Skátablaðið - 01.07.1962, Side 8

betur, hvað það er nauðsynlegt, að skáta-
lieitið og skátalögin séu grundvöllurinn í
lífi og starfi hvers skáta.
MATARVEIZLURNAR TVÆR
Fyrsta veturinn, sem félagið okkar starf-
aði, hugkvæmdist skátadrengjunum að
efna til matarveizlu og bjóða okkur. Okk-
ur fannst þetta ákaflega merkilegt, og þótti
mikið til koma. Þeir ætluðu auðvitað að
sýna kunnáttu sína, og svo átti nú þetta að
vera einn liðurinn í því að efla vináttu og
skilning milli félaganna. Við fengum hátíð-
legt boð um að mæta kl. 12 á hádegi á
sunnudag. Mikil var nú eftirvæntingin, og
ekki laust við aðdáun frá okkar hálfu, —
að drengirnir skyldu vera svona myndar-
legir, — því auðvitað ætluðu þeir að elda
sjálfir. Við mættum nýstroknar og glans-
andi af sápuþvotti á tilsettum tíma. Við
vorum mjög hátíðlegar, en ekki lausar við
forvitni. Hvað áttum við að fá að borða?
— Vissi það nokkur? — Jú, það átti víst upp-
runalega að vera steik, en hún hafði soðið
í alla nótt. Þegar Tumi flokksforingi ætlaði
að stinga gaffli í kjötlærið og taka það upp
úr pottinum, var steikin orðin að kássu.
Svo var háttað, að í eldhúsinu var gömul
kolaeldavél. Þeir höfðu fengið lánaðan helj-
arstóran járnpott, einhver sagði, að þá
myndi steikin ekki brenna við. En það
greip þá einhver geigur um það, að lærið
myndi ekki vera soðið um hádegið — og
þá myndum við gera gys að þeim, — svo
þeir töldu vissara að byrja að elda á laugar-
dagskvöldið. En svo datt einum flokks-
manna það í hug, þegar hann vaknaði
um nóttina, að réttara væri nú að líta eftir
eldinum. Hann hypjaði sig jjví í buxurnar,
skrapp út í hús og bætti kolum í vélina.
Árangurinn var svo þessi kássa, sem allir
átu þó með góðri lyst. „Hvað eigum við að
fá í eftirmat?" spurði ein stúlkan. „Ha, eft-
irmat?“ Það lrafði þeim ekki dottið í hug,
að hafa eftirmat. ,.Við lögum kaifi,“ sagði
Tommi. Svo var lagað kaffi, sem reyndist
alvég ágætt. Þarna í hópnum voru tvö
systkini, sem auðvitað þurftu að fara að
kýta. Fleiri og fleiri drógust inn í samtal-
ið. Sumir fóru að verða háværir: „Þið kunn-
ið ekkert að búa til mat, við skulum sanna
það, að við verðum duglegri, þegar við
bjóðum ykkur. Við höldum veizlu næst.“
— „Hvernig er það? Erum við ekki skátar,
eigum við að vera að rífast?" Við hættum að
rífast. í því var farið að hringja kirkju-
klukkunum. Það stakk þá einhver upp á
því, að við skyldum hætta að rífast, og lara
heldur í kirkju. Svo var gert.
Ekki er hægt að minnast á þessa veizlu,
án þess að segja einnig frá þeirri, sem við
héldum árið eftir. Nú átti heldur betur að
sýna listir sínar, og ekki ætluðum við að
gleyma súpunni. í þá daga, kunni ég ekki
að búa til nema 2 rétti matar, en það var:
Barið buff og hakkað buff. — Við héldum
fund til þess að ræða um veizluna. Það bar
svo vel við, að mamma einnar stúlkunnar
ætlaði að slátra kú. Nauta-buff hlaut að
vera jafnt af belju, sem bola — við ákváð-
um því að kaupa eitt lærið af kúnni. Við
fengum lærið á 20 kr., þá voru peninga-
birgðirnar á þrotum. Okkur fannst nóg að
kaupa 2 kg. af kartöílum. Það var nóg fyrir
strákana að fá eina kartöflu hver. Hver get-
ur nú reiknað út, hvort þetta var nóg fyrir
30—40 manns? En súpan — henni mátti
ekki gleyma. Mamma hennar Jónu gaf okk-
ur 2 dósir af Aspargus. Flott súpa. Við
sáum í anda, hve gestirnir yrðu hrifnir. Og
svo vildum við hafa kaffi á eftir. Ég vissi
betur, hvernig átti að bera fram matinn,
heldur en að búa hann til. Það var fínt að
byrja á súpunni og hafa kaffi á eftir. Hin-
ar gátu ekki hrakið það. Svo kom hin mikla
veizluhelgi. „Eigum við ekki að byrja á
34
SKÁTABLAÐIÐ