Símablaðið - 01.12.1964, Side 36

Ur Borginni:
Sálfræði - Símans
Vissulega er síminn undursamleg upp-
götvun, þó leitun sé að þeim hlut, sern
ergi mann meira. En hvernig sem hann
leikur á okkur þá myndum við ekki vilja
án hans vera, og það veit síminn sjálfur
og þess vegna er hann svona rólegur og
öruggur með sig. Allan daginn liggur þetta
dýr fram á lappir sínar á skrifborðinu,
gljáandi og strokið, og æmtir hvorki né
skræmtir. Við verðum ekki tímans vör
fremur en hann væri ekki til. Hann læst
vera dauður! En ekki höfum við fyrr
lagt okkur upp í legubekkinn til að njóta
augnabliks værðar eftir miðdegisverðinn,
en að maður þýt-
ur upp með and-
fælum við það að
síminn hringir, og
hann hringir án
afláts og linnir
ekki látum fyrr
en maður hefur
rifið sig upp, þot-
ið að skrifborð-
inu, þrifið heyrn-
artólið og orgað upp nafn sitt, atvinnu og
heimilisfang. Og það eina, sem við heyr-
um er illúðleg upphrópun um „vitlaust
númer“. Það er enginn lifandi maður, sem
vill tala aukatekið orð við okkur!
Við leggjum frá okkur heyrnartólið
hamstola af bræði, því við vitum, að þetta
gerir síminn beinlínis til að ergja okkur.
Og þess vegna segi ég það, að leitt er tii
þess að vita, að enginn skuli hafa tekið
sér fyrir hendur að skrifa sálfræði símans.
Þessi sálarfræði ætti að geta skýrt fyrir
okkur hve óskaplega síminn hlær inn-
vortis yfir því að hafa haft okkur að ginn-
ingarfífli. Og að síminn hafi gaman af að
draga dár að okkur, það efast enginn um,
sem reynt hefur hvað það er að bíða eft-
ir hringingu. Þá stendur síminn framan
Aldrei heima.
Meðal bréfanna, sem bæjarpósturinn
hafði meðferðis, var eitt til hans sjálfs.
Hann kom tvisvar heim til sín, og spurði
hvort móttakandi væri heima. En þegar
því var neitað, skrifaði hann utan á bréfið:
„Gengur ekki út, viðtakandi aldrei heima“,
og skilaði því síðan á pósthúsið.
í okkur, skínandi og pattaralegur, — það
er stundum eins og hann gjóti hróðugur
hornauga til manns. — Og maður horfir
til hans, fullur eftirvæntingar og auð-
mýktar með biðjandi eftirvæntingar-
fullu augnaráði. En hann lætur ekki á sér
bæra. Það er eins og hann hafi brjál-
semiskennda ánægju af að draga okkur á
langinn. Hann veit auðvitað að við verð-
um að vera farin innan ákveðinnar stund-
ar og þangað til bíður hann! En þegar
við svo getum
ekki beðið leng-
ur, erum farin í
yfirhöfnina, höf-
um lokað hurð-
inni á eftir okk-
ur og hlaupið nið-
ur tröppurnar og
alla leið út á
götu, — því við
erum að verða
of ,sein, — þá hringir hann. Við höfum
máske skilið gluggann eftir opinn og
nú berst hávaðinn frá símanum út til
okkar. — Við könnumst strax við þennan
hávaða, við þekkjum rödd símans okkar,
— það er hringingin, sem við bíðum eftir.
Og eins og lífið liggi við að komast áfram,
þannig tökum við til fótanna, upp tröpp-
urnar í fáum skrefum, dettum, meiðum
okkur á hnjánum, hrifsum lyklana úr
vasanum, — við erum komin að dyrunum
og ennþá hringir síminn. Og við opnum
í ofboði, skellum á eftir okkur hurðinni
svo nálægir jarðskjálftamælar hrökkva
upp úr svefni, rjúkum að símanum, grípum
heyrnartólið og segjum með skjálfandi
röddu: „Æ, er það loksins ekkjufrú Sim-
onsen? —“