Símablaðið - 01.12.1957, Blaðsíða 30

S IMABLAÐIÐ
6 «
lega veðrasamt á fjallinu þann tíma
árs. Dæmi eru líka til um það, að
legið hefur við slysi, þegar starfsmenn
voru að hafa vaktaskipti á dimmum
vetrarkvöldum í aftaka veðrum. En þar
sem einn starfsmaður á Reynisfjalli,
Guðmundur Jóhannesson, hefir þegar
skrifað í Símablaðið (2. tbl. 1953) ágæta
grein um þessar svaðilfarir, þá fer ég
ekki lengra út í þá sálma.
Þó langar mig að minnast á ein vakta-
skipti, er ég átti á jóladag 1954.
Þessi jól, sem og svo oft fyrr og síðar,
var ekki akfært upp á fjallið. Er þá
sá háttur hafður á, að jeppi er hafður
uppi á stöðinni, því oft er akfært eftir
fjallinu, þó ekki sé akfært up á það.
Rétt fyrir vaktaskiptin, fór því vakta-
félagi minn, Jónas Gunnarsson, á jepp-
anum á móti þeim, sem á vakt voru
að koma og þurftu að ganga upp á
fjallið, en það voru þeir Guðmund-
ur Jóhannesson og Magnús Þórðarson.
Heldur var mér farið að lengja eftir
þeim félögum, enda komið langt fram
yfir venjulegan tíma vaktaskipta, þeg'-
ar inn gengu, eða öllu heldur flutu
Guðmundur og Magnús, gegnumblautir
og veðurbarðir. Þeir sögðu mér, að
jeppinn væri fastur langt uppi á fjalli
og því ekki um annað að ræða en labba.
Þegar ég kvaddi þá félaga, voru þeir
að tína af sér rennblaut klæðin og
ekki skil ég í öðru, en að þeir liafi
orðið að stríplast á slopp einum fata
fram eftir vaktinni, en vel heitt er á
stöðinni og lítil von á gestum í slíku
veðri, svo það var enginn til að kikja
nema blessaður kötturinn.
Ég hélt út í veðrið. En nú voru aðr-
ar aðstæður til gönguferðar eftir Reynis-
f jalli, en um getur í grein Guðmundar.
Nú fóru vaktaskipti fram um miðjan
dag, svo að ekki tafði myrkrið, sem
svo oft áður. Ekki var heldur hægt að
tala um fárviðri í þetta sinn, fjarri því,
þó mér þætti það nógu fjandi slæmt,
því ég hafði ekki reynslu hinna, sem
höfðu starfað árum saman á Reynis-
fjalli og eru karlar í krapinu, sem láta
sér ekki allt fyrir brjósti brenna. En
það sem breytti aðstæðunum mest, var
að nú var „Strengurinn“ kominn. Stál-
strengur, strengdur á miklum stólpum
þræddi nú fjallið á þeim stað, sem
starfsmenn Lóranstöðvarinnar, eftir
margra ára reynslu af snjóalögum á
Reynisfjalli, töldu hcppilegastan.
Og þegar ég þræddi fjallið þennan
jóladag, með veðrið í fangið og báðar
liendur á strengnum, varð mér hugsað
með hlýjum hug til greinarinnar fyrr-
nefndu, en ég tel að hún eigi mestan
þátt í, að strengurinn var lagður.
Mér sóttist gangan seint, en verst
þótti mér haglélið, sem dundi i andlit
mér eins og skotið væri úr byssu, og
ekki var hægt að segja, að það hressti
upp á jólaskapið, né heldur kuldinn og
bleytan. Þá var líka löngunin i jólamat-
inn farin að segja til sín, enda sungu
garnirnar og vindurinn dúett, mestalla
leiðina niður í Vík. H. H.