Skátablaðið - 01.07.1962, Síða 11

uðum þetta „Telpnafélagið“, og upp úr
þeim félagsskap fékk ég nýliðana í seinna
félagið, sem var stofnað 1945.
Mér vannst ekki tími til þess að láta þær
vinna heitið, því það var gert í kirkjunni
á þjóðhátíðardaginn, 17. maí. En þann dag
l'órum við frá Kaupmannaliöfn á leið til
íslands. En ég hafði lokið við að kenna þeim
nýliðaprófið, og prófaði þær á meðan ég
var að pakka niður. Það var engin hætta
á því, að ég gleymdi að kenna þeim unr
haden-Powell. Nokkru eftir að ég byrjaði
með „Telpnafélagið”, dreymdi rnig að ég
var að flýja undan óvinunum. Til þess að
konrast undan, varð ég að komast upp á
háa hæð og að fjallakofa, sem þar stóð. Ég
komst þangað úrvinda af þreytu, að mér
fannst, en þar stóð þá Baden-Powell. Hann
lagði höndina á höfuð mér og sagði: „Guð
belssi þig“- Þá vissi ég að allt myndi fara
vel, og að einhvern tíma myndi vaxa skáta-
sveit úr þessum hópi — sem og líka varð.
Ég ætla aðeins að minnast á einn atburð
af nrörgum, en það var þegar við reyndum
að stelast til að halda 17. maí hátíðlegan.
Það voru bönnuð öll hátíðahöld þennan
dag. Ekki mátti sjást norskur fáni og ekki
mátti syngja þjóðsönginn. Ég hafði farið
nokkrum dögum áður langt fram í skóg, til
þess að leita að góðu rjóðri, þar sem við
gætum verið í friði. Mikil var eftirvænt-
ingin, þegar dagurinn rann upp. Það var
„ekta“ 17. maí-veður, sól hátt á lofti og
fuglasöngur í trjánum. Náttúran tjaldaði
sínu fegursta, en mannvonzkan lá á næsta
leiti, — við öllu mátti búast. Við fórunr ekki
fylktu liði, heldur fór hver heiman að frá
sér, litlu fánarnir voru vandlega faldir und-
ir kápunni, saftblanda og brauðsneið var
haft í nesti. Úr svipnum skein gleði og
eftirvænting. Hvernig var hægt annað en að
reyna að gera eitthvað fyrir þessi börn? Við
vorum búin að koma okkur fyrir í rjóðr-
inu, búin að syngja: „Guð blessi vort fagra
föðurland", við vorum búin að biðja fyrir
landi og þjóð, fyrir friði á jörð. Allir fánar
voru á lofti. Þá hvíslaði einhver krakkinn
í örvæntingu: „Það kemur einhver“. Við
gægðumst út á milli greinanna og sáum
hilla undir margt fólk. „Fellið fánana." Það
varð uppi fótur og fit. Fánunum var troðið
innan klæða, biblían og söngbækurnar fald-
ar, og allt, sem gat leitt grun að því, að
hér væru hátíðahöld á ferðinni.
Við fórum í leik og létum sem ekkert
væri. En okkur létti ekki svo lítið, þegar
við sáum hvaða fólk þetta var, og alltaf
bættist við. Þarna voru þá komnir foreldrar
krakkanna, sem auðvitað vissu um þetta, og
einnig skólakennarinn. Þau voru að fá sér
„göngu“ í góða veðrinu, en erindið var að
fá að vera með. Það liafði verið haldið uppi
njósnum um það, að öllu væri óhætt. Og
dagurinn varð reglulegur „17. maí“ — sá
eini öll stríðsárin, því þetta þorðum við
ekki að gera aftur. Það var farið í „skáta-
leiki“, sungið og farið í alls konar keppnir.
Það var glaður liópur, sem tvístraðist, þeg-
ar fór að kvölda. Fánarnir voru vandlega
faldir, en öllunr kom saman um, að dagur-
inn hefði verið dásamlegur. Við vorum
einni góðri minningu ríkari. Minningu, sem
rifjuð var upp hvern 17. maí, þangað til
stríðinu var lokið og allir voru frjálsir að
halda daginn hátíðlegan.
SKATACLAÐIÐ
37