Skátablaðið - 01.07.1962, Qupperneq 9

buffinu á laugardagskvöldið?“ spurðu stelp-
urnar. „Eruð þið gengnar af göflunum?
Munið þið ekki lrvernig fór fyrir drengj-
unum? Við verðum að sanna það, að við sé-
um betri kokkar. Við mætum kl. 7 á sunnu-
dagsmorguninn og höfum meðferðis ekki
færri en 5 buffhamra.“ Þess skal getið, að
það bjó ekki fólk í húsinu. Ég frétti seinna,
að nokkrar þeirra yngstu hefðu mætt á
laugardagskvöldið og reynt að undirbúa.
En kl. 7 á sunnudag var byrjað að berja.
Ó, hvílíkur gauragangur. Allt ætlaði um
koll að keyra. Ég þorði ekki annað en senda
Döggu Fanndal heim til sín, hún átti heima
skammt frá, til þess að vita hvort mamma
hennar hefði vaknað. Við reiknuðum út,
að gæti frú Fanndal sofið, þá hlyti annað
fólk að geta sofið líka. Frú Fanndal svaf,
og það var barið af ennþá meira kappi. Ég
var nú byrjuð að steikja buffið, þá segir
ein stúlkan: „Á ekki að vera laukur með
buffi?“ „Jú, auðvitað — enginn laukur til.
— Farðu heim, Rúna mín, og biddu hana
mömmu þína að gefa okkur lauk.“ Rúna
af stað. —• „Ffvar á að brúna laukinn?“ —
„Farðu heim, Nanna mín, og biddu hana
mömmu þína að lána okkur olíuvél."
Nanna þaut af stað. Laukurinn kom, einnig
olíuvélin. Einhver fór að brúna laukinn og
hélt áfram, þangað til mér hugkvæmdist að
segja henni að hætta, en það var heldur
seint. Þetta var ekki orðið líkt neinum
lauk. „Láttu pönnuna undir eldavélina, við
tökum það skársta og hellum yfir.“ Klukk-
an var orðin anzi margt. „Þarf ekki að fara
að byrja á súpunni?" „Jú, en kann einhver
að búa hana til?“ Nei, það kunni engin.
Mér var orðið anzi heitt að standa við elda-
vélina og brúna buff, ég bauðst því til að
hlaupa heim og spyrja frænku, hvernig ætti
að búa til súpuna. Ég var fegin að komast
út undir bert loft, og hljóp við fót upp í
Bæjarfógetahúsið, þar sem ég átti heima.
Lárus x Saurbæ stóð á troppunum, þegar
ég hljóp framhjá. „Llefur eitthvað komið
fyrir? Hefur orðið slys?“ „Nei, nei,“ sagði ég,
en sagði honum ekki, hvílík feikna slysni
það væri, að ég kynni ekki að búa til súpu.
Rétt á eftir mætti ég Grími gamla hringj-
ara, hann var að fara niður í kirkju. „Datt
einhver í sjóinn? Feikna ferð er á þér,
manneskja, er eitthvað að?“ „Já, mjög alvar-
legt, ég kann ekki að búa til súpu.“ Ég var
þotin, en leit um öxl og sá, að Grínrur stóð
og horfði á eftir mér alveg hissa, velkti
tóbakstölunni uppi í séi', spýtti. Eitthvað
hlaut það að vera, úr því Hrefna á Kont-
órnum hljóp svona hratt í fullum skrúða.
Hann hristi höfuðið og hélt leiðar sinnar.
Ég var komin heim, æddi inn og hafði
nærri hvolft um skúringarfötunni hjá eld-
hússtúlkunni. „Hvar er frænka?" — „Frúin
er í borðstofunni. Hvað gengur á?“ Ég anz-
aði engu, fann frænku, og hún leysti vand-
ann bæði fljótt og vel. Hún gaf mér smjör
og hveiti og minnti mig á að nota soðið
til þess að hræra út í súpuna. Og ég af stað.
Nú varð að hafa hraðann á. „Fljótt, hingað
með olíuvélina. Pottinn yfir — smjörið út í
— þá hveitið, hræra, svo soðið — auðvitað
úr dósunum“. — „Haldið við pottinn tvær
ykkar á meðan ég hræri." En hvað það var
lítill kraftur í dósunum, þetta var eins og
þykk kássa. Það hlaut að mega bæta vatni
út í. Svo var bætt út í aftur og aftur, en
ósköp var þetta bragðlaust. Svona voru ekki
SKATABLAÐID
35