Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1932, Blaðsíða 81

forarþakið, svo að opna megi, þegar forin er tæmd.
— Slíkar forir kosta vinnu, en lítinn útborinn eyri.
Betra en dýrara er að steypa forina. Blandan má
ekki vera veikari en 1 hluti sements móti 3 hlutum
sands og 5 hlutum maiar eða mulnings. Veggþykktin
um 15 sm. Byrjað erþá á því að steypa gólfið. Jarð-
vegurinn er jafnaður og laus mold tekin burtu. Siðan
er yfirborðið þakið með hreinum smásteinum, ríf-
lega hnefastórum, og grófri möl fyllt í stærstu hol-
urnar. Yfir þetta er siðan steypt 10—16 sm þykkt lag
úr steypu, þjappað vel saman og jafnað svo sem
föng eru á. Eftir 2 daga er sands-sementsblöndu 1: 2
strokið yfir gólfið með fjöl eða grófum bursta. Eng-
inn vottur af mold eða óhreinindum má vera undir.
Á sama hátt eru allir veggir þéttaðir að innan og
smáholur fylltar, áður en mótin eru tekin frá.
Bezt er að geta síðan steypt forarþakið. Leiðbein-
ing um slíkt er í bók minni um steinsteypu1), en viss-
ast er að fá forsögn um það hjá byggingafróðum
manni og vanan mann til þess að vinna verkið. Að
sjáifsögðu má þekja yfir steypuna með lorfi og láta
þakið verða grænt og grasi gróið, ef það þykir betur
fara. Skólppípu verður auðvitað að ætla pláss, þar
sem hún á að ganga í forina.
Pað var gamli siðurinn að ausa forinni upp með
fötum, þegar hún var borin á, og þótti óþrifalegt
verk. Þó ekki viti ég þess dæmi, að mönnum hafi
orðið meint við þetta, þá er slíkt verklag óhæfa á
vorum dögum og sjálfsagt að nota forardælu. Pær
eru til af ýmislegri gerð, og má dæla með þeim all-
þykkri for, án þess að óhreinka sig hið minnsta.
Komið getur til tals fyrir nokkra nágranna að eiga
forardælu í samlögum, og verður þá kostnaðurinn
viðráðanlegur.
1) Guðm, Hannesson: Steinsteypa. Leiðbeining fyrir alþýðu og
og viðvaninga. Rvik 1921.
(77)