Skátablaðið - 01.07.1962, Síða 32

Ævintýri
í snjónum
eðal hinna fjöldamörgu athyglisverðu og skemmtilegu
mynda, sem finna má í myndaalbúminu hans Péturs
^ vinar míns Símonarsonar, er ein, sem við fyrstu sýn
virðist lítið eða ekkert hafa með skátastarf að gera.
Hún er tekin úti í Héraskógi og sýnir ekkert nema
ósköp venjulegan snjókarl. Þessi snjókarl er ekki einu sinni neitt
sérstaklega vel gerður. Hann er óvenjulega feitur og kubbslegur, og
hann vantar flest af þeim einkennum, sem góðan snjókarl mega
prýða, svo sem kústskaft, pípuhatt og reykjarpípu. En hann á sér
sína sögu, og hún er sannarlega þessi virði, að á hana sé hlustað.
Ég hef ekki haft hugmynd um þetta fyrr en nú fyrir örskömmu,
og þegar ég sat eitt kvöldið heima hjá mínum gamla vini, og við
ræddum fram og aftur um skátastarfið, sérstaklega þó vetrarferða-
lög skáta, þá reis hann allt í einu upp og teygði sig eftir einu af
sínum sex myndaalbúmum með skátamyndum.
Skoðaðu þessa síðu,“ sagði hann og benti á nokkrar myndir, sem
allar einkenndust af óskaplega miklum snjó. „Þær eru teknar í
„norðurskautsleiðangrinum mikla" árið 1912, þegar Bufflunum tókst
með mikilli fyrirhöfn að færa gömlu sveitinni minni sigurinn."
Ég horfði á hinar hvitu myndir og rak augun að sjálfsögðu fyrst
og fremst í hina umræddu mynd af snjókarlinum. „Höfðuð þið
líka tíma til að búa til snjókarl við þetta tækifæri?“ spurði ég undr-
andi. Hinn gaínli, stríðsreyndi flokksforingi svaraði ekki strax. Af
hinum fjarræna blæ, sem færðist yfir veðurbarið andlit hans, gat
ég ráðið, að Pétur vinur minn sæti nú ekki lengur inni í þægilegu
stofunni sinni, heldur væri í huganum kominn út á hið fræga æfinga-
svæði skátanna: Héraskóginn, og reikaði þar nú um í fararbroddi
fyrir hinum landsfræga skátaflokki sínum: Bufflunum. Ég brann í
skinninu eftir að fá að fylgja Bufflunum á þessu ferðalagi þeirra og
sagði hvetjandi: „Pétur. Segðu mér frá þessum leyndardómi snjó-
karlsins."
Pétur Símonarson tók við myndaalbúminu af mér, horfði lengi
58
SKÁTABLAÐIÐ