Sameiningin - 01.04.1910, Blaðsíða 4

36
s]ys, henti einhvern, sem þessa játning liefir gjört á
fermingardegi, að falja frá trúnni, þá væri hann ekki
lieitrofi, þótt hann hafi lýst yfir þessarri trú sinni, þeg-
ar hann hafði hana. Og vér megum að jafnaði vera
þess fullvísir, að þessi játning trúarinnar er einlæg lijá
fermingarbörnum, því börnunum, af því þau eru tiltölu
lega lirein og saklaus, veitir létt að trúa á himneskan
föður sinn, elska frelsara sinn og meðtaka heilagan
anda. Það er spilling lífernisins og skemmd hjartans,
sem oftast veldr vantrúnni, slítr mann úr barns-sam
bandinu við guð.
3. spurningin: „Viltu standa stöðugr í þessum skírn-
arsáttmála þínum allt til þinnar dauðastundar ?“ Viltn
það? Er það einlæg löngun hjarta þíns á þessarri
stundu? Langar þig til þess, að með guðs hjálp getiv
þú lifað til æfiloka sem guðs barn! Líka þetta er játn
ing, en ekki skuldbinding, játning, sem ætti að hafa
blessunarrík áhrif á allt líf manns.
Með þessu vildi eg reyna að útrýma þeim misskiln
ingi fermingunni viðvíkjandi, sem eg veit til að á heima
hjá sumu góðu fólki. Eg vildi sýna fram á, að ferming-
in er játning og ekki annað, játning þess, að maðr liafi
óbeit á óguðleikanum, trúi á þríeinan guð og vilji, að
svo megi ávallt vera.
En hve heilög og dýrðleg er þessi góða játning, og
live gleðilegt að lievra, að svo hugsi og vilji börn vor
nú. Framtíðin er öllum hulin nema guði einum. Tár
kunna að hrynja af augum foreldra og vina út af um-
hugsaninni um allt liið illa, sem livervetna umkringir
börnin. En eins og móðirin, sem vissi barnið sitt i
háska á sjávarströndinni, segjum vér: „Barnið á Jes-
úm að bróður; hann bjargar því heim til móður.“ Hon-
um, sem fvrir þau leið og dó og oss hefir verið athvarf í
öllu freistingastríði, felum vér trúarörugg börn vor og
fylgjum þeim biðjandi, þegar þau ganga inn að altarinu
til að gjöra lærisveins-játninguna góðu á fermingardegi.
B. B. J.