Skátablaðið - 01.07.1962, Blaðsíða 54

Toms, þegar hann kom auga á mennina tvo,
sem veifuðu til þeirra ofan af brúnni. Þeir
virtust ekki enn liafa orðið fyrir neinu slysi.
— Dýfið þessurn poka ofan í ána og legg-
ið hann yfir vélina, sagði Bob fljótmæltur,
þegar hann sá, hversu neistaflugið lagði
yfir ána. — Við megum ekki láta kvikna
í bensíninu. Núna reis eldveggurinn upp
beggja vegna þeirra.
Meðan lrinn gegnvoti poki var settur á
sinn stað, tók Tom til boga síns og örva,
og Villi gekk þannig frá seglgarninu, að það
gæti runnið viðstöðulaust upp í loftið á
eftir örinni án þess að flækjast. Það mátti
ekkert hindra örina á flugi hennar.
— Flýtið }úð ykkur, heyrðu þeir Jón
hrópa ofan af brúnni. — Brúin getur hrunið
á hverri stundu.
— Reynið að ná seglgarninu, lrrópaði
Tom uppörvandi. — Ég ætla að skjóta ör
upp til ykkar og . ..
Vindhviða feykti þykkum reykjarmekki
niður yfir þá og huldi brúna og mennina
á henni sjónum þeirra um stund. Tom
beið, hóstaði og reyndi að ná andanum.
Ætlaði þessi reykur aldrei að hverfa? Mín-
úturnar virtust silast áfram þar til reykn-
um létti loks svo mikið, að þeir komu aftur
auga á brúna og höfuð og lierðar Jóns, þar
sem hann hallaði sér fram til að koma
auga á bátinn.
— Við verðum að flýta okkur, hrópaði
faðir Toms. Hann hafði séð, að eldurinn
var langt kominn að éta sundur fjarlægari
enda brúarinnar.
— Annar endinn á brúnni getur gefið eft-
ir á hverri stundu. Flýttu þér, Tom, þú
verður að liitta með fyrstu örinni.
— Halló, þið þarna uppi. Reynið að fylgj-
ast með örinni, hrópaði Tom og spennti
bogann.
Bob hafði vél bátsins í gangi til þess að
lialda honum kyrrum í straumnum, og hann
Tom spennti bogann
meira og meira .. .
var aðeins nokkra rnetra niður undan
brúnni, svo að Tom gat skotið örinni næst-
um því lóðrétt upp í loftið. Allir þrír
stóðu þeir á öndinni af eftirvæntingu með-
an Tom spennti bogann meira og meira
þar til fjaðrirnar í örinni voru komnar
á móts við eyra lians og oddurinn snerti
hægri hönd hans.
Honum var fullkomlega ljóst, hversu mik-
ið var undir því komið, að hann hitti strax
með fyrstu örinni. Ef hann skyti framhjá,
þýddi það blautt seglgarn, sem yrði að
draga inn í bátinn og vefja upp áður en
hægt væri að gera aðra tilraun. Það yrði
hræðileg tímasóun, sérstaklega þar sem þeir
máttu ekki missa eina einustu sekúndu.
Bæn steig upp frá brjósti lians meðan hann
fann sér góða fótfestu og miðaði.
Örin þaut af stað og garnið rann út án
þess að nokkuð kæmi fyrir. Hærra og hærra
80
SKÁTABLAÐIÐ