Skátablaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 6

H R E F N A T Y N E S :
Ef víð lítum yfir
farinn veg...
SITSTJÓRI Skátablaðsins hringdi í
mig iyrir nokkru síðan og bað mig
um að skrifa grein í afmælisblað-
ið. Fyrsta hugdettan mín var sú, að
ég skyldi rifja upp nokkrar gaml-
ar skátaminningar. Hann samþykkti það,
en Jtegar til átti að taka, komst ég í vanda,
því einmitt við svona tækifæri, koma minn-
ingarnar í lotu, þær eru eins og börn, sem
öll vilja komast að og fá að vera fyrst. Eft-
ir 33 ára skátastarf fara þær að verða nokk-
uð margar. Eltir nokkra íhugun, valdi ég
þrjár, allar frá „gömlum“ dögum.
1929 — FÆRAST LÖNGU LIÐNAR
STUNDIR OKKUR NÆR —
Það skýtur upp mörgum myndum löngu
liðinna atburða, og við segjum hvert við
annað: „Manstu þetta — manstu hitt?“ Við
yljum okkur við minningarnar, sjáum at-
burðina í nýju ljósi, skiljum betur orsök og
afleiðingu og skynjum, að einmitt þetta —
eða hitt — varð okkur til láns, annað varð
til óláns — eða, ef við snerumst rétt við —
Jtá lærðum við af reynslunni. Þegar allt
kemur til alls, viljum við ekki fyrir nokk-
urn mun missa af neinu, því allt er dýr-
mætt, þó á mismunandi hátt sé.
Fyrsta skátaminningin mín, verður víst
að margra dómi talin óvenjuleg. í mörg ár
gætti ég þess vel, að enginn fengi vitneskju
um það, sem ég nú ætla að segja frá:
Það var í maí 1929, ég var kominn til
Siglufjarðar og vann þar á Bæjarfógeta-
skrifstofunni. Dag nokkurn, er ég skrapp í
bæinn í kaffitímanum, mætti ég tveim
ungum stúlkum á að giska 13—14 ára. Þær
stöðvuðu mig, og sögðu mér þau tíðindi,
að þær og nokkrar stallsystur þeirra, vildu
svo gjarnan verða skátar, en þær hefðu
engan foringja, hvort ég myndi nú ekki
vilja verða foringi þeirra. Ég svaraði því
til, að ég vildi gjarnan verða skáti, en ég
væri of ung til Jtess að verða foringi, svo
kynni ég ekkert í skátafræðum — en ég
skyldi athuga málið. í þá daga, var ekkert
tamfélag stúlkna og drengja til — slíkt
þótti fjarstæða. Ég hafði ekkert kynnzt
skátum og vissi ekkert um neina starfs-
háttu þeirra. Það eina, sem ég hafði í
höndunum, var stílabók, sem systir mín
átti. Hún var nýlega orðin skáti á ísafirði,
en var svo ung, að hún treysti sér ekki að
kenna mér, hvað þá annað. 1 þessa stíla-
bók, hafði hún verið látin skrifa skátaheit-
ið, skátalögin og ýmsa punkta, eins og smá-
klausu um skyldur skáta, um aga í skáta-
félagi og markmið skáta. Þetta var nú all-
ur bókakosturinn.
Ég hreifst strax af skátaheitinu og lög-
unum — það var nóg til að kveikja í mér,
og svo er enn. Svo byrjaði ég þá sem nýliði
og um leið skátaforingi — bara með áhug-
ann, bjartsýnina og stílabókarblöðin —
32
SKATABLAÐIÐ