Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1932, Qupperneq 101

Almannaskarð, vill prestur stanza par. Stíga þeir þá
af baki og sleppa hestunum. Prestur leggur sig
fyrir, og héldu hinir, að hann hefði sofnað. Eftir litla
stund rís hann upp í snatri og segir: »Bara, sko tik
(það var orðtak hans), »nú sé eg ráð til að járna
hestana; við skulum taka kirkjujárnið; það get eg
fengið aftur jafngott«. Snúa þeir þá aftur heim hið
bráðasta. Smíðaði prestur síðan hestajárn úr kirkju-
járninu og dugði það undir þá hesta, sem þeir lögðu
upphaflega með í kaupstaðarferðina; ekki er annars
getið en að þeim hafi gengið ferðin vei.
Sagt var að draugur fylgdi síra Magnúsi og niðjum
hans, og var nefndur Oddrún. Um uppruna hennar
er það sagt, að þegar síra Magnús var í skóla, haíi
hann kynnzt stúlku, er Oddrún hét. Sókti hún mjög
eftir honum, og segja sumir, að þau hafi verið trúlof-
uð, en hann svikiö hana. Hótaði hún þá að drepa
sig og ganga aftur, og er hann lét ekki segjast við
hótun hennar, framkvæmdi hún fyrirætlan sína. En
áður bjó hún sig í allt brúðarskartið, en það var
mjög skrautmikið í þá daga, og I þeim búningi birt-
ist hún jafnan sem fylgja síra Magnúsar eftir það.
Þeir, sem urðu hennar varir, sögðu, að svo hefði
hringlað í henni sem síldum hesti og að eldglæring-
ar hefðu sézt frá henni á alia vegu. Henni var kennt
um dauða þriggja sona síra Magnúsar, sem dóu vá-
veiflega; menn hafa jafnvel þókzt verða hennar varir
fram á síðustu tíma, og hafl hún þá jafnan verið
fylgja einhvers niðja síra Magnúsar.
5. Sagnir um Jón sýslumann Helgason á Hoffelli,
Jón sýilumaður (f. 1731, d. 1809) fekk Austur-Skaftafellssýslu
1759, settur frá sýslunnl 1798, en dæmdur frá embætti ári sið-
ar. Hann lenti oft í þungum málaferlum og var i þeim dæmdur
i mikil útlát; mun hann enginn jafnaðarmaður hafa þókt. — Hér
er farið eftir sömu heimild á sama hátt sem áður.
Síðla á átjándu öld var sá sýslumaður í Skafta-
fellssýslu hinni eystri, er Jón hét og var Helgason;
(97) 7