Geislinn - 01.12.1930, Blaðsíða 3

„Með þeim mönnum, sem hann hefir velþóknun á.“
„Dýrð sje Guði í upphæðum, og iriður á jörðu með þeim mönnum,
sem hann hefir velþóknun á.“ Lúk. 2, 14.
■p-^egar hinn dýrlegi engla-skari söng þessi
undurfögru orð um nóttina forðum yfir
úthögum Betlehems fyrir hirðunum, gáfu þeir
með þessu til kynna, að þeir skildu greinilega,
að Jesús, sem nú var fæddur og lá í jötunni,
var hin mikla sönnun fyrir óskiljanlegri um-
hyggju Guðs, mönnunum til handa. Guð gat
ekki sýnt kærleika sinn til þeirra á nokkurn
annan betri eða greinilegri hátt, en einmitt
með því, að senda son sinn eingetinn hingað.
„Dví að svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf
son sinn eingetinn;“ já, pannig elskaði hann.
Dað er ljóst fyrir oss, að skaparinn hefir
borið umhyggju fyrir sköpunarverki sínu frá
upphafi. Hið undursamlega fagra heimili í
aldingarðinum í Eden, sem hann gaf hinum
fyrstu foreldrum vorum, sannar petta. Að hann
skapaði manninn fullkominn og hamingjusam-
an, gaí honum frjálsan vilja og tilveruskilyrði,
sem á allan hátt voru svo fullkomin, sem hinn
alvitri, almáttugi skapari gat best veitt honum,
var kröftug sönnun fyrir umhyggju skaparans.
En sálnaóvinurinn kom manninum til að trúa
pví, að Guð væri í raun og veru ekki góður
við hann. Hann taldi honum trú um, að Guð
vildi takmarka frelsi mannsins. „Guð veit,“
sagði hinn mikli svikari, „að jafnskjótt sem
pjer etið af honum“ (ávexti skilningstrjesins)
skuluð pjer verða „eins og Guð.“ Satan full-
vissaði manninn um, að Guð vildi undiroka
hann, með pví að hefta skilning hans, og á
pann hátt koma í veg fyrir að hann hlyti
sanna gæfu.
Dað sýndi sig pegar, að orð hins gamla
höggorms voru lýgi. Ef mennirnir hefðu haldið
áfram að vera Guði hlýðnir, hefðu peir komist
hjá allri peirri eymd, sem átti upptök sín í
heiminum í óhlýðni mannanna.
í öllu hefir Guð sýnt umhyggju sína fyrir
velferð mannanna. Jaínvel í sjálfri refsingunni
fyrir syndina, sem sje í hinum eilífa dauða
(„á þeim degi, sem pú etur af pvl, skalt pú
dauða deyja“) opinberast miskunnsemi Guðs,
Dað gæti ef til vill litið pannig út í augum
hins grunnfæra athugara, að pað hafi verið
harðneskjulegt af Guði að reka Adam og Evu
burt frá hinu indæla heimili peirra; en einn-
ig í pessu sýndi Guð gæsku sína við menn-
ina; hversu hræðilegt hefði pað verið fyrir pá
að lifa eilíflega undir eyðileggingu syndarinn-
ar og hennar óttalegu afleiðingum. Dess vegna
ljet Guð loka veginum að lífstrjenu, svo að
mennirnir ekki skyldu borða ávexti pess og
lifa eiliflega.
Degar hinir fyrstu foreldrar vorir sáu hverj-
ar afleiðingar pað hafði fyrir pá að hlýða
hinum mikla afvegaleiðara, kom Guð til þeirra
og sýndi, prátt fyrir óhlýðni þeirra gagnvart
honum, að hann bar umhyggju fyrir peim, að
hann elskaði pau og miskunnaði peim náðar-
samlega. í myrkri syndarinnar, sem pau voru
stödd í, tendraði hann vonarbjarma, með pvl
að lofa pví, að á sinum tíma mundi koma
lífgjafi, sem mundi frelsa pau. 1. Mós. 3, 15.
Degar tíminn var kominn til að petta fyrir-
heiti gengi í uppfyllingu, var allur himinsins