Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1960, Qupperneq 39

Afli sjúklingur sér deyfilyfja hjá fleiri en einum
lækni, gerist liann hins vegar sekur við lögin og cr
dæmdur samkvæmt þeim. Til þess að forðast sem
bezt alla áhættu í þessum efnum, hafa margir brezkir
læknar þá ófrávikjanlegu venju, að láta aldrei öðrum
en þeirra eigin sjúklinguin í té deyfilyf. Allmargir
islenzkir Iæknar hafa einnig tekið ujip þessa sjálf-
sögðu reglu og virðist ekkert mæla móti því, að luin
sé lögfest hér. Undanskildir yrðu eingöngu aðrir
þeir sjúklingar, sem læknarnir hefðu undir liöndum
sem næturverðir, eftir að þeir hefðu gengið örugg-
lega úr skugga um það með viðeigandi skoðun, að
raunverulega þarfnaðist sjúklingurinn lyfsins.
Fvrsta spurningin, sem brezkir læknar leggja fyrir
deyfilyfjaneytanda, er sú, hvort hann óski þess ein-
læglega að geta losnað við nautnalyfjaávanann. Játi
sjúklingurinn þessu þannig, að læknirinn geti trúað
og treyst einlægum vilja hans, þótt breyskur sé, segir
hann sjúklingnum, að unnt sé að hjálpa lionum, ef
hann vilji sjálfur heita liðsinni sínu til þess. Lækn-
arnir nota svo mismunandi aðferðir. Sumir láta
sjúklingana hætta skyndilega við lyfið og gefa þeim
önnur róandi lyf, á meðan skortseinkennin eru sárust.
Aðrir minnka skammtinn smátt og smátt. Enn aðrir
leggja þá inn á sjúkrahús til „afvötnunar,“ veita þeim
leiðbeiningar og aðstoða þá sjálfir, eða með aðstoð
ármanna, til þess að fá sér nýja atvinnu, flytja í ann-
að umhverfi, styrkja fjölskyldubönd þeirra og veita
þeim sálarlækningu.
Sumir sjúklinganna eru einnig ofdrykkjumenn. Þó
eru þeir deyfilyfjaneytendur til, sem stæra sig af því
að hafa aldrei sokkið svo djúpt að lenda í ofdrykkju,
á sama hátt og ofdrykkjumenn hæla sér sumir hverjir
af því, að hafa aldrci lagzt svo lágt að ncyta eitur-
lyfja.
Undanfarna áratugi hafa mörg ný lyf verið fram-
leidd á efnafræðilegan hátt. Sum þeirra hafa mikla
(37)