Freyr - 01.01.1992, Blaðsíða 21

1.’92
FREYR 13
Við sendum svissneskitm kaupendum einn kassa af bleiku gefins og út úr því
komu viðskipti upp á 200-300 kg af fiski og flökum á viku.
ágúst, svo að á öðrum árstímum
ætti að vera markaður.
Ég býst við að það hafi ýtt á
eftir að stofna þetta fyrirtœki
að samdróttur hefur verið í
iandbúnaði. Hvað vinna hér
margir?
Eg var alveg viss um það í upphafi
að hér sköpuðust aðstæður fyrir
konur til starfa, ef þetta fyrirtæki
kæmist á laggirnar. Margar konur
hér í sveitinni hafa minna verkefni
en þær vildu. Þetta gekk eftir.
Slátrun fisksins og frágangur til
sendingar byggist á sveitakonun-
um. Við slátrum 5-6 tonnum á dag
þegar allt er í fullum gangi og
þurfum þá 10-12 konur til starfa.
Við getum m.ö.o. kallað úr konur
þegar á þarf að halda og það stefnir
í tvo fasta daga í viku og jafnvel
meira.
Annað vinnuafl?
Það eru um 50 manns á launaskrá á
mánuði, í mismiklu starfi. Hér
vinna um 14 manns fast. A klak-
stöðinni í Sigtúnum vinnur einn
maður og við höfum á leigu fisk-
eldisstöð Árlax hf. í Kelduhverfi
og þar vinna 2-3 menn. Svo köllum
við inn konurnar og að lokum eru
hér framkvæmdir í gangi.
Þannig að þetta fyrirtæki er
mjög mikilvægur atvinnuveitandi
hér á svæðinu.
Hafa erlendu kaupendurnir
komið og kynnt sér aðstœður
hér?
Já, hingað kom markaðsstjóri
Caviar-Petrossian, ásamt konu
sinni, í fyrra. Pað koma aftur tveir
menn frá sama fyrirtæki í haust,
m.a. til að ræða samvinnu um frek-
ari vinnslu. Svo hefur fulltrúi
breska fyrirtækisins sem er að
kaupa af okkur bleikju komið
hingað og er væntanlegur aftur. f
Bandaríkjunum sjá umboðsmenn
um viðskiptin.
Hvað vilt þú segja um
umboðsmannakerfið?
Ég tel það nauðsynlegt við ákveðn-
ar kringumstæður, t.d. þegar árs-
framleiðsla fellur til á skömmum
tíma, svo sem við sjókvíaeldi eða
hafbeit. Þá þarf umboðsmenn til
að geta komið vörunni út í þessu
magni, þegar hún er tilbúin. Við
aðstæður eins og hérna þar sem við
getum skipulagt framleiðsluna
þannig að það er jöfn afhending í
öllum vikum ársins, þá held ég að
það sé mikið meira atriði fyrir okk-
ur að komast í beint samband við
ákveðna kaupendur, sem kaupa
allt árið, vinnsluaðila eða seljend-
ur fersks fisks.
Veistu hvað verður um fiskinn
héðan?
Bleikjan sem við seljum til Bret-
lands fer fersk til sölu hjá stór-
mörkuðu Tesco o.fl. en fiskurinn
sem við seljum til Frakklands fer til
reykingar og annarrar vinnslu hjá
Caviar-Petrossian. Bandaríkja-
fiskurinn er mest seldur ferskur en
þar notum við umboðsmenn. Þess-
ir umboðsmenn okkar eru ágætir
og við höfum ekkert nema gott af
þeim að segja.
Hins vegar segjumst við íslend-
ingar bjóða upp á besta fisk í
heimi, hvítan eða rauðan. Hvers
vegna seljum við hann þá ekki sem
besta fisk í heimi? Þó að umboðs-
menn séu allir að vilja gerðir að
vinna vel fyrir umbjóðendur sína,
þá hafa þeir einn stóran galla. Þeir
vita ekki hvað þeir eru að selja en
það er ekki þeim að kenna. Það
liggur í eðli viðskiptanna.
Er til eitthvert sölukerfi
framleiðenda eldisfisks hér á
landi?
Nei, það er ekki til að gagni. Við
höfum notað ákaflega einfalda að-
ferð við að koma bleikjunni á
markað, því að við höfum enga
peninga til að afla markaða.
Við getum selt miklu meiri lax
en við eigum og höfum boðið laxa-
kaupendum bleikju jafnframt.
Sem dæmi hafa svissneskir kaup-
endur svarað því þannig að þeir
vilji ekki bleikju. Þá höfum við
sent þeim bleikju gefins, einn
kassa. Þeir sögðu þá að þetta væri
ágætis fiskur, en hann ætti að vera
hvítur. Við sögðum þeim þá að
sjóbleikja væri rauð en vatna-
bleikja hvít. Úr þessu hefur ræst
þannig að þeir eru að koma í við-
skipti upp á 200-300 kg af fiski og
flökum á viku. Þetta var ódýr
markaðssetning. Hún kostaði einn
kassa af bleikju.
Frh. á bls. 14.