Skátablaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 37

akandi. Svo sérstaklega heppilega vildi til fyrir okkur, að þessi
vörubíll var með farm af tréskóbotnum á pallinum. Hann ók hægt
eftir snævi þöktum veginum, og um leið og hann fór framhjá okkur
sló því eins og eldingu niður í huga minn, að hérna gætum við
aldeilis leikið á hina strákana.
Þrátt fyrir þreytuna og mæðina var ég samstundis kominn upp að
hliðinni á bílstjóranum. Þetta reyndist vera prýðismaður, og eftir
örstutt samtal hafði hann áttað sig á kringumstæðunum og var
reiðubúinn að lijálpa okkur. Hann beið því með fæturna á heml-
unum meðan við Bufflarnir bundum sex tréskóbotna tryggilega
fasta með seglgarni neðan á hvort afturhjól, og þegar vel og tryggilega
hafði verið gengið frá þeim síðasta, veifaði hann til okkar og síð-
an hélt bíllinn áfram eftir veginum og skildi eftir sig breið hjólför,
sem fyllt voru með greinilegum sporum eftir gangandi menn.
Síðan fundum við okkur góðan felustað, þaðan sem við gátum
óséðir fylgzt með síðasta þætti þessa ánægjulega leiks. Nokkrar
mínútur liðu án þess að nokkuð gerðist, en svo heyrðist másandi
andardráttur og rjóðir og sveittir komu Lapparnir í ljós í skógar-
jaðrinum. Þeir litu hver á annan og á hjólförin með sporunum í.
„Þetta er greinilega eftir þá,“ sagði sá háfættasti af þeim. „Þarna
hafa Bufflarnir haldið, að þeir gætu .. .“ Áframhaldið heyrðum við
ekki, því að þá voru Lapparnir komnir af stað eftir veginum og
hurfu okkur fljótlega sýnum.
Það þarf náttúrlega ekki að taka það fram, að það sem eftir var
leiðarinnar vorum við í hátíðaskapi, og það er víst óhætt að segja
það, að við vorum bæði stoltir og glaðir, þegar við drógum fánann
að húni á Norðurpólnum, þangað sem við höfðum komizt fyrstir
allra.“ (Þýtl:-)
SKATABLAÐIÐ
63