Símablaðið - 01.12.1964, Qupperneq 42

fyrir símvirkjanámi, aS
stofnunin hefur getað valið
úr stórum hóp umsækjenda
í hvert sinn, er haldið hefur
verið námskeið.
Nú er hins vegar svo kom-
ið að mjög lítill áhugi er
fyrir þessu námi og fáir
sækjast eftir því, og það svo
að horfir til vandræða. Þessi
þróun á fyrst og fremst ræt-
ur sínar að rekja til þeirra
launakjara, sem símvirkjar
og aðrir tæknimenn í röð-
um opinberra starfsmanna,
eiga nú við að búa.
Kemur þar aðallega
tvennt til. í fyrsta lagi,
ranglát flokkaröðun, sem er
tæknimönnum mjög í óhag
en ívilnar aftur á móti
ýmsum starfshópum, sem
hafa haft betri aðstöðu við
ákvörðun hennar.
í öðru lagi synjun kjara-
dóms 31. marz s.l. á rétt-
mætum kröfum opinberra
starfsmanna um 15% launa-
hækkun til samræmis við
aðrar stéttir.
Nú stendur fyrir dyrum
endurskoðun á gildandi
kjarasamningi og skapast þá
tækifæri til að leiðrétta
þetta hvorttveggja.
En ef tæknimenn fá ekki
hljómgrunn hjá Kjararáði
verður stjórn stofnunarinn-
ar að beita sér af alefli fyr-
ir bættri stöðu þeirra og
forða stofnuninni frá þeim
vanda er fyrirsjáanlegur
skortur tæknimanna hefur í
för með sér.
Ekki kemur til mála að
slaka á þeim kröfum, sem
gerðar eru til þeirra, hvorki
í menntun né störfum.
Aðeins ein leið er fær:
Bæta verður kjör tækni-
mannanna og meta störf
68
SÍMABLA'ÐIÐ
er det du laver, din forbandede bondeknoll. Hvor vover
du at spilde hans majestæts Christian den tiendes postulin
ned for dine snavsede grisetæer. Jeg skal lære dig ....
og til áréttingar orðaflaumnum greip hann kjötsax mikið,
sem hékk þar upp á vegg, og sveiflaði þvi i kringum sig,
svo ótt og títt, að mörg sáust á lofti í einu. Mundi Grettir
Ásmundsson tæplega hafa leikið það eftir honum; var
hann þó talinn kunnáttumaður á slíkt vopn. Gvendur skildi
ekki málið, sem kokkurinn talaði, enda aldrei heyrt mælt
á erlendri tungu fyrr. En svipurinn á andliti kokksins, ásamt
tilburðum hans með saxið, nægði til að koma honum í
skilning um, að hér væri hann í lífshættu. Hann beið því
ekki boðanna. heldur setti undir sig hausinn og henti sér
út um opnar eldhúsdyrnar, lenti á fjórum fótum á þilfar-
inu og rann á lunninguna, eins og reiður hrútur á keppi-
naut sinn um fengitímann. Þar lá hann í hálfgerðum
svima, unz Sigga háseta bar þar að og spurði: — Gaztu
ekki fundið þér neinn stað betri til að biðjast fyrir, en renn-
blautt dekkið? — Gvendur leit við honum, með örvænt-
inguna uppmálaða I svipnum, en svaraði Sigga engu. Hann
staulaðist svo á fætur og slagaði aftur fyrir bátadekkið,
greip heljartaki á stigahandriðinu og hékk þar góða stund,
meðan hann var að jafna sig eftir þessar hörmulegu hrak-
farir, og óskaði þess heitt og innilega, að hann væri horf-
inn heim að Bjólu. — Það er ekki allt gull, sem glóir.
Daginn eftir, þegar Gvendur kom til vinnu, nálgaðist
hann eldhúsdyrnar með stökustu varúð, vel minnugur þess,
sem þar hafði gerzt daginn áður. Hann opnaði dyrnar í
hálfa gátt og teigði hausinn inn fyrir, skimaði flóttalega
í allar áttir, til að fullvissa sig um að allt væri þar með
kyrrum kjörum, áður en hann vogaði sér lengra. Þar
reyndist allt vera með ró og spekt. Ekkert minnti á, að
þar hefði staðið nein „Svoldarorrusta" kvöldið áður. Saxið
hræðilega, sem kokkurinn hafði mundað svo heiftarlega,
hékk nú aftur á sínum stað sem ómerkilegur kjötkuti.
Aðeins hafði kokkurinn sett upp nýja topphúfu.
Menn undruðu sig almennt yfir því, að Gvendur skyldi
ekki verða sjóveikur, þar eð hann hafði aldei á sjó komið
fyrr en nú. En hann var sjóhræddur, og það tvennt fylgist
sjaldan að. Hann athugaði „barómetrið" í lúkarnum í
hvert sinn, er hann gekk þar um, í von um að það spáði
góðu veðri. En það virtist alltaf standa á stormi, hvað
sem veðrinu leið. Gvendi fannst þetta undarlegt og bjóst
við því, að barometrið væri bilað. Hann freistaðist til að
hafa orð á þessu við hásetana I lúkarnum. Siggi háseti
hafði að venju skýringuna á reiðum höndum. — Skilurðu
það ekki, drengur, barometersstaðan fer alveg eftir loft-
þyngdinni í lúkarnum, en hún er aftur á móti í réttu hlut-
falli við matseðil kokksins, svo geturðu sjálfur reiknað
út restina.