Freyr - 01.02.1987, Blaðsíða 31

Á myndinni sést hvar jarðskautsvírinn hefur verið settur saman, eftir að hann hafði
verið slitinn i sundur þegar grafið var fyrir nýrri skólplögn.
bráðri hættu. Til að undirstrika
það andvaraleysi, sem þama virð-
ist hafa ríkt gagnvart sambindingu
skal þess getið, að önnur spennu-
jöfnunartaug hafði áður verið
lögð frá töflu í fjósinu og tengd
vatnskerfi þess, en þessi taug
hafði verið tekin úr sambandi
vegna breytinga á vatnslögn, og lá
óvirk uppi á hillu.
En hver skyldi hafa verið höf-
uðorsök alls þessa? Hún var sú, að
grafinn hafði verið langur skurður
frá íbúðarhúsinu fyrir nýja skólp-
lögn með þeim afleiðingum, að
jarðskautin höfðu verið slitin í
sundur á fjórum stöðum, auk þess
sem skautið frá sjálfum spennist-
öðvarstaumum hafi verið skorið í
sundur rétt við staurinn, trúlega
með sláttuþyrlu.
Jarðskautin að Vindási voru því
að miklu leyti óvirk og slitin í
sundur á mörgum stöðum, án þess
að hlutaðeigandi bóndi og gröfu-
maður gerðu sér grein fyrir hætt-
unni og tilkynntu til viðkomandi
rafveitu, eins og ætti að gera í
svona tilfelli. Þetta er því skóla-
bókardæmi um þann vanda sem
fjallað hefur verið um í þessum
tveimur greinum.
Síðara dæmið um slys vegna
þess að spennujöfnun var ekki
fyrir hendi er frá árinu 1973, en þá
drápust átta mjólkurkýr af raflosti
á básum sínum á bænum Snær-
ingsstöðum í Vatnsdal.
G.G.
Eftirfarandi vísur eru eftir Sigur-
björn Kristjánsson bónda á Finns-
stöðum í Kaldakinn sem látinn er
fyrir nokkmm árum. Sumir sjá
Eins mig fýsir alltaf þó
göngur í ævintýraljóma en þær eru
það ekki í hugum allra svo sem hér
er lýst.
FjaUskilareglugerðm nýja.
Leiðrétting
í síðasta erindi í Ijóði Sturlu Frið-
rikssonar í „Altöluðu á kaffistof-
unni“ á bls. 29 í 1. tölublaði,
slæddist inn villa. Síðasta línan er
þar hin sama og síðasta lína í 2.
erindi. Rétt er erindið þannig:
Vatnið áfram beiskju ber,
sem blandað væri engifer
í svolitlu af genever
og sett í appelsín,
og steymir ofan alla Rín
á laufblaði einnar lilju
sem Leutens brennivín.
Blaðið biðst velvirðingar á þessum
mistökum.
Smölun er æ þeim manni um megn
sem má hvorki þola storm né regn
Best er að sérhver búandþegn
sé bálreiður haustið út í gegn.
Þú skalt æða yfír storð
aldrei mæla hlýleg orð
Svipurinn þarf að minná á morð
ef menn eiga að smala á annað borð.
Hendi skal upp á móti hönd
þá heima- eru smöluð lönd
Orðin þá ekki valin vönd
vestur um Glámu og Barðaströnd.
Er réttinni safnið rennur nær
reynir á þol og fímar tær,
Hver sem þá ekki er orðinn ær
ætti ekki að teljast gangnafær.
Ef rekstur nálgast þú reiðast átt
og rífast um allt bæði stórt og smátt
Tvístra’onum öskra og hoppa hátt
— og hirð’ann svo bara — ef það er fátt.
FREYR 119