Dagblaðið Vísir - DV - 14.01.2006, Blaðsíða 23

DV Helgarblað
LAUGARDAGUR 14. JANÚAR 2006 23
-1
„Ætli hann komi
ekki í staðinn
fyrír Satan sem
ég hét einu sinni
vantaði meirí
orku og tíma. Ég
framdi gjörning i
fagurri sveit í
Svíþjóð, sem var
svona bæn um
að Satan gæfi
méröllsín vopn
ogkraftsvoég
þyrfti ekki að
sofa, yrði
tvíefld."
samt svo stóra og mikla sögu og
teygja anga sína í allar áttir. Þetta var í
fyrsta skipti sem ég vann með þessa
hugmyndafræði en sfðan hef ég verið
að fara sitt á hvað inn í fortíðina og
nútímann. Ég hef alltaf verið svolítið
fom, helmingurinn af mér er í sam-
tímanum, hinn í grárri fomeskjunni.
Ég get ekki án þess verið enda er
maður alitaf að reka sig á einhver
tákn og íyrirbæri úr gamla heiminum
og getur ekki upplifað samtímann
nema tengjást þeim og skilja þau. Ef
ég rekst á einhver hugtök eða fyrir-
bæri þá verð ég að fara inn í þau og
opna upp á gátt. Á þeirri leið rekst ég
á ótrúlega marga aðra hluti. Ég er hálf
vandræðalegur fræðimaður, byrja oft
í miðjunni og er sennilega hálfgerður
krulluheili, en fýrst og fremst er ég
myndlistarmaður og verð bara að
koma með myndræna niðurstöðu úr
öllum pælingunum."
Engin spákerling
Gabríelu er heilmildð niðri fyrir en
segir að fólk geti auðveldlega notið
verkanna án þess að fá útskýringar.
„Fólk er af ýmsum toga og er það í
höndum hvers og eins hvernig unnið
er úr upplifunum lífsins. Að mínu
mati er allt óskiljanlegt fyrst og lífið
fjallar um að rannsaka og reyna að
skilja. Myndlist er eitt af þeim
mengjum sem mynda heiminn og
gott er að ganga inn í það mengi
nokkuð fordóma- og óttalaus og upp-
lifa það út frá sínu sjónarhomi en
auðvitað er skemmtilegast að kafa
imdir yfirborðið og mæla dýptina.
Maður græðir alltaf á því að stinga
sér."
Magusinn, sem er spil með töluna
einn í tarotinu, kemur mikið við sögu
í þessu verki Gabríelu. „Það má segja
að Magusinn sé eins konar guðfaðir
sýningarinnar. Hann situr í öndvegi
með öll verkfærin og er lógó sýning-
arinnar."
Þó að duispekin og tarotspilin séu
Gabríelu svona hugleikin er hún
engin spákerling. „Ég hef bara áhuga
á þessum táknum. Eg hef alltaf verið
áhugasöm um lífspeki heimsins og
var mjög ung þegar ég sat fundi í guð-
spekifélaginu þar sem mamma var
forseti."
Enginn klíkuskapur gegnum
pabba
Gabríela er alin upp í Reykjavík og
að hluta til í Hnífsdal í stórri fjöl-
skyldu. „Við erum sjö systkinin, þrjár
alsystur og svo á pabbi tvo stráka sem
em eldri og eina stelpu sem er yngri
með núverandi konunni sinni.
Mamma á líka einn strák þannig að
við erum sjö."
Pabbi Gabríelu er Friðrik Sophus-
son, fyrrverandi ráðherra og núver-
andi forstjóri Landsvirkjunar, en hún
þvertekur fyrir að það hafi greitt götu
hennar á listabrautinni.
„Ég held að það sé ekkert sérstakt
að vera barn stjómmálamanns. Ég
held það breyti litlu fyrir listamann að
vera bam stjómmálamanns. Oft er
það verra ef eitthvað er og fælir mann
frá vegna þess að menn em skít-
hræddir við klíkuskap. Pabbi er alveg
mótfallinn öllum klíkuskap, hann
þofir hann ekki."
Er þá ekki rétt að Landsvirkjun
hafí keypt afþér verk?
„Nei, ég hef ekki einu sinni þorað .
að sækja um að vera með í sam-
keppni um útifistaverkin þeirra.
Pabbi kaupir auðvitað verk af mér
fyrir sig persónulega en það er aUt
annar handleggur."
Ræðið þið virkjunarmál?
„Nei, við höfum eiginlega ekkert
rætt þau. Ég er ekki í rieinni Ustrænni
mótmælendaklíku gegn Kárahnjúka-
virkjun. Maður verður að hugsa þetta
út frá svo mörgum sjónarhomum og
staðreyndin er bara sú að við emm að
virkja. Tónleikamir um daginn vom
góðir að því leyti að það er verið að
safna peningum svo hægt sé að fá
fagmenn til að koma með hugmyndir
og opinbera þaér, það er gott aðhald.
Umræðan um virkjun eða ekki virkj-
un er góð ef hún hættir að vera
vælukór en kaUar í staðinn á nýjar
hugmyndir. Við þurfum náttúrlega
að virkja, heimurinn er ekkert að
hætta að framleiða ál.“
Yfírgaf Sjálfstæðisflokkinn níu
ára
Gabríela segist að sjálfsögðu hafa
aUst upp í mjög póUtísku umhverfi en
hún hætti að vera sjálfstæðismaður
þegar hún var níu ára.
„Ég er ekki flokksbundin í póUtík.
Þegar ég fór að kynna mér aUs konar
hluti gat ég ekki hugsað mér að vera
flokksbundin, ég fæ bara köfnunartil-
finningu við tilhugsunina. Ég leyfi
mér þetta frelsi, annars myndi það
hefta mig í því sem ég geri."
Eiginmaður Gabríelu er Dam'el
Ágúst Haraldsson tónUstarmaður én
þau byijuðu saman mjög ung og eiga
dótturina Daníelu, 16 ára, sem heitir í
höfuðið á foreldrum sínum.
„Ekki nóg með það, amma mín
sem ég er skírð í höfuðið á, var ein af
18 systkinum, og hún og systir henn-
ar sem hét einmitt Daníela, voru
sendar hvor á sitt heimiUð á Hnffsdal.
Þær vom mjög samrýndar þannig að
mér finnst rosalega gott að þær séu
aftur saman í þessum nöfrium."
Opið samband
Gabríela ætlaði aldrei að bmda sig
ung, en þegar hún sá Daníel varð ekki
aftur snúið. „Hann var bara svo
sætur," segir hún, „og er enn. Ég verð
aUtaf meira og meira skotin í
honum."
Gabríela og Daru'el hafa gift sig
tvisvar en þau tilheyra hópi sem að-
hylUst Zen og giftu sig að þeim hætti.
„Þegar við giftum oklcur vorum við
ekki bara að giftast hvort öðm, heldur
líka öUum hinum sem að okkur
standa."
Hún segist alveg vera til í að leiö-
rétta kjaftasögur sem hafa gengið um
hana svo blaðamaður notar tækifær-
ið og skýtur:
Opið samband ykkar Daníels, í
hverju felst það?
„Það er opið að því leyti að við
höfum bæði þurft að vera mikið á
ferðinni og oft hvort í sínu lagi. Þá
lærir maður að það er nauðsynlegt að
geta staðið einn og setja ekki aUtaf aUt
sitt traust á hinn aðUann. Þegar
Daníel var í Nýrri danskri og Gus Gus
var hann aUtaf á ferðinni og svo tók ég
við og þurfti að fara. Það er gott í sam-
„Við Daníel eignuð-
umst barn mjög ung
og lærðum fljótt að
við yrðum að standa
saman f þvi. Við vór-
um samt miklu
þroskaðríþá."
bandi að skilja að maður getur ekki
hengt sig á hinn aðUann. Maður verð-
ur að passa sig að á að halda sjálf-
stæði sínu, þannig gengur samband-
ið upp."
(afturför á þroskabrautinni
„Við erum líka með svipaðan
húmor sem límir okktír saman og
erum bæði að búa til hluti. Það sem er
erfiðast í Ufinu er að eiga bam og
koma því farsæUega út í Ufið. Það er
hUðstætt því þegar maður er að skapa
Ustaverk. Við Dam'el eignuðumst
bam mjög ung og lærðum fljótt að við
yrðum að standa saman í því. Við
vomm samt miklu þroskaðri þá. Við
erum með þá kenningu að við
endum eins og smáböm. Þegar fólk
eignast bam svona ungt verður það
svo ofurábyrgt," segir Gabríela og
hlær. „En maður .verður að hafa
húmor fyrir sjálfum sér og það hefur
Dam'el 100%. Ég var nú ekki með
mikinn húmor fyrir sjálfri mér fyrst,
en ég hef lært það af honum."
Blæs á sögur um dópneyslu
Gabríela og Björk Guðmunds-
dóttir em mjög góðar vinkonur en
vinskapur þeirra nær ti'u ár aftur í
O'mann. Þær hafa þó vitað hvor af
annarri miklu lengur þar sem afar
þeirra vom bræður. Þær sögur hafa
gengið að Björk hafi haldið Gabríelu
uppi en hún hristir bara höfuðið.
„Það er alveg út í hött. Hún heldur
mér náttúrlega uppi í þeirri merkingu
að hún er mér endalaus inspírasjón.
Hún er svo mikill listamaður. Við
höfum oft setið og hugsað upphátt
saman og það er það sem heldur mér
uppi. Við erum mjög ólfkar, en svip-
Framhlið sýningarinnar I Feneyjum
Gabríela huldi framhliöina trjágreinum sem
hún tlndi I garðinum slnum í Brussel.
aðar að því leyti að hún hugsar mjög
myndrænt og við eigum aldrei venju-
legar umræður. Ég græði alltaf á þeim
og vona að hún upplifi það sama."
Hvað með dópið?
„Svoleiðis sögur hafa alltaf verið í
gangi í sambandi við okkur Danfel.
Það er ömgglega af því hann er popp-
ari og ég myndlistarmaður. Það
skiptir okkur engu máli, fólk tekur sitt
dóp ef það þarf. Ég hef engar áhyggj-
ur af þessum sögum. Það er-eins og
það sé nóg að menn séu í leðurjakka
með gítar, þá hljóti þeir að vera í dóp-
inu. Það er bara fárárilegt."
Auðvelt að verða frægur í fá-
menninu
Garbríela segist hafa verið pirmð á
fréttum sem birtust um hana í DV
áður en hún tók þátt í tvíæringnum í
Feneyjum.
„Þar kom fram að ég hefði aldrei
selt neitt nema hvað Ingibjörg Pálma-
dóttir hefði keypt fullt af verkum eftir
mig fyrir hótelherbergin á 101 og að
hún héldi mér í raun uppi. Greinin
var meira og minna bull, það var
aldrei haft samband við mig og
greinilegt að viðkomandi vissi ekkert
hvað hann var að tala um. Ég hef
áhyggjur af því hvert fjölmiðlun
stefnir í þessu landi, ekki bara hjá DV
heldur því hvað allir virðast sjúkír í að
„Ég held að það sé
ekkert sérstakt að
vera barn stjórn-
málamanns. Pabbi er
alveg mótfallinn öll-
um klíkuskap, hann
þolirhann ekki."
vita ótrúlegustu hluti um fólk og
þyrstir í slúðursögur og helst þarf það
að vera eitthvað hræðilegt um ná-
ungann. Ég er.svo mikill föðurlands-
vinur að mér finnst það smánar-
blettur á þjóðinni. Það er eins og við
séum að verða háðþessu.Við þurfum
sennilega að skoða það sem okkur er
nær og leggja okkur fram við að rann-
saka þetta svarta tóm sálarinnar sem
sogar upp slúðrið og horfast í augu
við okkar eigin persónulegu vanda-
mál og leysa þau."
Lokakjaftasagan: Kastað út a' Kaffí-
bamum?
„Það er allt mjög furðulegt. Ég hef
nú alltaf sagt að þetta sé bölvuð lygi.
En það sem á sér stað milli barþjóns
og viðskiptavinar er bara þeirra
einkamál."
Gabríela segist þrátt fyrir allt þetta
ekki óttast umtalið. „Við erum svo fá-
menn og það er svo auðvelt að vera
frægur að endemum héma, ekki síst
ef fólk sker sig úr og gerir það sem því
sýnist. Þetta er allt frekar sveitó," segir
húnog brosir.
Á fínum fundum með hárkollu
og varalit
Framundan hjá Gabríelu em
stórar sýningar í útlöndum en ýmsir
möguleikar opnuðust í framJialdi af
Tvíæringnum á Ítalíu.
„Ég hef undanfarið mest verið
með varalit og hárkollu á fundum út
um allt," segir hún. „Það hentar mér
ekkert sérstaklega vel en maður verð-
ur að hitta fólk og sjá rýmin sem mað-
ur á að sýna í. Mér finnst eiginlega
nóg um en það sem gleður mig mest
er að þetta hefur llka skapað tækifæri
fyrir þá sem sem unnu með mér að
sýningunni. Það er ekki leiðinlegt."
Verk Gabríelu hefur er þetta birtist
verið sett upp í Listasafni Reykjavíkur
og þar gefst fólki kostur á að skoða
það fram í febrúar.
„Þetta em sömu verkin nema
hvað arkitektúrinn breytist. Nú er ég
komin í safri sem er stærra en það
rými sem ég setti verkið upp í áður,
það er nútímalegt, úr gleri og steypu í
staðinn fyrir gróðurinn í görðunum í
Feneyjum en mér leist strax vel á
þetta rými. Ég reyni að vinna þetta
eins vel og ég get inn í salinn og arki-
tektúrixm sem er fyrir og mér sýnist
að það hafi heppnast vel, enda fagfólk
hér í Listasafni Reykjavíkur sem hefúr
fómað sér við að töfra þetta fram,“
segir Gabríela, pakkar saman tölv-
unni og skundar aftur í moldarbing-
inn sinn og tekur til óspilltra málanna
að ljúka undirbúningi fyrir
Versations/Tetralógía, sýningu sem
þegar hefur slegið í gegn í útlöndum
en stendur nú opin gestum og gang-
andi í miðbæ Reykjavíkur.
edda@dv.is
I