Dagblaðið Vísir - DV - 07.05.2005, Síða 20

I
20 LAUGARDAGUR 7. MAl2005
Helgarblað DV
Belinda Ottósdóttir missti Tinnu, sex
mánaða dóttur sína, úr vöggudauða fyr-
ir tólf árum. Síðan hefur hnúturinn í
maga hennar aldrei horfið.
Fór aldrei framar heim
í barnlausa íbúðina
„Ég missti mig algjörlega þegar pabbi hennar tók hana upp og
hún var stíf og blá og ekkert lífsmark með henni. Það var ljóst
að hún var dáin. Ég stóð frammi í eldhúsi, hélt um höfuðið og
æpti að það gæti ekki verið. Síðan rauk ég í símann og ætlaði að
hringja á lækni en þess í stað hringdi ég ósjálfrátt beint í
tengdamömmu," segir hún þegar hún rifjar upp þennan
örlagaríka dag sem hófst rétt eins og aðrir virkir dagar.
Belinda segist hafa reynt að tala við tengdapabba sinn sem kom
í símann en hann hafi ekki skilið neitt af því sem hún sagði.
„Ég bunaði einhverju út úr mér
en hann skildi ekki samhengið.
Tengdapabbi átti hund sem hét
Dimma en honum fannst ég alítaf
segja: „Dimma er dáin, Dimma er
dáin," en ég var að reyna að segja
Tinna er dáin, en litla stelpan mín
hét það. Síðan skellti ég á hann og
einhvern veginn gat ég hringt á
spítalann. Á meðan reyndi kærast-
inn minn að blása í hana. Ég gat
ekki komið nálægt þeim en gólaði
og grét inn í eldhúsi á milli þess sem
ég hringdi á spítalann og rak á eftir
lækninum. Mér fannst heil eilífð
hða en sjúkrahúsið er í næsta húsi.
Ég veit ekki enn hvað leið langur
tími en líklega hafa það aðeins verið
nokkrar mínútur."
Gat ekki horfst í augu við
veruleikann
Læknirinn var fljótur að átta sig á
að ekki væri neitt hægt að gera en
hann reyndi líka að blása lífi í Tinnu
litlu. Á sjúkrahúsinu var haldið
áfram án árangurs. Belinda segist
fátt muna frá þessum degi, allt
renni saman en hún gat ekki einu
sinni kvatt litla barnið sitt áður en
hún yfirgaf sjúkrahúsið. „Við fórum
heim til tengdaforeldra minna en ég
gat ekki farið aftur heim,“ rifjar hún
upp en Belinda fór aldrei heim
framar. „Ég bara gat það ekki, gat
ekki hugsað mér að horfa á tóma
vöggima og dótið hennar. Ég var
nítján ára og vildi ekki taka á þessu
og horfast í augu við veruleikann.
Kærasinn minn gekk frá íbúðinni og
flutti allt dótið.“
Hélt hún væri sofandi
Tinna lida var sex mánaða þegar
þetta gerðist. Belinda og kærastinn
hennar fóru að búa á meðan hún
var ófrísk og svo fæddist litla dóttir-
in. Belinda var heima en pabbinn
var í vinnu. Morguninn örlagaríka
rumskaði hún þegar kærastinn fór í
vinnuna en hann leit á dóttur sína
áður en hann fór. Hún lá í vöggunni
sinni og brosti til hans. Hann nefndi
við Belindu að hún væri vöknuð en
þar sem Tinna var vær og góð kúrðu
þær aðeins lengur. „Ég steinsofnaði
og svaf alveg þangað til hann kom
heim í hádeginu. Það heyrðist ekk-
ert í Tinnu í vöggunni sinni, ég fór
fram í eldhús og við vorum eitthvað
að tala saman þar. Það var aiis ekki
óvanalegt að hún svæfi svona lengi
og ég var bara róleg. Hann fór inn
og ætlaði eitthvað að athuga með
hana en við vitum ekki hvenær um
morgunin þetta gerðist. Hann fór í
vinnu um átta og kom aftur um
tólf, “ segir Belinda og klökknar þeg-
ar hún riijar upp lát lidu stúkunnar
sinnar.
Sektarkennd
Hún segir erfiða tíma hafa farið í
hönd. Hun var ófrísk í annað sinn,
komin þrjá mánuði á leið og sorgin
og sjálfsásökunin nísti hjartað. „Ég
var svo ung og kannski ekki nægi-
lega þroskuð til að eignast barn og
enn síður að missa það. Hvorugt
okkar var tilbúið að helga okkur
heimili og börnum og það var
djamm á okkur þegar við komum
því við. Tengdamamma hjálpaði
mér mikið og Tinna var lífið í brjóst-
inu á henni. Hún átd þá reynslu að
baki að hafa misst barn og því var
hún henni kærkomin. Hún var í
raun hennar önnur mamma. I mér
var því mikil sektarkennd, mér
fannst ég ekki hafa hugsað nógu vel
um hana og sá eftir þeim tíma sem
ég ekki var með hana en var að
skemmta sjálfri mér. Ég heyrði líka
ýmislegt pískrað um hvernig hún
hefði dáið og það var ekki ailt sann-
leikanum samkvæmt. Margir vildu
halda því fram að ég hefði ekki
hugsað nógu vel um hana og því
hafi hún dáið," segir Belinda og
bætír við að vissulega hafi hún
kennt sér um en hún viti nú að lát
Tinnu var ekki hennar sök.
Hún segir enn fremur að erfitt
hafi verið að hitta fólk sem gekk í
stórum sveig framhjá henni og forð-
aðist að hitta hana. „Ég tók það
mjög nærri mér og hefði viljað að
fólk hefði talað eðlilega við mig. Ég
fann líka oft ásökunaraugun hvíla á
mér. Þessi tími var hryllilegur," seg-
ir hún og erfitt með að rifja þetta
upp og krukka í stóra kökknum sem
hún segir vera í maganum á henni.
Fannst hún ekki eiga
drenginn
Belinda segir meðgönguna eftir
að hún misstí Tinnu hafa verið erf-
iða, gangstætt því þegar hún gekk
með hana. „Ég var oft með fyrir-
varaverki og leið illa. Þegar ég eign-
aðist síðan dreng, áttí ég erfitt með
að sætta mig við hann. Mig langaði
í Tinnu aftur og vonaði allan tím-
ann að ég fengi annað barn eins og
hana," segir hún og bætir við að það
hafi örugglega bitnað á drengnum.
Ég horfði á hann og fannst ég ekki
eiga hann. Það tók mig langan lang-
an tíma að sætta mig við þennan
elskulega son minn sem nú er á ell-
efta ári.“
Eftir að drengurinn fæddist voru
hún og faðir hans mikið úti við. Þau
drukku bæði talsvert og skemmtu
sér en fengdamóðir hennar tók
drengnum opnum örmum. Hann
var að vissu leytí plástur á hennar
sár. Upp úr sambandinu shtnaði og
Belinda kynntist öðrum manni.
Hún segist aldrei hafa unnið neitt
með áfalhð, fékk ekki áfallahjálp
eða sálfræðihjálp og tróð öllum sáru
tilfinningum niður í maga.
Réð ekki við tilfinningar
sínar
„Mér leið ógeðslega illa og allar
tilfinningar brutust út þegar ég
drakk. Þriðja barnið, dreng, eignað-
ist ég síðan fyrir átta árum og stelp-
an kom síðan aldamótaárið. Það var
allt annað líf, ég áttí erfitt með að
sætta mig við drengina en hún átti
hjarta mitt um leið. Þetta var ekkert
sem ég kaus, ég réði bara ekki við
þetta. Ég hættí að drekka fyrir
nokkrum árum og þá fór að birta til
hjá mér. Líðanin var betri og ég var
sáttari við lífið en ég sé að ég átti að
taka á sorginni og vinna úr henni í
stað þess að byrgja hana svona
innra með mér. Áfleiðingar bitnuðu
á mér og þeim sem mér þótti vænst
um," segir Belinda en þau eru ófá
tárin sem hafa runnið ffá því' að
Tinna htía hvarf skyndUega úr lífi
hennar.
Minnist hennar enn
Nú býr Belinda með góðum
manni sem eru börnum hennar
góður. Tengdamóðir hennar og
amma Tinnu er amma aUra barna
hennar og hún er sáttari. Hún segir
hennar ráðleggingar tU kvenna sem
hafa lent í að missa börn sín svona
sviplega sé að fá aðstoð tU að vinna
úr sáru tílfinningunum. Hún hefur
fengið að súpa seyðið af því að loka
á þær en hún átti mjög erfitt með að
kveðja Tinnu á sínum tíma. Hún
harkaði af sér og kyssti hana bless
við kistulagninguna. Hún á enn aUt
dótið hennar og fötín og hefur forð-
ast að börnin sem á eftir komu
fengju hennar dót. Tinna er skýr í
minningu hennar og hún segist
aUtaf munu sakna hennar. „Ég
hugsa ekki lengur um hana á hverj-
um degi en afitaf af og tU. Þá velti ég
fyrir mér hvað hún væri að gera,
hvernig hún lití út og hvort líf mitt
hefði tekið aðra stefnu," segir hún
brosandi og bætir við að nú geti
hún einbeitt sér að þeim sem lifa og
þurfa á henni að halda.
bergljot@dv.is
Staðreyndir um vöggudauða
Skyndidauði ungbarna, öðru nafni
vöggudauði, er skUgreindur þannig að ung-
barn, oftast á aldrinum 2ja-4ra mánaða,
deyr í svefni án undanfarandi veikinda og
vönduð krufhing með viðeigandi rannsókn-
um leiðir ekki í ljós dánarorsök.
Tíðni vöggudauða hér á landi hefur verið
með þvf minnsta sem þekkist í nálægum
löndum og óvíst er hvort hana megi minnka
enn frekar með sérstökum aðgerðum, enda
eru orsakir enn óþekktar.
Landlæknisembættið hefur orðið vart
við ótta foreldra við skyndidauða barna og
fengið fyrirspurnir um hvort á einhvern hátt
sé hægt að fyrirbyggja þessi dauðsföU.
í samvinnu við barnalækna og hjúkrun-
arfræðinga eru eftirfarandi tUlögur að leið-
beiningum tU foreldra ungbarna settar
fram.
Landlæknisembættið viU undirstrika
mUdivægi þess að ráðleggingar séu gefnar á
þann hátt að þær dragi úr kvíða foreldra en
leiði samt ekki tíl þess að foreldrar telji að
með því að fylgja þeim sé tryggt að skyndi-
dauði geti ekki átt sér stað.
Leiðbeiningar um aðgerðir til varn-
ar skyndidauða ungbarna
1. Leggið heUbrigð ungböm tU svefiis
þannig að þau Uggi á hhð eða baki. Ef um er
að ræða fyrirbura eða ungbörn sem hafa
verið veik eða hafa meðfæddan gaUa af ein-
hverju tagi skal fylgja sérstökum fyrirmæl-
um læknis.
2. Forðist tóbaksreykingar sérstaklega á
meðgöngutíma, á heimUum ungbarna og
öðrum stöðum þar sem þau dveljast.
3. Forðist á sama hátt neyslu áfengis og
annarra vímuefna.
4. Notið ekki kodda imdir höfuð ung-
bama þegar þau em lögð tU svefns og forð-
ist mjúkar dýnur í vöggum þeirra.
5. Forðist ofdúðun ungbarna. Fylgist
með því að þeim sé ekki of heitt, t.d. hvort
þau svitna, og minnkið klæðnað og annan
umbúnað ef svo er.
6. Látið ungbörn ekki sofa næturlangt í
sama rúmi og eldri böm eða fuUorðnir.
7. Hafið barnið á brjósti sé þess kostur.
8. Látið fylgjast vel með heUbrigði ung-
barna. Notfærið ykkur það ungbamaeftiriit
sem í boði er.
(Upplýsingar frá Landlæknisembættinu)