Símablaðið - 01.12.1964, Side 27

amm
Landssímastöðin á
Höfn í Hornafirði var
opnuð þ. 23. júní 1924.
Síðan eru liðin 40 ár,
og er vert að minnast
þess. Stöðvarstjórar
hafa verið fimm á
þessu tímabili, og eru
þeir taldir hér í röð
eftir starfsaldri. Anna
Þórhallsdóttir, Ásta
Þórhallsdóttir, Hulda
Þórhallsdóttir, Guð-
mundur Pálsson, og núverandi stöðvar-
stjóri Óskar Helgason. Símablaðið hefur
beðið mig að skrifa nokkrar línur af þessu
tilefni, og minnast á eitthvað, .sem er eftir-
minnilegt.
Fyrstu stöðvarstjórarnir þrír voru dæt-
ur Þórhalls Daníelssonar kaupmanns og
Ingibjargar Friðgeirsdóttur. Landssíma-
stöðin var sett í húsið „Garður“, sem var
eign Þórhalls Daníelssonar. Hús þetta er
mjög þekkt í Austur-Skaftafellssýslu; það
var sem fyrrgreint er, kaupmannshús, en
á þeim tíma voru margir kaupmenn á
íslandi nokkurskonar gestgjafar, þar sem
veitt var fæði og húsnæði ókeypis, hve-
nær sem gest bar að garði. Landssímastöð-
in var þarna til húsa í 19 ár.
Það var mikið um að vera á Hornafirði
um mitt sumar árið 1924. Brynjólfur Ei-
ríksson, .símaverkstjóri, lét hendur standa
fram úr ermum. Það stóð til að amerískir
flugmenn kæmu til Hornafjarðar á leið
sinni umhverfis hnöttinn. Landssímastöðin
þurfti að vera tekin til starfa áður en þeir
kæmu. Áður hafði verið starfrækt, um
langan tíma, einkasímalína, sem faðir minn
lét leggja frá stöðinni Hólar, en hún var
nú úr sér gengin.
Ég minnist þess, að ég var oft höfð til
að gæta .símans, og hlaupa út í þorpið eftir
mönnum í símann. Einna eftirminnileg-
ast var samtalið, þá er einn aldraður bóndi
átti að tala í síma í fyrsta sinni. Er ég
rétti honum símaáhaldið, lá honum vjð
yfirliði. Þetta fór auðsjáanlega í taugar
hans. Hann var hræddur og titrandi. Nú
er öldin önnur, börn og unglingar hafa
símann oft sem leikfang, sem veldur síma-
notendur stundum mikillar skapraunar.
Þar eð ég hafði nokkra æfingu við síma-
þjónustu, mun það hafa valdið því, að
ég var valin til að vera fyrsti .símastjóri
símastöðvarinnar í Höfn. Þorleifur á Hól-
um kenndi mér á skiptiborðið og að stafa
símamál. Það kom sér vel, þegar ég sendi
á ensku eitt lengsta og dýrasta skeyti, sem
um getur. Það var til bandarísku stjórn-
arinnar, sent af mr. Crumrine, umsjónar-
manni flugsins. Símskeytið kostaði um kr.
2.000.00, en eftir núverandi gengi, er það
um 20—30 þúsund krónur.
Þ. 2. ágúst 1924, kom Erik Nelson fljúg-
andi í lítilli flugvél, ásamt vélamanni, til
Hornafjarðar, frá Skotlandi. Mikill mann-
fjöldi hafði safnazt á fagurgræn tún föður
míns, til að horfa á þessi undur verald-
ar. Menn komu víða að, á bátum og hest-
um. Þennan nefnda dag áttu þrjár flug-
vélar að lenda á Hornafirði, en það kom
aðeins þessi eina, og gerði það úrslitin
að Erik Nelson flaug fyrstur til íslands.
Hann er amerískur ríkisborgari, en af
sænskum ættum. Hann er hershöfðingi að
tign, og býr á Hawaii á Kyrrahafi. Hann
hefur bréfaviðskipti við mig, og hefur
oft látið í ljós ánægju sína yfir að hafa
fengið tækifæri til að heimsækja ísland aft-
ur árið 1954, eftir 30 ár. En flugfélögin tvö:
Flugfélag Íslands og Loftleiðir buðu hon-
um þá hingað, og reistu honum minnis-
varða á Hornafirði. Hornfirðingar tóku á
móti honum með glæsilegri veizlu. Fyrsti
maðurinn, sem hann heilsaði, var faðir
minn, sem hann faðmaði að ,sér.
Faðir minn sá um allan undirbúning og
GarSur.