Símablaðið - 01.12.1957, Qupperneq 15

^ítnablaiii
XLII. árg.
4. tbl. 1957
Það er ekki ósjaldan, að maður heyrir
um það talað, að félagsstjórnin geri ekki
neitt, og að allt félagslíf sé dautt. Það
er svo einkennilegt með mennina, hve mis-
jafnir þeir eru að skilja og skynja. —
Sumum finnst súpan ekki œt, nema hún
sé brimsölt og kaffið ekki vera kaffi, nema
það sé lagað af tómri rót. Sumir telja
málverk ekkert málverk, nema litir þess
œpi við þeim, og stjórnmálamaður er
enginn ræðurnaður, nema hann eigi feikna
forða af stóryrðum og œrumeiðingum á
andstœðinginn.
Það er tilgangslaust að stökkva vatni
á gœs. Sé ekki staðið í verkfalli eða launa-
baráttu, finnst mönnum af þessari gerð,
að félagsgjöldin sé greidd fyrir ekki neitt
og féiagssamtök þeirra sé aumust allra fé-
lagssamtaka. —
í félagssamtökum eins og okkar, hefur
stjórnin allt aðra sögu að segja. — Dag-
lega hefur hún viðfangsefni að glíma við,
sem einstaklingum og heilum hópum er
oft meira virði en sjálf baráttan við launa-
lögin. Á liðnu ári hafa tvö slík mál verið
á döfinni, sem snerta stóran hóp félags-
manna.
Um bœði má segja hið sama, að það
er ofar skilningi þeirra, sem reynt hafa
að skilja hugsun vinnadi fólks, — að um
nokkra fyrirstöðu skuli vera að rœða.
Annað þessara mála er réttindi tálsíma-
kvenna á 1. fl. B-stöðvum. En aðeins á
þrem þeirra, Akranesi, Keflavík og Sel-
fossi, eru talsímakonum ákveðin með
reglugerð sömu réttindi og öðrum opin-
berum starfsmönnum.
Þetta réttindamál annarra talsíma-
kvenna á 1. fl. B-stöðvum virðist, þó und-
arlegt sé, œtla að verða ótrúlega erfitt i
vöfum. En þessar stúlkur geta treyst því,
að félagsstjórnin skilur ekki við málið fyrr
en réttur þeirra sem annarra opinberra
starfsmanna, hefur verið viðurkenndur.
Hitt þessara höfuðmála snertir einnig
félagskonur, en það er launajafnrétti karla
og kvenna. Þó merkilegt sé, er þetta mál
tiltölulega nýtt á döfinni, ■—- en eftir nokk-
ur ár, mun það þykja ótrúlegt, að laun
skuli nokkurn tima hafa verið miðuð við
kyn fremur en starf. Þó er það fyrir löngu
viðurkennt, að í störfum, sem ekki reyna
fyrst og fremst á kraftana, standa konur
yfirleitt ekki karlmönnum að baki í vinnu-
afköstum og starfshœfni, — t. d. við skrif-
stofustörf. Og sú kemur tíð, að kon-
ur verða að miklum meirililuta valdar
til slíkra starfa, — en hraustum karlmönn-
um fengin viðfangsefni, sem meira reyna
á kraftana en penninn og reglustikan.
Það hefur lengi verið mörgum, sem þar
hafa átt um að fjálla, ógeðfellt að skipa
fyrir, þar sem konur og karlar hafa unnið
sömu störf og konur oft staðið þeim fram-
ar í vinnuhœfni, — en haft þó miklum
mun lœgri laun. — Sama er að segja um
fjölda trúnaðarstarfa, þar sem launin hafa
verið liœkkuð, ef karlmaður hefur tekið
við þeim af konu. —
En, sem betur fer, sést nú fyrir end-
ann á þessu misrétti, — og er Símablað-
inu kunnugt um, að stjórn F.Í.S. er ákveð-
in í því, að taka mál þetta föstum tökum.