Dagblaðið Vísir - DV - 22.10.2005, Qupperneq 24

24 LAUCARDAGUR 22. OKTÓBER 2005
Helgarblað DV
Fyrir tveimur árum var skáldkonan
Didda að spóka sig á kvikmyndahá-
tíðinni í Cannes og var eiginlega
svolítil stjarna þar. íslenska bíó-
myndin Stormy Weather hlaut þar
góðar móttökur en Didda lék aðal-
hlutverkið og naut þess vegna tölu-
verðrar athygli. Hún fór þó rakleiðis
úr glamúrnum í Cannes í uppvask á
íslenskum veitingastað.
„Ég er búin að vinna í Sunnubúð-
inni á annan mánuð og þegar ég fékk
útborgað fyrst fékk ég ekkert útborg-
að því við vorum búin að éta upp öll
launin," segir Didda eftir að hafa
hlammað sér í sófann á Enricos og
pantað stóran bjór. „Ég er sko í fh'i
það sem eftir er dags," útskýrir hún
og sýpur á. „Vinnuveitandanum
mínum í Sunnubúðinni fannst voða
leiðinlegt að geta ekki borgað mér
neitt af því ég var búin að borða allt
kaupið mitt en ég var alveg róleg. Ég
er svo vön að vera blönk. Það væri
örugglega hrikalegt fyrir peningafólk
að vera svona blankt en mér er alveg
sama. Efég á peninga er ég örlát á þá
og finnst eðlilegt að dreifa þeim í
kringum mig. Hvað veit ég nema
strætó keyri yfir mig á morgun? Það
hugsa samt ekki allir svona, við skul-
um bara vona að ég geri það ennþá
þegar ég er orðin skattadrottning fs-
lands," segir Didda og hlær hjartan-
lega.
Klípur krakkana
Hún er samt alsæl í Sunnubúð-
inni og leiðist ekki vinnan. „Þetta er
frábær vinna þó launin séu mála-
flokkur út af fyrir sig. Forvitni mín
um fólk er endalaus og hefur ekkert
með hnýsni að gera. Mér líður best
sem manneskju þegar ég finn ein-
hvern samhljóm í annarri mann-
eskju og þó ég hitti oft fyrir mína eig-
in fordóma við fyrstu kynni gerist
það oftar að ég á eitthvað sameigin-
legt með viðkomandi. Það er frábær
tilfmning."
Didda ákvað á fyrsta degi í búð-
inni að vera norn við krakkaskratt-
ana sem voru að trufla hana við
vinnuna og gerði þeim grein fyrir að
hún gæti verið þeirra besti vinur eða
hroðalegasta martröð. „Ég sagði
þeim að velja. Einhvemtíma vom
strákar þama að reyna að æsa mig
eitthvað og þá kleip ég einn þeirra
frekar fast. Ég vissi að foreldramir
kæmu strax að taia við mig og bendi
fólki á ef það vill komast í samband
við foreldra óþekkra krakka að khpa
þau. Þá skila foreldrarnir sér. Það
gerðist líka í þessu tilfelli og foreldrið
var mér algjörlega sammála. Síðan
hefur allt gengið eins og í sögu. Mað-
ur er náttúrlega ekki á launum við að
ala upp annarra manna börn."
Daðrar við eldri menn
„Það líka algjör snilld að rekast á
alla eldri borgarana þama. Þeir em
hetjur landsins og ég veit að þegar ég
verð gömul verð ég einhvemveginn
svipuð. Svo em ódauðlega myndar-
legir eldri menn að versla þarna. Það
er gaman að daðra við þá yfir mjólk-
urpottunum þannig að tíminn líður
hratt í Sunnubúðinni."
Didda hefur ekki gefið út bók síð-
an í nóvember 1999 en það er ekki af
því hún sé hætt að skrifa. „Ég fæddi
barn í desember ‘99 og lang mestur
tíminn hefur farið í krakkann," segir
Didda sem átti einn son fyrir. „Bam-
æskan er svo stutt að það er kannski
allt í lagi að leggja svolítið í þetta. Þá
em meiri líkur á að krakkinn plumi
sig í framtíðinni. Kmmmi, strákur-
inn minn, er l£ka þannig náungi að
hann gefur ekkert eftir og bauð ekki
upp á ég væri að bítta á sér og veröld-
inni. Þetta vom kröfuhörð ár og
hann neitaði að fara á leikskóla. A
endanum gafst ég upp og var heima
með honum. Tekjumar vom ekki
neinar, ég vann mest á kvöldin í upp-
vaski, en nú er hann kominn í sex ára
bekk og líkar vel. Við emm flutt í
Hlíðamar og ég að vinna í Sunnu-
búðinni þar sem hann hefur góðan
aðgang að mér. Kmmrni er með
svipaða skapgerð og ég enda verð ég
stundum orðlaus af aðdáun þegar
hann er hvað hrikalegastur . Krakkar
em ekki frekir, þeir em bara að æfa
hugrekkið sitt og átökin fyrir lífið í
framtíðinni. Mér líst mjög vel á hann
og hef líka fengið tækifæri til að skilja
sjálfa mig betur með því að skilja
hann."
Barnsfeðurnir fínir menn en
lélegir feður
Kmmmi á föður á Jamaíku og af
því Kmmmi er sérstakur strákur tók
hann ekki í mál að viðurkenna neinn
pabba nema fá að sjá hann.
„Við fórum þess vegna til Jamaíku
að heimsækja pabbann, sem er eitt
fallegasta slys sem ég hef orðið fyrir.
Við vorum í fjóra mánuði á eyjunni
sem er alveg yndisleg, og minnir þó
ótrúlegt sé um margt á ísland. Það
keyra þama allir eins og þeir séu al-
veg að missa af einhverju og konum-
ar em uppteknar af að vera fallegar
og fara í fegurðarsamkeppnir eða
lögfræði. Tískan skiptir alveg jafn
miklu máli þó fólk sé að deyja úr
hungri á götunni. Krummi hitti
pabba sinn nokkmm sinnum og viidi
fá hann til að leika við sig en pabban-
um fannst það bara ekki nógu töff.
Það er ömgglega auðvelt fyrir menn
að hugsa sig frá bömum sem verða
svona óvart til, en það hefur líka
hentað mér alveg ágætlega að bams-
feður mínir væm ekki að þvælast fyr-
ir. Þetta em finir menn en lélegir feð-
ur. Þeir hefðu aldrei gert þetta nógu
vel hvort sem er og ég ætlast ekki til
neins af þeim. Ég veit að hvomgur
þeirra getur hætt að pissa út fyrir og
maður á ekkert að vera harður við
fólk sem getur ekki lært það."
Áætlaðar milljónir í tekjur
Þegar Didda kom heim frá
Jamaíku var hún heimilislaus, tekju-
laus og atvinnulaus. „Ég hafði ekkert
haft nema mæðralaunin til að lifa af
á árinu og fékk engar barnabætur af
því það var eitthvert klúður með
skattaskýrsluna. Ég fór þá niður á
Féló og ég veit ekki hvort það var
vegna þess að ráðgjafinn þekkti mig
eða hélt bara að ég væri svona mikil
prýðismanneskja, en það eina sem
henni datt í hug var að ég leitaði til
vina minna eða fjölskyldu. Ég benti
henni á að upp á framtíðina að gera
væri ég alveg til í að eiga þess vini
áfram. Ég og bömin mín ættum
kannski sem persónur í samfélaginu
rétt á að fá aðstoð svo við gætum
skotið yfir okkur skjólshúsi. Ég er
ekkert að segja þetta ráðgjafanum til
hnjóðs. Auðvitað reddar maður sér
alltaf. Ef maður hinsvegar ætiar pað
gera hlutina rétt verður maður að lifa
við ógurlega rýran kost. Þess vegna
reddar fólk sér svartri vinnu og það
vita það allir. Mér fannst það lrka
mjög falleg hugsun hjá skattinum að
þeir skyldu áætla á mig fimm millj-
ónir í tekjur. Ég er alveg sammála
þeim um að þetta væm eðlilegar árs-
tekjur, en hins vegar vom mínar ekki
nema tæpar 600 þúsund krónur. Það
var pínu misræmi þama og kannski
sniðugra hjá þeim að miða við skatt-
skýrsluna manns árið áður. Það ætti
ekki að vera svo flókið."
Svíkur ekki heiminn um sig
Didda tekur sér sennilega ekki frí
á Kvennafri'daginn en henni finnst
meira hafa áunnist í jafnréttisbarátt-
unni en kannski fólk geri sér grein
fyrir.
„Við sjáum það til dæmis á fjölg-
un hjónaskilnaða, ekki það að ég hafi
neitt á móti hjónaböndum. Mér
finnst það bara frelsismerki að konur
séu óhræddar við að skilja. Það sorg-
legasta af öllu er að karlmenn, sem
ég er heldur ekki að ráðast á af því ég
er mikill mannvinur, skuli ekki vera
búnir að gera það sem þeir geta. Þeir
eiga ailir mæður og mér finnst óskilj-
anlegt að þeir skuli ekki heiðra þær
betur. Þeir em kannski fastir í vond-
um vana, svona rétt eins og að pissa
út fyrir."
Aðspurð um ofbeldisumræðuna
segist Didda taka ofan fyrir Thelmu
og þeim systmm og fagna umræð-
unni. „Mér finnst Thelma hetja, bara
frábær, frábær, frábær. Hún er sigur-
vegari og það er einmitt þangað sem
við eigum að vera komnar núna.
Búnar að vera fómarlömb, fara í
gegnum bataferlið og komnar í sig-
urinn."
Hvort hún sé sjálf í sigurliðinu?
Hún tekur bakföll af hlátri og bendir
á að hún sé á bak við búðarborð á
engum listamannalaunum.
„En jú, ég er í sigurliðinu. Ég er
komin af vinnukonum, íslensku al-
þýðufólki langt aftur í ættir og er al-
veg rosalega stolt af því. Ég geri best í
því að þakka fyrir mig á hverjum degi
og gefast aldrei upp. Ég er ekkert
hrædd við að hugsa, jafrivel upphátt,
og vera bara ég. Ég hef fengið alls-
konar stimpla gegnum tíðina og.
mörgum sinnum rekið mig á að fólk
er ekki með neitt sérstaklega gott
stimplasett. Þó maður sé með ein-
hverja mínusa verður líka að skoða
plúsana. Þrátt fyrir að ég sé töff er
mikil blíða, skilningur og samkennd
í mínum verkum. Eg, bæði sem ein-
staklingur og höfundur, er alitaf að
leita að því sem við eigum öll sam-
eiginlegt. Við lifum líka mest þegar
við erum í mestum lífsháska „
Eigum viö þá von á meiri Diddu?
Já, ég geri mér grein fyrir að heim-
urinn þarf á mér að halda og mér
dettur ekki í hug að svíkja heiminn
um mig.“ edda@dv.is