Sameiningin - 01.04.1910, Blaðsíða 27

59
róa öörum megin, afmyndast. Líka tók hann fram, að sá ¥
dagr gæti komiö, í stormi eða orrustu, ])á er nauðsynlegt
yrSi aS láta hann róa hinum megin í skipinu, og ])á dygSi
hann ekki til þjónustunnar.“
„'Þetta er sannarlega ný hugmynd. Eftir hverju öSru
hefir þú tekiS hjá honum?“
„Hann er öllum félögum sínum hreinlátari."
„í því er hann rómverskr" — sagSi Arríus meS sýni-
legri velþóknan. „Veiztu ekkert um förtíS hans?“
Alls ekki neitt.“
Tríbúninn varS hugsandi, en sneri sér brátt viS til þess
aS ganga til sætis síns; nam þó staSar allra snöggvast og
niælti:
„Ef eg verS uppá þilfari, þegar þjónustutíS hans næst
er úti, sendu hann þá til mín. En láttu hann vera al-
einan.“
Nálega tveim klukkustundum síSar stóS Arríus undir
stafnmerki skipsins, og var þá svo skapi farinn sem sá, er
veit á sér, aS örlögin eru aS þoka honum áfram nær og nær
mikilvægum atburSi og aS fyrir hann er ekkert annaS aS
gjöra en aS bíöa. ÞaS skap kemr sér ávallt svo einkar vel.
Heimspekin blæs jafnlyndum manni þá í brjóst frábærri
rósemi. Stýrimaör sat og studdi annarri hendi á snúru þá,
sem lék á stýrissveifunum, sinni til hvorrar hliöar skipsins.
f skugga seglsins lágu sjómenn nokkrir sofandi, og uppá
ránni var maSr á veröi. Arríus var staddr hjá sólskífunni,
er sett var upp undir stafnmerkinu til þess aS miða við
rétta stefnu skipsins. Hann leit upp og sá, aS rœðarinn
kom.
„RóSrarstjóri nefndi þig hinn göfuga Arríus og sagSi,
að það væri vilji þinn, að eg kœmi hingaS á þinn fund.
Eg em kominn.“
Arríus virti fyrir sér manninn, sem var hár vexti og
þunnleitr. ÞaS stirndi á hann í sólskininu og sterkum roða
sló á kinnarnar. Hann dáöist aS útliti hans og hugsaSi um
leiS um leiksviS skylmingamanna. Framkoma mannsins
haföi þó enn meiri áhrif á hann. Málrómrinn bar þess
vott, fannst honum, að rnaSr þessi hefði aS einhverju leyti
veriS hluttakandi í gœöum menntalífsins. Augun voru
björt, augnaráöið einkennilega frjálslegt, án þess þar kœmi
])ó fram nein frekja. í augum hins skarpskyggna, vald-
bjóSanda, tignarlega tríbúns var ekkert þaS viS ásjónu hins
unga manns, er rýrSi fegrS œskunnar, engin sektarmeSvit-
und, engin ólund, enginn ógnandi svipr, aS eins merki
þungrar og langvinnrar sorgar, er mótazt höfðu á andlitiS.
Og höfSu andlitsdrættirnir fyrir þá sök orSiS mildari eins
» og á myndum verör meS tímalengdinni. MeS sjálfum sér <51