Sameiningin - 01.03.1910, Síða 7

3
fá breiddar út lygasannanir fyrir því, að líkjesú liefði
fundizt í JerúsaJem; þar Jiefði það geymzt frá fornöld,
og auðvitað liefði hann J)á aldrei í raun og veru risið
upp frá dauðum. Þetta varð j)á niðrstaða hinna '.ís-
indalegu rannsókna í þeim efnum. Og niðrstaða sú er
í skjótri svipan í blöðum menntaþjóðanna breidd út um
allan heim. Þessu er trúað ^ lrað þykir ómótmælanlegt
Enginn af leiðtogunum í kirkjunni hefir áræði til að
andmæla. Vantrúin í öllum áttum hlakkandi og sigri
hrósandi; því nú þykir sýnt og áþreifaulegt, að kristin-
dómrinn sé dáinn og úr sögunni. En er svona hörmu-
lega er líomið og klerkar allir standa liöggdofa og ráða-
lausir — það er að segja l>eir af þeim, sem ekki tafar-
laust drógu sig fegnir inn í vantrúarmanna-hópinn—,
þá kemr fram á sjónarsviðið kona ein öldruð, ólærð og
na>sta lítilmótleg, úr afskekktu liéraði á Bretlandi, en raeð-
margfaldri og mjög víðtœkri trúarreynslu frá liðinni
æfi. Hún gat gjört vitnisburðinn, sem borinn var fram
í nafni vísindanna, um það að Jesús liefði aldrei upp-
risið, að engu. Því Jesús var fyrir löngu risinn upp í
hjarta hennar. Þeim persónulega vitnisburði varð ekki
haggað með neinum vísindum.
Svipað samsœrinu í skáldsögu þessarri er verk þaðr
sem nú er svo víða um lönd verið að vinna að í nafni
vísindanna af vantrúuðum klerkalýð með biblíu-‘ kritík-
inni’ og nýju guðfrœðinni. Allt stefnir að því í þeirri
átt, að eyða tninni hjá almenningi á allt yfirnáttúrlegt
í biblíunni og æfisögu frelsarans — öllu öðru þó fremr
trúnni á það, að Jesús Kristr liafi í raun og veru — í
bókstaflegum skilningi — risið upp frá dauðum. Því
að með bilan trúarinnar á það óviðjafnanlega undr bilar
trúin á kristindóminn í heild sinni.
Fyrst framan af eftir að tekið er að stefna í þá átt
er svo látið líta út sem að eins sé verið að eiga við gamla
testamentið—losa menn við trúna á undrasögurnar þar;
nýja testamentið í orði kveðnu liaft í hávegum, og jafn-
vei gefið í skyn, að nú fái það fyrst verulega að njóta
sín, er böndin, sem tengja það við gamla testamentið,
hafa verið sundr slitin. En áðr en minnst vonum varir