Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1889, Blaðsíða 70

tekjurnar minni en ntgjöldin. pað er i fyrsta sinn síðan að ís-
land fjekk ráð yfir fjárhag sínum, enda hefði ekki litið vel út ef
þingið hefði lagt svo mikil gjöld á landsmenn í jafn hörðu ári,
að landssjóður hefði haft afgang af tekjum, það verður að álítast
að þingið hafi gjört rjett í því, að horfa ekki í þó dálítið gengi á
þann forða, sem landssjóður safnaði á betri árunum. pegar litið
er á hlutföllin milli þess fjár, sem varið er til dómgæzlu, skóla
og samgöngumála er furða að þingið skyldi spara fjárframlag,
jafn mikið og 1)að gjörði, til eflingar hinu síðast nefnda.
Skj'rslur um fjárhag íslands eru í alman. fivfl. 1877, 1878,
1881, 1883, 1884, 1885, 1887.
þ>ar sem svo mikið er ógjört í landinu, sem nauðsynlega
þarf að gjörast, er eptirsjá í að missa vinnukrapta úr landinu,
en þakkavert er, að útfluttningur en ekki mannfellir einsog í fyrri
daga, er orsök þess að landsmenn hafa fækkað þessi 4 ár alt
að 2000.
Um mannfjölda á Islandi eru skvrslur í almanaki f>vfl. 1876,
1878,. 1879, 1880, 1883, 1884, 1885.
í almanaki pvfl. eru búnaðarskýrslur, auk þeirrar er hjer
stendur, árin 1878, 1880, 1883, 1886.
Einnig verðlagsskrár 1884, 1885, 1886, 1887, 1888.
Og um eign ýmsra sjóða 1881, 1884, 1885, 1887, 1888.
T. G.
SMÁSÖGUB.
ICæn svik.
Ung og prúðbúin kona kom inn til nafnkends vitfirringa-
læknis í París. Hún sagðist vera barónskona og vilja spyrja
læknin ráða um frænda sinn, sem væri til húsa hjá sjer. »Hann
hefur lengi verið undarlegur«, sagði hún, en núna seinustu dag-
ana keyrir þó fram úr öllu hófi. Hann ímyndar sjer altaf, að
það sjeu eintómir óvinir utan um sig, sem vilji drepa sig, og þar
að auki stendur hann á því fastara en fótunum, að allir skuldi
sjer peninga, en enginn vilji borga. Vasamir hans eru altaf út
þandir af reikningum, og hann biður hvem, sem hann sjer að
borga sjer. Ef maður neitar, verður hann óður og svífst einskis.
Læknirinn sagðist ekki geta neitt um þetta sagt, fyr en hann
hefði sjeð manninn, barónskonan lofaði að koma með hann til
lækisins sama dag. »Jeg þarf ekki að taka það fram við yður»,
sagði hún, »að jeg verð að finna upp á einhverju bragði, til að
koma honnm hingað. Jeg segi honum að jeg sje í stjórninni
fyrir einhverri velgjörðarstofnun, sem þjer sjeuð höfuðmaðurinn í,
og að jeg láti yður hafa ymsa muni til hennar«. Konan fór svo
á stað frá lækninum og ók til gimsteinakaupmanns nokkurs, sem
bjó langt í burtu. Hún valdi þar úr öllum gersemunum lang-
fallegasta demantshringinn, sem kostaði 10,0(X) krónur og sagði
við kaupmanninn, og roðnaði við, að »kunningi« sinn ætlaði að
borga hann fyrir sig. Hún bað hann um, að einn af búðar-