Skátablaðið - 01.08.1947, Síða 26

Smásaga
eftir
AXEL
BRÆMER
Ég ætla að trúa ykkur fyrir leyndarmáli.
Ég hef ætíð verið hræðilega huglaus. Fáir
eða engir aðrir en ég hafa vitað þetta, því
að ég hefi reynt að fara eins vel með það
og ég hefi getað. Með alls konar brögðum
hefi ég skýlt ragmennsku minni. Það hefir
aldrei staðið á mér að taka vel undir alls
100
konar ráðagerðir félaga minna, grobba yfir
ýmsu og þykjast vera til í allt það versta.
En enginn veit hve oft mér hefir runnið kalt
vatn milli skinns og hörunds, þegar félagar
mínir hafa leikið ýmiss konar brellibrögð,
án þess að hugsa hið minnsta um áhættu
eða afleiðingar.
Oft hefi ég grátið yfir ragmennsku minni
og stöðugt hefi ég verið á glóðum um að
einhver kvæði upp úr um hugleysi mitt.
Ég hefi líka oft reynt að sigrast á þessum
ræfilsskap mínum, en allt hefir það verið
árangurslaus barátta, þangað til í gær.
En í gær kom tækifærið. Óvenjulegt tæki-
færi. En því megið þið trúa, að þá átti ég
bágt. En nú ætla ég að segja ykkur frá því,
sem fyrir kom.
Ég heiti Páll og pabbi minn er bóndi.
Ég geng í skóla til þorpsins. Skammt frá
skólanum stendur gömul og hrörleg hlaða,
sem ekki er lengur notuð. Eigandi hennar
vann í happdrættinu fyrir nokkrum árum,
reif niður bæinn sinn og flutti hann nær
þjóðveginum. En af einhverjum ástæðum
lét hann hlöðuna standa. Og auðvitað her-
tókum við strákarnir hlöðuna. Hún er eins
konar leikjaborg okkar. Þar höfum við nú
háð margar tvísýnar orustur. Og inni í
henni og umhverfis hana hefir oft verið
SKATABLÁÐIÐ