Skátablaðið - 01.07.1962, Síða 52

Sœnskir skátaforingjar rifja upp
áttavitakunnáttuna.
Hófatak, sem stöðugt barst nær, batt endi
á samtal þeirra.
— Það hljómar eins og þarna sé einhver,
sem er mikið að flýta sér, sagði Tom, og
þeir hlupu yfir grasið niður að veginum.
Reiðmaðurinn kom heim að húsinu í
sömu andrá og faðir Toms, sem hafði heyrt
hófatakið, kom hlaupandi út.
— Hvað er á seyði, Villi, spurði hann,
þegar hann sá nágranna sinn, sem var auð-
sjáanlega mikið niðri fyrir.
— Eldurinn frá honum Hardy hefur
breitt úr sér og er kominn niður að gilinu.
Það hefur kviknað í báðum endunum á
brúnni, og Jón og vinnumaðurinn hans eru
þar eins og rottur í gildru. Þeir voru að
vinna við að gera við brúna og tóku ekki
eftir neinu fyrr en logandi laufblöð og
kvistir höfðu fokið yfir brúna og kveikt
þar í hrúgu af rusli, sem hafði safnazt sam-
an yfir veturinn. Þetta var allt orðið eins og
inni í bakarofni fyrst þegar þeir tóku eftir
því, hvernig komið var. Það er of hátt fyrir
þá að stökkva niður x ána, og þeir hafa eng-
an kaðal með sér.
Faðir Toms hnyklaði brúnirnar.
— Og er ekki nokkur leið að koma kaðli
til þeirra? spurði hann áhyggjufullur.
— Jú, það er hægt með boganum mínum,
hrópaði Tom æstur. — Flýtið þið ykkur og
fáið nokkur reipi og seglgarnshnotu hjá
kaupmanninum. Bob getur farið með okkur
á bátnum upp að brúnni, og ég get sent
línu upp til þeirra með því að binda hana
við eina af örvunum mínum. Ósköp svipað
og þeir nota línubyssur við björgun úr
sjávarháska.
Villi þeysti af stað í áttina til kaupmanns-
ins. Eftir örstutta stund var hann kominn
aftur til baka.
— Hér eru fjórir kaðlar og nokkrar hnot-
ur af seglgarni. Brúin er víst eina fjörutíu
metra yfir vatninu.
Faðir Toms opnaði garðshliðið, og Villi
teymdi hestinn inn fyrir og batt hann við
tré. Því næst flýttu þeir sér niður að bryggj-
unni, þar sem drengirnir voru þegar komn-
ir um borð í bátinn.
— Hefur þú nóg bensín? spurði Tom
félaga sinn.
— Já, meira en nóg, svaraði hann. — Vilj-
ið þið ekki koma með líka? sagði hann
við íullorðnu mennina. — Hér er meira en
nóg rúm fyrir okkur alla.
Þeir sneru gangsetningarhjólinu og vélin
fór þegar í gang. Báturinn rann frá bryggj-
unni og ekki leið á löngu þar til hann var
kominn út á miðja ána. Bob jók bensín-
gjöfina svo að hraðinn jókst og báturinn
klauf vatnið þannig að löðrið stóð upp með
báðum kinnungum hans.
— Það er aldrei, að hann gengur, sagði
Villi og horfði á árbakkann, sem virtist
fljúga framhjá.
— Verðum við meira en tíu mínútur upp
að brúnni? spurði faðir Toms.
— Alls ekki meira, svaraði Bob, og núna
nálguðust þeir staðinn, þar sem gljúfrið
78
SKÁTABLAÐIÐ