum hann, var& hann ekki
sár; sú trú komst því á me&al hermanna hans, a& prik
hans væri töfrastafur. En einusinni var hann þó svo
óheppinn, aö hann varö fyrir skoti, og fjell hann vi& og
lemstra&ist, svo hann gat ekki aptur komizt á fætur. En
svo var harkan mikil, aö hann ljet ekki bera sig á burt,
(as)